Het Bogotaanse leven

Voorbereid op het weer moeten zetten van een wekker, het verschonen van bedden en van de vieze prullenbakjes waar al het wc-papier in moet, ben ik aangekomen in Bogota. Uiteindelijk vielen al deze dingen zeer mee: in principe hoef ik alleen maar receptiewerk te doen, draai ik alleen avond-en nachtdiensten en bovendien is mijn manager echt superaardig. Een jonge Venezolaan, naar Colombia gekomen in de hoop op een betere toekomst. Ik ken niemand die harder werkt en het met meer liefde doet dan hij, die zelfs op zijn vrije zaterdagavond nog een appje zal sturen of alles met de nachtdienst wel goedgaat en zelfs op zo'n moment ieder probleem zal proberen op te lossen. Dat zit wel goed dus, hier kan ik het wel een tijdje overleven. Bogotá zelf vind ik niet spetterend, een grote stad, een typische hoofdstad; voor mooie natuur of een leuk parkje moet je op zijn minst een half uur in de bus zitten, een stukje hardlopen is simpelweg niet te doen in verband met al die mensen die rondlopen, het weer is Nederlands, maar dan erger en zo kan ik nog even doorgaan. Toch ben ik nog steeds fan van de mensen hier, ze zijn zo aardig, zullen altijd helpen als het nodig is en zijn trots om je in hun land te verwelkomen. Wel merk je ook hier het stadse weer; mensen hebben altijd haast, zullen niet gauw voor je aan de kant op de stoep en lopen er allemaal fashionable bij. In mijn reizigerskleding, met onder andere de baggy broek die toevallig altijd op iedere foto terechtkomt, voel ik me hier regelmatig wat slonzig als ik over straat ga, maarja daar heb ik me al overheen leren zetten. Ik merk dat mensen hier gewend zijn aan toeristen, of op zijn minst aan meer uiterlijke diversiteit; mijn blonde haren zijn hier geen reden voor mensen om om te kijken of andere dingen te doen, ook scheelt het hier natuurlijk dat het gewoon best fris is en je dus altijd in lange broek en (in mijn geval) veel te grote jas rondloopt. Ook wel weer even fijn. Aangezien ik deze tijd wil gebruiken om even wat zuiniger met mijn geld te zijn, heb ik een budget voor mezelf ingesteld. Aangezien er aardig wat dingen al gestolen of kwijt zijn, moet ik de eerste week iedere dag een deel van mijn budget uitgeven aan het herinkopen van mijn toiletspullen zijn. En laat dat nu net een van de dingen zijn, die niet perse heel veel goedkoper zijn dan in Nederland. Dus de eerste week heeft iedere dag bestaan uit het kiezen van een nieuw toiletproduct wat ik kon kopen, de rest kon ik aan mijn eten besteden en dan was het al gauw op. Dat kwam neer op niet superspannende dagen, vooral wat rondslenteren in die veel te grote stad, lekker mensen kijken op het pleintje bij de kerk en vooral ook heel veel lezen, waarvan ik was vergeten hoe leuk ik dat vond. Het uitgaan heeft ook hier nog geen spetterende taferelen opgeleverd. De eerste keer was wel heel bijzonder: Met de andere vrijwilliger van het hostel, een Franse jongen, en wat vrienden van hem, zou ik naar een elektronische club gaan. Mijn id had ik niet meegenomen, want die heb ik met al mijn stapavonturen in Zuid-Amerika nog geen enkele keer nodig gehad, dus waarom nu wel? Bleek dus dat ze daar hier wel heel erg streng in zijn, dat werkelijk iedereen gecontroleerd wordt. Improviseren dus; op iemand anders' telefoon een email zoeken waar heel misschien wel eens een scan van mijn id in zou kunnen staan, uiteindelijk is het gelukt om binnen te komen, maar waar ik binnenkwam, was ik niet op voorbereid... Heel naïef misschien, maar dat mag, want ik kom uit een dorp, schrok ik van het gehalte 'drugshol' van deze plek. Oké, in zo'n soort club ben ik nog nooit geweest en ben ik ook absoluut niet op mijn plaats. Van ieder avondje uit probeer ik altijd wel het beste te maken, maar hier, als hoogstwaarschijnlijk de enige persoon die niet drinkt en geen cocaïne heeft gehad, heb ik niet eens echt zin om het te proberen. En daar sta je dan, met allemaal vreemd bewegende mensen om je heen, die redelijk opgaan in hun eigen wereldje, muziek waar ik echt volledig niks mee kan en mensen die ik niet bijzonder goed ken, waardoor ik ook niet echt behoefte heb aan een leuk gesprek, in een club in het grote Bogotá. Ik heb een paar uur mijn tijd uitgezeten (-gestaan) en net toen ik alleen een taxi terug naar het hostel wilde nemen, ging er toevallig nog iemand richting, want hij moest morgen werken. Ik vond het maar moeilijk voor te stellen, zo iemand die nu helemaal onder invloed van van alles is en morgen weer netjes in pak tolk is bij congressen en belangrijke afspraken van belangrijke mensen. En dan te bedenken dat zoveel mensen dit doen, blijft toch bijzonder. Ik was zeer blij toen ik thuis was en gewoon lekker kon gaan slapen en was er in ieder geval zeker van dat ik me de volgende keer beter van tevoren zou laten informeren over het hoe en wat van de wilde plannen. Toch weer een leuke ervaring uiteindelijk.
Een andere keer zouden we naar 'gringo-night' gaan in een bekende club in Zona T, nou dat belooft wat. Uit principe zou ik normaal niet naar dit soort dingen toegaan, een feestje speciaal voor alle gringo's in Bogotá, maar aangezien ik zo graag een keertje op stap wil met normale muziek, waarbij ik me niet hoef te schamen omdat ik niet kan salsadansen. Dus toch maar naar gringo-night. Een wandelingetje van 40 minuten met Ronnie en een vreemde Kroaat, die alleen maar over Tinder kon praten en wat ie er wel en niet mee voor elkaar kreeg. En wat was dat een fijn gevoel, toen we de club binnenkwamen en zowaar voor het eerst in heel lang Sebastian Ingrosso hoorden en andere vergelijkbare muziek. Een waar geluksmomentje. De drankjes waren duur, de mensen waren bijzonder, maar eindelijk was de muziek een keertje goed. Jammer genoeg was de dj er na een nummertje of 6 wel klaar mee en veranderde gringo-night langzaamaan weer in latino-night, waardoor de dansvloer werd overgenomen door de latino's en wij na een half uurtje hopen dat het weer terug zou veranderen, wel klaar waren met alweer alleen maar reggeaton en salsamuziek. Toch heb ik echt genoten van heel even op stap gaan met normale muziek en kon ik 's avonds heel tevreden weer mijn bedje in.
Ronnie, ook een bijzonder verhaal. Na Santa Marta zijn we apart verder gegaan; ik ging richting San Gil en daarvandaan direct door naar Bogota om hier te gaan werken. Ronnie had zijn eigen plannen, waarna hij ook richting Bogota zou gaan. En hoe groot Bogota ook is, op een of andere manier is het zo gelopen dat hij toevallig in dat ene hostel terecht is gekomen waar ik werkte, zonder daar iets vanaf te weten. Dat betekent dat de komende twee weken toch weer min of meer samen doorgebracht zullen worden, en deze keer is het echt toeval.
Tot zover het niet al te spannende leven in het bruisende Bogotá, waar ik in totaal een weekje of 3 zal verblijven, voordat ik naar de jungle ga om ook daar te werken.