Wat een pech, spulletjes weg

Vandaag moest ik opnieuw wat spulletjes halen voor mijn werk, knutselspulletjes welteverstaan. Met de Spaanse woorden voor de spullen opgeslagen in mijn telefoon, en zelfs exemplaren van alles wat ik nodig had bewapend, ben ik op pad gegaan. Mami Kathi heft me al verteld dat ik de spullen bij een librería kan vinden, een boekenwinkel, zou je zeggen. Nou dat is het niet, of in ieder geval, niet alleen. Ze hebben er werkelijk alles, het is een soort doe-het-zelf-winkel, en ze zitten ook overal. Als ik dat nou eerder had geweten. Ik ben er speciaal voor naar het centrum gelopen en verder en nergens kon ik een librería vinden. Toen ik het vroeg, bleek ik wel al heel dichtbij te zitten, maarja toen had ik ook al een afstandje afgelegd. Eenmaal bij de librería was het allemaal zo verzameld, maar dat moest ook wel, want ondertussen was het al bijna 2 uur en mijn afstand tot mijn vrijwilligerswerk was nu natuurlijk groter dan normaal. Dat betekent ongeveer een uur lopen, dus ik moest even doorgaan. Op mijn weg naar mijn werk ben ik geloof ik wel 15 librerías tegengekomen, wat fijn! Ik had niet zo ver hoeven lopen en niet zo moeilijk hoeven doen. Altijd een opluchting als je daar achteraf achterkomt! Maarja, ik had de spulletjes, dus Mami Kathi mag trots op me zijn. Op mijn werk merk ik dat de sfeer al wat gespannener is, het feest is morgen en dat is te merken. Iedereen is druk aan het knippen en plakken, druk in de weer met voorbereidingen en ik help vrolijk mee. Dit is tenminste leuk om te doen, dit kan ik ;). Tegen 6 uur, de tijd dat de meiden normaal weggaan (ik geloof naar het eten ofzo) en ik naar huis, wordt deze keer na het opruimen nog van alles tevoorschijn gehaald, dus ik besloot nog even langer te blijven om te kijken wat nu de bedoeling was. Op de tafel werden de mooiste jurken uitgestald die ik ooit gezien had, van die echte prinsessenjurken. Bij iedere jurk kon ik wel een disneyprinses opnoemen die ooit iets dergelijks aan heeft gehad, de meest kenmerkende was toch wel de gele jurk van Belle uit Belle en het Beest. De meisjes die morgen in het middelpunt van de belangstelling zouden staan, renden door elkaar heen om als eerste de mooiste jurken te mogen passen. Het was een groot spektakel. De ene jurk uit, de andere aan, elkaar helpen, zelf frutselen, ik weet het allemaal niet. Erg leuk om te zien. Uiteindelijk had ieder meisje een goed passende jurk, of iets minder goed passend, maar dat werd opgelost met bijvoorbeeld een extra touwtje om de jurk strakker te maken. Alle jurken hadden dan ook een echt korset en een leuke hoepel in de rok, net als in de film. Hierdoor werd ik toch wel erg benieuwd naar de volgende dag.

Bij het weggaan werd me door de bewaking gevraagd wat ik allemaal mee naar binnen had gebracht en uitgelegd dat ik alles wat ik meeneem aan moet geven bij hem, ik denk zodat ze bij kunnen houden wie er wat allemaal gebruikt, want ik geloof niet dat het de bedoeling was dat ik geld terug zou krijgen ofzo. Dat is ook geen enkel probleem, ik heb niet voor niets sponsorgeld opgehaald, dat kan ik mooi gebruiken voor spulletjes die ik voor daar moet kopen. Ik voelde me wel een beetje een crimineel, zoals ie me erop aansprak (ook al is het een heel aardige man waar ik altijd leuk een praatje mee kan maken). Ik moest precies aangeven wat ik gekocht had, aan wie ik het gegeven had en wat het gekost had. Maarja, ik wist de Spaanse woorden niet uit mijn hoofd en de notitie in mijn telefoon kon ik niet vinden. Dus toen ik weer op weg was naar huis en het bonnetje in mijn zak vond, met de Spaanse benamingen erop, ben ik toch nog maar even teruggelopen, wat ben ik toch een goed mens. De man werd er ook erg blij van.

's Avonds was het weer tijd om even op stap te gaan, het zou de laatste avond zijn van een goede vriend, dus dat moeten we uitgebreid 'vieren'. Een superleuke avond die eindigde op het politiebureau, samen met die vriend en 3 junks van een jaar of 15. Niet dat ik hen kende, maar je krijgt toch een band als je zo met zijn allen zit te wachten ;). Nee dat valt wel mee, het was alleen wel leuk dat toen ze het over ons hadden, ik het genoeg begreep om eruit op te maken dat ze het over ons hadden en kon laten merken dat we dat door hadden, waardoor ze al gauw weer stil werden. Ik geloof dat de politie voor deze jongetjes die zwaar onder invloed van weet ik wat allemaal waren, een voor een de ouders aan het bellen was, ze keken dan ook zwaar ongelukkig. En wij zaten er wat lacherig bij, want het tafereel was wel mooi. De reden echter dat we op het politiebureau zaten was wat minder grappig; mijn tasje was gestolen, met mijn telefoon, geld en wat andere spulletjes erin. Geen grote ramp, maar die telefoon is wel lastig. Vooral ook omdat ik vanaf dat moment geen enkele manier van communicatie tot mijn beschikking had en dus niemand kon laten weten wat er gebeurd was en dat ik mijn telefoon kwijt was. Uiteindelijk hebben we nog een hele tijd op het politiebureau gezeten, totdat ze ons ineens doorstuurden naar de toeristenpolitie, blijkbaar zaten we bij de nationale politie en konden zij niets voor ons doen. Ik vond het al zo heftig dat ze daar met grote machinegeweren in de deuropening stonden (geen grapje). 's Ochtends vroeg, werd ons verteld, moesten we maar gelijk naar de toeristenpolitie gaan. Wat een gedoe allemaal. Maar oke, mijn avond was erg leuk en een domper als deze mag dat natuurlijk niet verpesten..