Balcón del diablo

Eindelijk is het tijd om nog een mooi plekje van Cusco op te zoeken; al 3 weken proberen we het te plannen en steeds is er weer een reden waarom het er niet van komt. Maar over deze plek hebben we zoveel goede verhalen gehoord, dat we het toch echt nog willen doen voordat we weggaan. 's Ochtends, ofja rond een uur of 12, gaan we dus op pad, voor een wandeling van ongeveer 40 minuten. Het was klimmen, klimmen, klimmen, met een heerlijke zon en een mooie blauwe lucht, dus we hebben lekker rustig aan gedaan. Op zijn tijd een keer een pauzetje en zeker genoeg tijd inlassen om te genieten van het uitzicht, want ja, als je een beetje klimt in een stad als Cusco, heb je binnen no-time uitzicht over de hele stad. Al gauw kwamen we langs een mirador, een plek die bekendstaat om het overzicht dat je van de hele stad krijgt, wat mooi uitkwam, want ik was hier al 2 keer eerder geweest, maarja daarna is 2 keer mijn telefoon gestolen, dus de foto's had ik niet meer... Daarna rustig aan doorlopen, omhoog, op de weg, met Peruanen achter het stuur die allemaal gek zijn volgens mij, maar we leven nog, dus da's een goed teken geloof ik. Op een gegeven moment zagen we een weggetje dat van de weg afliep, waarvan we allebei wel dachten dat dat ons naar het balcón del diablo kon leiden, we waren ten slotte al bijna een uur onderweg. Leuk weggetje, langs akkers, veel begroeiing e.d. totdat we ineens uitkwamen bij iets wat wel 2 waakkoeien leken. Ze stonden daar midden in de weg en waren bijzonder alert op onze bewegingen. Dus toen zijn we maar langzaam omgedraaid en de weg weer gaan volgen, misschien dat dat toch de goede route is. Uiteindelijk kwamen we weer uit bij een dergelijk kruispunt van een verharde weg en een ander weggetje en hebben we maar om hulp gevraagd. Maar nee, we moesten de verharde weg volgen. Daarna was er een redelijk steile klim van zand en stenen waarvan we weer allebei dachten, ja dit moet het zijn. Dus wij omhoog klimmen, komen we uit bij iets wat wel de oprit van een huis lijkt. Dus ook meteen weer omlaag en maar om hulp gevraagd hoe we nu moesten lopen. Vervolgens bleek dat we toch daar omhoog moesten en dat het vanaf hier nog zeker wel een half uurtje lopen was, toppiedoppie! Wij opnieuw omhoog, en vanaf nu moesten we het water (een klein kanaaltje) volgen, dan zouden we bij het balcón uitkomen, da's tenminste een aanwijzing waar we iets aan hebben. Al gauw kwamen we uit bij een meer waar enkele alpaca's rondliepen, wat weer een supermooi beeld opleverde, maarja we moesten ondertussen toch door want 2 uur waren we zeker al wel onderweg. Uiteindelijk kwamen we uit bij een heel erg mooie plek, met rotsen, water, alles erop en eraan, dus we konden wel aanvoelen dat we dichtbij waren. Toch hebben we nog maar een keer om hulp gevraagd aan de enige 2 andere mensen die er waren en die vertelden ons dat we de grot in moesten. Stel je voor; we stonden daar bovenop allerlei stenen met uitzicht op een plek die net wat lager lag. Onder aan deze stenen stonden de andere mensen en die verdwenen praktisch in een of andere grot die wij helemaal niet konden zien vanaf onze plek, vertellend dat wij daar ook naartoe moesten. Best een vreemde situatie. Maar oké, een stukje afdalen dus. Midden in die grot beginnen die mensen allemaal foto's van elkaar te maken, maar dat was voor ons om de hoek, dus wij konden niet zien wat er was, weer een beetje vreemd. Daarna gingen ze gelijk weer de grot uit, terwijl ik verwachtte dat je door deze grot uit zou komen bij de mooie plek, maar die mensen vonden het blijkbaar de moeite niet waard, of ik weet ook niet waarom ze weer weggaan. Maar zodra we de hoek om kwamen, werd het duidelijk; het balcón was werkelijk een balkon: een soort raam in de grot van waaruit je inderdaad een heel erg mooie plek kunt bekijken, met stromend water dat een andere grot inloopt, heel veel groen en nog veel meer. Dit was dus het balcón del diablo, geen plek waar je doorheen kunt lopen net als het gebied bij de templo de la luna, zoals ik verwachtte, maar een plek waar je 2 minuutjes kunt gaan zitten om te genieten van alles was je ziet en waar je daarna weer weggaat. Al onze filosofieën over waar de naam vandaan zou komen, werden hierdoor tenietgedaan :). Gelukkig hadden onze bronnen goede informatie verschaft en wisten dat we als we uit de grot zouden klimmen (werkelijk klimmen deze keer, niet zomaar omhoog lopen) en de stenen verder af zouden dalen, we bij andere grotten uit zouden komen die de moeite waard waren. En dat was het. Het was mogelijk om de grot in te gaan waar het water ook liep, maar dan moest je wel je schoenen uitdoen want die zouden sowieso nat worden en halsbrekende toeren uithalen om van de ene hooggelegen steen naar de laaggelegen grond van de grot te komen. Er stonden 2 houten palen waarover je zo goed en zo kwaad als het ging moest glijden, steun zoekend met een hand bij de overhangende stenen, wat was het gaaf om te doen. En dan kom je uit in die grot waar je van de ene steen naar de andere moet springen totdat er echt geen andere optie meer is dan met je blote voeten in het ijs-en-ijskoude water te gaan, op al die kleine steentjes, die je toch al koude en dus gevoelige voeten echt martelen, maar wat gaaf. En zo loop je dan die grot weer uit, ben je heel erg gelukkig als je weer zacht en warm gras onder je voeten voelt en je schoenen weer aan kunt doen. Daarna mochten we weer een stukje omhoog klimmen, niet in een grot deze keer, want ja we waren ook van die ene steen afgegaan, waarna we weer uitkwamen bij het megagrote grasveld en alle andere mooie dingen. Hier hebben we nog even een pauze genomen, waarna de wandeling terug weer begon. Weer langs alle dieren af die daar rondgraasden, langs de puppy's die ons op de heenweg al begroetten, langs het meer, de afdaling, langs alle huisjes die je amper huisjes kunt noemen, totdat we weer bij de wat meer bewoonde wereld uitkwamen en we ervoor kozen om verder de bus terug te nemen, aangezien we echt kapot waren. Ik geloof dat we uiteindelijk zo'n 5 uur gewandeld hebben, maar wat was het het waard!