Inburgering in Cusco - boodschappentijd

Dinsdag, de dag van de cocktailavond. Eerst is het tijd om gezellig met zijn allen, ruim 20 man, iets te eten. Nadine, een Duitse vrouw had dit al van begin af aan op zich genomen, dus de voorbereidingen waren al 2 dagen in volle gang. Op de (overdekte) markt voor groenten en fruit, kijk je je ogen uit als buitenlander. Het is een markt, waar je in ieder hoekje van het gebouw een ander soort maaltijd bereid ziet worden, en waar iedereen eet: toeristen, Peruanen, (honden...). Hier etende, wat ik wel al een aantal keer gedaan heb, moet ik me wel ooit even over bepaalde ideeën qua hygiëne heen zetten. Veel eten wordt met de hand opgeschept, het bestek wordt afgedroogd met hetzelfde doekje als waarmee zojuist het 'aanrechtblad' is afgedaan, en er wordt gegeten en volle bak gepraat (ook tegelijkertijd...) door deze vrouwen boven het eten. Maar als je hier gewoon niet naar kijkt en druk in gesprek gaat over van alles, is het best te verkroppen allemaal, en het smaakt sowieso altijd goed, ondanks dat ik 9 van de 10 keer geen idee wat ik eet, in ieder geval wel voort andere dingen dan alleen kip:). Daar tussenin vind je dan een stuk of 5 kraampjes met fruit, groenten en wat kruiden. Die arme vrouwtjes lijken wel 85, met een gezicht dat meer hangt dan slingers bij een verjaardag (no offense, maar ik heb nog nooit zo veel rimpel in 1 gezicht gezien). En die handen, zwart, dik, soms kapot, ik geloof werkelijk als ik die handen zie, dat deze vrouwen dit werk vanaf heel erg jong al-tijd gedaan hebben, en zullen doorwerken tot ze sterven tussen hun sinaasappels en papaya's. Maar goed, de boodschappen waren al grotendeels binnen, alleen nog het vlees en tomatensaus. Daarvoor moesten we naar een supermarkt en ook daar gaat het allemaal net wat anders dan hier. Bijvoorbeeld, de tomatensaus in pakjes van 150 ml waren 1.50 soles. Niks te veel. Die van 180 ml, of hooguit 200 ml, waren 3.00 soles. Een bijzondere stijging. Aan de andere kant, de pakjes van 80 ml, waren 1.20 soles. Een bijzondere daling... Het vlees: wij hadden 2.5 kg nodig van een bepaald soort gehakt, ik heb geen idee welk. Er stonden daar 4 gekoelde bakken op elkaar met een klep aan de voorkant waar het vlees uitgepakt wordt. Dus wij meldden bij de kassa hoeveel we nodig hadden van wat voor gehakt, dat wordt doorgegeven (geroepen) aan een meisje van een jaar of 13 dat het erg leuk vond om te mogen helpen. Ze had alleen geen idee welke bak ze open moest maken, en dat vroeg ze wat aan de late kant.. Na veel moeite en vooral tijd hebben we dus ook de sausbasis en het gehakt bij elkaar en kunnen we teruggaan richting de school, zwaar beladen, omhooglopend in straatjes die de naam straatjes nog niet eens echt waard zijn, waar vrijwel geen stoep is en waar overal mensen zijn. Wat een interessante uitdaging. Gelukkig zijn we ondertussen wel wat gewend van die straatjes in Cusco en hebben we het, hijgend en wel, allemaal overleefd.