Mis quince años (miss 15 jaar)

Erg jammer, ik had dit verhaal getypt, toen sloot mijn browser zich en mocht ik opnieuw begin. De tweede keer is altijd minder leuk dan de eerste keer, maar ik ga mijn best doen...

Vandaag, vrijdag, is het eindelijk de dag van het grote feest waar in ieder geval deze week al volle voorbereidingen voor worden getroffen en ik geloof al veel langer. Maar dat is vanavond pas; normaal gesproken ga ik van 3 tot 6 naar mijn 'werk', dat is vandaag dus later. En dat komt goed uit, want vandaag is ook mijn laatste dag in het gastgezin, morgen ga ik overhuizen. Dus heb ik in ieder geval genoeg tijd, na afscheid te hebben genomen van de Amerikaanse groep van de school, om een taart uit te zoeken en aan Doris te geven. Eigenlijk had ik haar liever mee uit eten genomen als bedankje, maarja aangezien ze hier nooit avondeten, zou dat misschien een beetje vreemd zijn. En sowieso maak je geloof ik iedere Peruaan blij met zoetigheid, ik denk niet dat er een Peruaan(se) bestaat die geen zoetekauw is. En dat zie je op het straatbeeld. Overal zijn taartenwinkeltjes en andere gelegenheden om zoetigheden te kopen. Op mijn weg van vrijwilligerswerk naar mijn appartement (de school), een tochtje van ongeveer 35 minuten, kom ik denk ik al meer dan 50 van dit soort gelegenheden tegen; taartenwinkels, cafétjes (koffiezaakjes met taart), panadería & pastelería (bakkerijen met heel veel zoetigheid), en niet te vergeten de mensen op straat die taart/cake verkopen en alle 100.000 supermarkten waar ze diezelfde cakes en taarten verkopen. En dat is nog maar 1 categorie aan eten, daarnaast zijn er even zoveel kraampjes met anticucho (een vleesspies van alpacavlees met een aardappel erbovenop), fruit(salades), churros en andere aardappelsnacks, pollo broaster (gefrituurde kippetjes met friet), broodjes ei, broodjes hotdog en ook volledige maaltijden (waar je dan een groepje in een kringetje op krukjes ziet zitten met een kommetje in hun handen, ziet er leuk uit), en ga zo maar door. Ik vind het geweldig en een kwelling tegelijkertijd. Dit is trouwens maar een schatting, ik ben van plan om het een keer te gaan tellen en ik denk dat ik dan op meer uitkom.
Maar dus, de taart werd goed ontvangen, helaas heb ik er geen stuk van kunnen proberen, maar die schade haal ik later wel een keer in. Tussendoor had ik nog een klein uurtje om even uit te rusten op bed, wat ik zeer waardeerde. En daarna was het dan toch echt tijd om naar het feest te gaan. Ik was erg benieuwd en had al heel erg hoge verwachtingen, maar ze hebben werkelijk alles overtroffen. Wat was het gaaf en mooi versierd, wat een spektakel. Bij binnenkomst loop je gelijk onder een boog van roze en witte ballonnen door, waarna je bij de zaal komt waar alles gaat gebeuren. Alles was versierd met roze, prinsessen, ballerina's en natuurlijk glitters. Ook de cadeautjes waren verpakt met prinsessenpapier. Typisch eigenlijk, want dit feest staat juist symbool voor de overgang van meisje naar vrouw, daarom is het zo'n groot iets, maar ondertussen wordt wel met werkelijk alles het meest meisjesachtige karakter in de quinceñeras naar boven gehaald. Het zag er in ieder geval echt adembenemend uit. Toen ik aankwam, waren alle voorbereidingen al getroffen, maar het feest was nog niet begonnen. Ik heb dus alle tijd gehad om uitgebreid foto's te maken van alles. De meeste meiden waren ook weg, ik denk dat ze zich nog aan het optutten waren ofzo en dus was het tijd voor de 'mami's' (de begeleidsters) om zich terug te trekken in een ruimte met een doos sieraden, ik geloof dat die in het bezit was van het huis, en alle sieraden te bekijken, passen en zichzelf en elkaar te bewonderen. Een leuk tafereel om te zien. Ik trok als conclusie dat de begeleidsters zich voor deze avond ook mooi mogen maken van het huis zeg maar, en dat ze daarna alles terug moeten geven. Als kleine meisjes zo blij waren ze en ze zijn er dan ook zo'n 3 kwartier mee bezig geweest. Daarna werd het tijd om terug naar de zaal te gaan, waar heel langzaamaan de eerste gasten binnen kwamen druppelen. Er was nog maar een meisje uit mijn groep