Motormuizen

Guatapé, een plek waar je in korte tijd veel kunt en moet doen en dus ook aardig wat geld uitgeeft, hoe dan ook. Dat is dan wel weer jammer, maarja ook dat hoort erbij. Vandaag gaan we la Piedra beklimmen, een gigantische steen, van waaraf je een super uitzicht over heel Guatapé kunt krijgen en daarna met een scootertje rondtoeren door de mooie natuur hier. Op naar la Piedra, een klim van bijna 750 treden. Na 200 ben je al volledig buiten adem (dat verschilt natuurlijk per persoon, maar ik heb daar mensen gezien die er nog veel slechter aan toe waren dan ik, dus over het algemeen mag je stellen dat men na 200 treden zeker wel al aan het hijgen is). Ik was echter in de veronderstelling dat het 1800 en een aantal treden waren, en dan lijkt het nog ver na 200 treden, al zie ik zoiets toch alleen maar als een leuke uitdaging. Maar toen ik bij 700 treden toevallig opving dat het er nog maar zo'n 40 waren, werd ik stiekem toch een beetje gelukkig. En toen kwam het uitzicht. Wiew, wat gaaf. Overal eilandjes, water, een paar gekleurde huisjes ergens tussendoor, maar vooral zo'n gave natuur! Dat is het sowieso meteen waard, hoe dan ook. Nadat we eventjes tot rust waren gekomen en een ijsje hadden gegeten met uitzicht, was het volgende plan om naar het stadje te lopen (een klein uurtje dus), daar wat te eten, het stadje wat beter te verkennen en dan een scooter te gaan huren. Na het eten ging het mis.. Nadat we een taartje hadden besteld als toetje, dat echt als een bom aankwam, hebben we eerst alleen maar kunnen liggen (gelukkig hadden we ons ingesteld op een picknick en konden we al deze spulletjes dus gebruiken of even te dutten op het gras aan het water). Toen we ons uiteindelijk na een anderhalf uur weer durfden te en konden bewegen en we aankwamen bij de scooterverhuurwinkel, bleek al gauw dat de optie motor huren voor ons een beter plan was, aangezien we stukjes off-road zouden moeten gaan voor waar wij naartoe wilden. Nouja, daar draaien wij onze hand niet voor om natuurlijk, dus na een proefritje door een rustig straatje, gingen we ineens op pad op de motor, op de Colombiaanse wegen. Wat een heerlijk gevoel en wat een onverantwoordelijk iets dat dat überhaupt mogelijk is. We waren in het begin echt wel een gevaar op de weg, hoe dan ook, met de motor af laten slaan, niet goed weg kunnen rijden, hobbeltjes verkeerd inschatten, niet meegaan met de snelheid van het verkeer en weet ik wat allemaal nog meer. Maarja, alleen een autorijbewijs (van een van ons) was al genoeg, gelukkig maar, anders had ik niet mogen rijden, aangezien mijn rijbewijs uit voorzorg thuis is gebleven (iets met spullen verliezen ofzo). Maar dus, met 1 rijbewijs mag je met zijn tweeën op een motor, wie er rijdt maakt niet uit, en alles is verder oke. Nou, helemaal mooi. Omdat het al redelijk laat was, hadden we voor vandaag nog maar een kort uitstapje gepland, naar een oude villa van Pablo Escobar. Min of meer halverwege wisselden we van bestuurder, mijn beurt dus, en ja hoor, binnen 5 minuten begon het off-road stuk al. Volledig onervaren mocht ik over zandpaden, stenen, keien, hellingen en afdalingen, wat vanzelfsprekend niet helemaal goed ging. Bij de eerste echte helling sloeg de motor af, hebben we hem naar een minder steil stuk terug gemanouvreerd, om een stuk of 10 pogingen te kunnen doen om hem weer weg te rijden. Nadat dat uiteindelijk gelukt was, had ik het aardig in de hand, en waren er geen onoverkomelijke moeilijkheden meer op ons pad. Wat we van de villa, ofwel het landgoed, gezien was supermooi, al zijn we geloof ik nooit toegekomen aan de echte villa. We zijn linksaf gegaan, want daar zagen we een mooie villa, dat moest hem vast zijn, wel vreemd dat het gewoon bewoond was, als hier veel mensen komen kijken iedere dag, maar goed. Een heerlijk rustig plekje, mooi uitzicht, dat was het wel. Op de terugweg kwamen we er echter achter dat we rechtsaf hadden moeten gaan, daar stond een echt oude villa, eentje die veel beter zou passen in het idee van een villa van een duister persoon uit het verleden. Oftewel, niet zo'n stralend, bewoond gebouw net als die andere, maar gewoon een leegstaand gebouw, met veel land eromheen. Dus we gaan nog maar eens op verkenning, deze keer aan deze kant van het land. Totdat een mevrouw ons aanspreekt dat we entree moeten betalen voor het stuk waar we nu naartoe zouden gaan. Nou, geen probleem, we hadden 's avonds toch nog afgesproken met iemand, dus moesten eigenlijk alweer terug richting hostel, dan kunnen we net zo goed nu gaan, als we voor het volgende deel entree moeten betalen. Maarja, we zijn wel al binnengekomen überhaupt op het stuk land. Reden genoeg voor de mevrouw om ons toch echt om entreegeld te vragen. De helft dan wel, zo charmant van haar. Het kwam dus neer op wat geld in haar hand drukken, om ons om te draaien en weg te gaan, dat voelt echt als afzetterij (en dat was het ook daar ben ik zeer zeker van, maarja wegrennen was ook zo vreemd). Na dit avontuur, zijn we maar rustig aan richting hostel gegaan om gauw te doucen en te eten en weer op tijd op onze afspraak te zijn, jawel in de viejotéca, om onze plannen voor de kust door te spreken. Deze keer zonder te hoeven rennen voor een tuktuk, want wij hebben deze megacoole motor. Jeuj!