Wat een praktisch talent

sVoordat ik vandaag naar mijn vrijwilligerswerk ga, moet ik wat inkopen doen, waarmee ze verder kunnen met de voorbereidingen voor het feest. Dat wordt de stad afstruinen, want wat voor hen de normaalste boodschappen zijn, is voor mij een zoektocht naar een winkel waar ze überhaupt iets dergelijks, zoals ballonpompjes, zouden kunnen verkopen. En zoals gewoonlijk, word ik tijdens deze zoektocht sterk afgeleid door alle andere leuke dingetjes die ze hier verkopen, met name sieraden en eventuele souvenirtjes. Jammer dat het allemaal geld kost, en dat ik gewoon om 2 uur aan moet lopen naar mijn werk natuurlijk. De ballonpompjes vond ik uiteindelijk in een plastic-/huishoudwinkel, op een etage die zomaar midden op de dag even dichtgegooid was. Dat is blijkbaar ook normaal, cleaning time of weet ik veel waarom. Weggaan zonder was helaas geen optie, dus dan moet je maar om hulp vragen he, een goede oefening weer voor mijn Spaans. Met alle benodigde spullen in mijn tas, werd het weer tijd voor mijn lange wandeling, een goede 3 kwartier van het centrale plein. Muziekje erbij en lekker genieten van het zonnetje. Thuis bij mijn gastgezin is het standaard nog even tijd voor een tussenstop, om meer kleding aan te trekken/ mee te nemen. Wat is het koud bij dat project zeg. Als ik aankom heb ik het nog heel warm van het lopen, na een (half) uur is het tijd om een trui aan te trekken, en na nog een klein uurtje heb ik toch echt mijn dikke winddichte jas nodig en moet ik eens in de 10 minuten mijn handen opwarmen in mijn jaszakken. Het is me een r ondanks aadsel waarom, maar ze vinden het leuk om de deur open te laten staan daar.En ik als verwende toerist ga me dan natuurlijk niet laten kennen, mijn opkomende verkoudheidje. Gelukkig zijn ze wel heel lief en bezorgd, wat natuurlijk niet echt nodig is. Bij ieder hoestje is er wel iemand die vraagt of ik de griep heb :). Vandaag moesten we steken of iets dergelijks. Wat. Een Ramp. Ik weet niet precies hoe je het noemt in het Nederlands, Engels of Spaans, dus het is moeilijk uit te leggen, maar het kwam neer op met naald en draad een figuurtje maken op een stukje stof. Ik geloof dat ik 2.5 uur bezig ben geweest met 2 bloemblaadjes, waarvan ik zelf een kwart gedaan heb en waarvoor een stuk of 10 keer mijn fouten verbeterd moesten worden door een van de meisjes. Dan voel je je slecht. Maar hoe hard ik het ook probeerde, ik kreeg het gewoon niet voor elkaar. Het trucje is makkelijk, er gaat gewoon steeds iets fout ergens, waar ik de vinger niet op kan leggen, en het is erg moeilijk om dat dan weer te herstellen. En dan kijk je naast je en zie je die meisjes in 20 minuten een hele bloem maken inclusief steel en sierlijke dingetjes en weet ik wat allemaal. Wat een domper voor mijn zelfvertrouwen..

's avonds was het tijd voor een intercambio diner met mensen van school. Ik was te laat, aangezien ik na 6 uur nog dik een half uur moet lopen naar mijn huis, dus moest ik alleen een taxi nemen, naar een plek die bekendstaat om het moeilijk te vinden zijn voor taxichauffeurs. Helemaal toppie. Achja, zo heb je tenminste wel een gespreksonderwerp tijdens de ri, en uiteindelijk was ik er gewoon tegelijk met de rest. De avond was wel bijzonder; er was een groepje van ongeveer 7/8 man t.o.v. ons met ongeveer 15 personen, datzich met ons moest mengen. Zij waren Peruaans en doen mee aan dit project waarbij ze volgens mij regelmatig dit soort activiteiten hebben. Erg leuk. Het eten was bijzonder, wel te doen, en het was leuk om een keer random met deze mensen te praten. Tegen de tijd dat de gespreksonderwerpen echt op waren was het tjid om te gaan en zijn we nog even de stad ingegaan, om de avond goed af te sluiten. Al met al een leuke dag.