aanwezig, toevallig een meisje met veel interesse in Engels leren. Dus we hebben een half uur of langer samen gepraat over Engels, Spaans en Quechua (de taal van de inka's). Ik hielp haar, zij hielp mij en samen hebben we in een deuk gelegen om de klanken die ze gewoon echt niet kon produceren, zoals bij 'it hurts'. Langzaamaan kwamen dan toch eindelijk de andere meisjes erbij, behalve de quinceñeras natuurlijk, helemaal opgedoft en opgetogen voor het feest. Ik had ook geprobeerd wat nette kleding aan te trekken, maar aangezien het daar altijd zo koud is had ik al binnen een half uur mijn wijde vest en dikke sjaal eroverheen aangetrokken. Maar het idee was er.

Alle meisjes kwamen een voor een naar me toe om te vragen of ik foto's van ze wilde maken. En ja hoor, je zegt ja en 10 seconden later staan ze klaar als volleerde modellen. Geweldig om te zien. Zonder enige moeite nemen ze 10 poses achter elkaar aan en pas ik echt duidelijk zeg dat het zo wel genoeg is, nemen ze er genoegen mee, met een pruillipje, dat wel. De onhandigheid die Nederlanders nogal eens hebben voor de camera, is hier absoluut niet aanwezig. Ik geloof dat kinderen hier al van kleins af aan gewend zijn aan poseren en het ook echt leuk vinden om te doen. Alleen al bij het foto's maken heb ik echt mijn ogen uitgekeken.
Rond een uur of 6/half 7, begon het feest; alle stoelen waren gevuld, alle laatste dingetjes klaargezet, iedereen was er helemaal klaar voor. Het feest werd ingeleid door een echte presentator, een man met een chique pak en een subtiel spiekbriefje van A4-formaat. Hij begon, na zijn inleidende praatje, met het introduceren van het eerste meisje. Hierbij worden vaders en moeders achternaam heel duidelijk benoemd, zeker die laatste is hier heel erg belangrijk. Na benoeming van hobby's, favoriete vak en andere bijzonderheden, werd het stel (alle meisjes werden begeleid door een jongen van ongeveer dezelfde leeftijd in chique pak) de zaal ingeroepen. Voordat ze op hun soort van tronen mochten gaan zitten, moesten ze eerste een showrondje door de zaal lopen en natuurlijk even lachen voor de camera. Daarna kwam de uitdaging van het gaan zitten, dit blijkt vrij moeilijk te zijn met een hoepel in je rok, hoe aandoenlijk. Zo werden alle meisjes geïntroduceerd en ook alle jongens werden een keer bij naam benoemd. Daarna was het tijd voor de eerste dans, jongen-meisje, jongen-meisje natuurlijk. Wat was het schattig om te zien hoe ongemakkelijk de meesten het vonden; elkaar niet aankijken en zeker ook niets tegen elkaar zeggen. Er was maar een stelletje dat het wel gezellig leek te hebben, dat was gezellig een gesprek aan het voeren tijdens deze stijve dans, waarbij het erg moeilijk bleek te zijn om ook maar enigszins binnen het ritme te dansen. Nogmaals, hoe aandoenlijk. Na de dans werd er nog wat verteld door de presentator, aangevuld met een moment van felicitatie voor ieder meisje, door een van de vrouwen van het huis. Ik geloof dat dit voor velen erg emotioneel was, meerdere meisjes zagen eruit alsof ze op het punt stonden om te gaan huilen, en ook de vrouwen lieten hun drama-kant wel zien. Sowieso was dit wel de algemene gezichtsuitdrukking van de meisjes deze avond; ik denk dat ze allemaal echt heel erg zenuwachtig. Dit feest is echt belangrijk hier. Na de felicitaties werd een optreden gedaan door een meisje en jongen van naar schatting 14/15 jaar, compleet met hoed en pak voor de jongen en jurk voor het meisje, met beiden een tissue in de hand. Dit was echt geweldig om te zien, ik vond het een van de leukste momenten van de avond. Beiden dansten non-stop met een glimlach van hier tot Tokio en met een tomeloze energie. Ik heb geen idee hoe de dans heette, maar hij bestond voornamelijk uit rondjes om elkaar heen lopen op een sierlijke manier, met de voeten op de grond tikken (bijna een soort tapdansen) en natuurlijk met de zakdoek zwieren. Ik heb er echt van genoten, om te zien hoe ze het zelf echt leuk vonden om te doen en hoe ze geen moment ongemakkelijk waren met elkaar, ook al zijn ze nog zo jong. Ik vond het oprecht jammer toen het liedje afgelopen was.
