Stop! Politie!

Vandaag is het dan toch eindelijk tijd om naar de politie te gaan, om aangifte te doen. Mijn vrijwilligerswerk heb ik ervoor geskipt, dit is belangrijker en ze kunnen me wel een dagje missen. Jammer alleen dat ik geen telefoon en dus geen telefoonnummer heb om me af te melden, de coördinator heeft alleen het nummer van de zuster, van wie we beiden denken dat ze zo oud en dement is dat ze geen idee zou hebben wie ik ben als ik zou bellen. Morgen geef ik wel uitleg van mijn afwezigheid, komt vast goed. Samen met de Engelse jongen ga ik dus op pad, wel zo gezellig, met duidelijke instructies van waar ik moet zijn. Maar ik ben er al eens eerder geweest, tijdens mijn eerste weekend hier, dus hoe moeilijk kan het zijn. Na een 20 minuten komen we aan bij de policía de turismo, eindelijk de goede politie (in plaats van de comisaria nacional) en zodra we aankomen op de goede etage word ik vrijwel meteen geholpen. Josh, de jongen, moet buiten wachten. Wat een leuk welkom zeg, het eerste wat de man tegen me zei toen ik hem vertelde dat ik 3 keer bestolen ben in 2 weken, was dat hij me niet geloofde. Nou kan ik me op zich voorstellen dat het een wat ongeloofwaardig overkomend verhaal is, maar ten eerste is dit gewoon geen leuke manier om een gesprek te beginnen en ten tweede is dit Peru, waar iedereen altijd zegt dat alles meteen gestolen wordt als je even niet oplet en dat zou die goede man ook moeten weten. (Trouwens, toen ik de eerste keer met de politie van de comisaria praatte, zei die ook meteen dat hij me niet geloofde, en dat was nog maar een diefstal. Fijn idee..). Het tweede wat hij tegen me zei was dat hij niet voor mijn verzekering werkte, maar voor 'investigación', ik denk dat ze zichzelf hier heel serieus nemen, want dat was ook een van de eerste dingen die de andere politieman tegen me zei, dat hij werkt voor de 'investigación'. Maar de andere man vroeg me in ieder geval nog of ik aangifte wilde doen voor mijn verzekering, terwijl deze man absoluut geen zin leek te hebben om me op welke manier dan ook te helpen. Maar goed, ik zei hem dus dat ik kon begrijpen dat ie het niet geloofde en dat ik alles uit kon leggen. Nadat ik dat gedaan had, ging hij met zijn chef overleggen of ik nog aangifte kon doen, omdat ik er erg laat mee was. Ze vinden dat je binnen 24 uur moet komen, zodat ze nog hun geliefde onderzoek kunnen doen, maar ik kan hen ook wel vertellen dat als mensen hier je spullen stelen, die spullen ook echt weg zijn, hoe wil je ooit nog iets terugvinden tussen zoveel mensen... Of dat je nu binnen 24 uur of 24 minuten gaat zoeken, zo'n kerel of vrouw blijft echt niet rondhangen met je spullen.. Maar goed, Meneer de Politieman weet het natuurlijk het best! Uiteindelijk mocht ik dan toch mijn verhaal opschrijven, wat er in de 3 gevallen gebeurd was, met mijn naam, paspoortnummer, geboortedatum en een heuse vingerafdruk. Toen ik dat gedaan had, mocht ik op de achterkant opnieuw beginnen, omdat ze niet van plan waren me een aangifte van 'gestolen' te laten doen, maar van 'verloren', omdat ik te laat was volgens hen en omdat ze vinden dat iets alleen gestolen is als men het direct uit je handen pakt. Duidelijk. Dus beginnen we mooi opnieuw op de achterkant, met precies dezelfde verhalen, zonder de gedeeltes waarin ik zeg dat ik denk dat het gestolen is omdat (...). Opnieuw mijn gegevens en vingerafdruk en natuurlijk handtekening, waarna de man begint mijn verhaal over te nemen in een schrift met aangiftes. Na een tijdje te hebben gewacht moest ik dat stuk ondertekenen, maar eerst wilde ik weten wat er precies stond (ik had niet zo heel veel vertrouwen in de goede wil van deze man). Hij vertelde dat mijn verhaal daar stond met als gestolen voorwerpen 2 telefoons, een jas en een sjaal, en geld t.w.v. 100 sol. Hier was ik het niet mee eens, aangezien er ook een vest gestolen is. Maar dat zou goedkomen volgens hem. Nou toen was het bijna afgerond, maar eerst moest ik naar de bank (die nu gesloten was) om 7.60 sol te betalen voor de aangifte. Dat betekent morgen terugkomen.. Joepie. Voordat ik wegging, wilde ik nog wel van de man bevestigd krijgen dat hij het door mij beschreven papier ook zou bewaren en morgen aan mij zou geven, aangezien daar het echte verhaal op staat. Dat was geen probleem, zei hij, dus als ik morgen terugkwam, zou ik dat blad krijgen. Toen ging zijn telefoon, en moest ik even wachten (naar mijn mening) om dankjewel en gedag te zeggen (en nog een keer duidelijk te horen te krijgen dat ik dat blad morgen zou krijgen). Nouja, toen ik daar nog een keer om vroeg toen die leuke man klaar was met bellen, werd een andere man vanaf een andere man aardig boos op me, omdat ik nog niet weg was. Onredelijk boos als je het mij vraagt.
Wat een heerlijke ervaring hier bij de politie, en het beste is, morgen mag ik weer terug!

's Avonds gingen we gelukkig wel wat leuks doen met zijn allen, we hadden een afscheidsdiner in de stad voor Steve, een Engelse man die hier een aantal weken is geweest en die eigenlijk van niemand weg mag. Dat werd voor de eerste Chinees-Peruaans eten proberen, wat erg goed is bevallen! Aangezien er niemand mee uit wilde gaan, ben ik met een Nederlandse jongen even bij de salsales wezen kijken en heel degelijk rond 11 uur naar huis gegaan. Nog eventjes mijn les voorbereiden voor morgenochtend (we gaan de verleden tijden behandelen, wat best een uitdaging is) en een poging tot film kijken, maar na een minuut of 5 ben ik geloof ik in slaap gevallen. