It's my birthday!

Vandaag is dan toch echt de dag, dat ik 19 worden mag! 19, zo oud alweer. Haha grapje, ik ben veruit de jongste van alle mensen die ik bij deze reis tegen ben gekomen. Mensen verwachten ook niet dat iemand die pas 18 is, op reis gaat en daardoor gaan ze er automatisch vanuit dat ik al ouder ben. Maar niet dus, wat me ook vaak duidelijk gemaakt wordt. Zo had de Franse vrijwilliger, die geloof ik al 27 was maar zich daar echt niet naar gedroeg, er een handje van mijn leeftijd in iedere zin een keer te benoemen, me er iedere keer weer om uit te lachen, maar ook goed op me te passen. De eerste dag dat we op pad gingen overdag, wij als de 2 vrijwilligers en de managers, zag ik ze continu om zich heen kijken als ik even uit hun zicht was verdwenen. Dat ik al een keertje op reis ben geweest, gaf ze blijkbaar niet veel meer vertrouwen. Schattig wel, maar totaal onnodig, wat ik ze ook duidelijk heb gemaakt.
Helaas moest ik de nacht werken en was ik ervan overtuigd dat ik voor het eerst in heel veel jaar zou gaan slapen, terwijl ik al jarig was, maar zonder in het echt gefeliciteerd te zijn. Met Atilio, de manager, was ik een film aan het kijken, die om 5 over 12 afgelopen was, waarna hij en ik beiden aanstalten maakten om naar bed te gaan, ik natuurlijk wel op de slaapbank, want ja ik had nachtdienst. Ik kon me niet voorstellen dat hij het vergeten was, maar er kwam toch geen felicitatie. Ronnie had al sinds 7 uur 's avonds liggen slapen en was ook nu niet wakker, dus heel veel hoop daarop had ik ook niet meer. Dusja, toen ben ik me maar klaar gaan maken voor bed, met de gedachte dat een felicitatie ook niet zo heel belangrijk is. En toen hoorde ineens gerommel met bordjes in de keuken en een bekende stem.. Dus toch wakker! Ineens was Atilio er weer, die al naar bed was gegaan, hij stond achter de computer en zei dat hij nog even iets moest doen. In de keuken hoorde ik nog meer gestommel, dus toen wist ik genoeg. Mijn verjaardag zou niet helemaal ongemerkt beginnen. Binnen een paar minuten stond er een heerlijke taart op tafel en was de hele eetkamer versierd met ballonnen met cadeautjes en andere leukigheden. Joepie! Dus toch. Ondanks dat ik dan helaas niet op stap kan gaan, kan ik dus toch een beetje mjin verjaardag vieren, wat toch wel fijn is. Uiteindelijk is het zeer rustig gebleven, maar laat geworden, waardoor ik de dag zelf erg moe was, met maar 3 uur slaap achter de rug.
Omdat ik mijn verjaardag in Colombia toch wel als een bijzondere dag wil herinneren, heb ik besloten om naar een leuk plekje in de buurt van Bogota te gaan, weg uit de extreme drukte van de grote stad en op naar mooie gebouwen en natuur, en souvenirs! Ook heb ik me voorgenomen om me vandaag niet druk te maken over mijn geld, het is tenslotte mijn verjaardag, dan mag men gek doen. Dus samen met Ronnie ga ik gelijk na de nachtdienst en na het heerlijke ontbijt (ik had om het pannekoekenontbijt gevraagd wat gasten kunnen bestellen, met de intentie om er gewoon voor te betalen, wat uiteindelijk niet hoefde) richting de busterminal, in eerste instantie bij de verkeerde plek uitgestapt, zo leek het, weer terug de bus ingegaan, om er op het moment dat we weer vertrokken, erachter te komen dat we wel hier hadden moeten zijn. Nouja, na wat improviseren hebben we uiteindelijk de goede bus te pakken gekregen en kwam ik, na een heerlijk slaapje in de bus, in een prachtig plekje: el pueblito blanco, het witte dorpje, wordt het ook wel genoemd. Dat komt door alle schattige witte huisjes en andere gebouwtjes. Het leuke aan dit dorpje is dat het superrustig is, er zijn geen toeristen te zien, het heeft mooie architectuur en een leuke sfeer en ook nog eens geweldige natuur, door het gigantische meer dat aan het dorpje ligt, met bergen erachter en een schijnbaar oneindig uitzicht. Dus na een uitgebreide lunch en het leegkopen van de souvenirwinkeltjes, zijn we richting het meer gegaan, waar enig geklim en geklauter noodzakelijk was en de nodige (en onnodige) foto's gemaakt zijn. Wauw wat is dit mooi zeg en wat ben ik blij dat ik voor Guatavita gekozen heb om naartoe te gaan. Na het meer hebben we nog wat laatste souvenirtjes gekocht, tsja wie brengt zijn verjaardag nu niet door met het cadeautjes kopen voor anderen :), een lekkere koffie gedronken en toen was het wel weer tijd om terug naar het hostel te gaan. Alle zaakjes gingen langzaamaan dicht en Ronnie moest gewoon om 10 uur beginnen met de nachtdienst, dus een avondje stappen zat er niet echt in. Helaas ook niet met de gasten die op dat moment in het hostel zaten, maar gelukkig heb ik al genoeg van de dag op zich genoten en ben ik aardig moe na mijn korte nachtje. Uiteindelijk ben ik uit principe tot na 12 uur opgebleven, ook al was ik nog zo moe, en hebben we er met zijn drieën weer een leuk avondje van gemaakt. Uiteindelijk is de dag supergeslaagd geweest en heb ik me zelfs best wel echt jarig gevoeld. Dat kan weer van mijn lijstje afgestreept worden: jarig zijn op een totaal onbekende plek!