Maarja the show must go on, dus ze gingen gelijk door naar het cadeaus geven. Ofja, eerst naar het uitgebreid foto's maken van de meisjes bij de taarten en cadeaus, daarna van de meisjes en de zuster (de baas zeg maar), daarna van de meisjes met ... etc. Zeer uitgebreid. Ook werd er nog een praatje gehouden door verschillende personen, zoals de zuster, en werd er geproost, wat ze hier trouwens ook bijzonder doen: 'arriba, a bajo, naar voren en naar achter (ik kan me de Spaanse woorden even niet herinneren). Hierna, was het tot mijn verrassing, tijd voor nog een optredentje van de jongen en het meisje, joepie! Nog even genieten dus. Toen dit optreden afgelopen was, waren alle ceremoniële dingen klaar, en moest er gedanst worden. Het was erg belangrijk dat de jongens eerst met de quinceñeras dansten, daarna mochten ze pas met anderen gaan dansen, dat werd herhaaldelijk omgeroepen. De meisjes die toe hadden gekeken kwamen uiteraard eerst heel ik zou bijna dramatisch of overdreven willen zeggen, de dansvloer oprennen om hun vriendinnen te feliciteren en knuffelen en daarna trokken ze hun beste dansmoves uit de kast. Een groot spektakel. Op zijn tijd natuurlijk even poseren voor de foto, dat hoort erbij. Dat is hier toch allemaal wat normaler dan in Nederland, dat dramatische; Nederlanders zouden hier veel te nuchter voor zijn. Het was mooi om te zien.
Voor mij werd het ondertussen tijd om naar huis te gaan, mijn eten stond gewoon weer te wachten natuurlijk. 's Avonds zou ik ook nog op stap gaan, dus het was wel mooi geweest, al weet ik zeker dat ik me hier de hele avond had kunnen vermaken. Als ik had geweten dat je daar eten zou krijgen had ik mijn eten bij mijn gastgezin afgezegd, maar helaas daar kwam ik te laat achter. Dus rond 8 uur moest ik toch echt gaan. Gelukkig heb ik alles meegekregen, behalve het dansen dan. De bedoeling was eerst nog eventjes een uurtje slapen en dan nog eventjes de stad, maar helaas, ik heb voor een van de eerste keren hier het stappen afgezegd. Gewoon doorslapen om 11 uur sprak me toch meer aan dan nog opstaan en klaarmaken en de kou in richting de stad.

Nog een mooie bijkomstigheid van het feest is dat ik 2 andere vrijwilligers heb ontmoet, uit Frankrijk, die wat meer tijd hier gaan besteden dan ik. Zij hebben dan ook al plannen om activiteiten te organiseren en laat dat nu net zijn wat ik ook wilde gaan vragen. Dus dat beginnetje is vast gemaakt. En sowieso is het leuk om meer mensen te leren kennen, daar als vrijwilliger en daarbuiten om dingen mee te doen.
Het is echt een superleuke dag geweest, ik had dit feest echt niet willen missen. Volgens mij is dit wel echt een belangrijk onderdeel van de cultuur hier, dus ik ben blij dat ik het een keer meegemaakt heb.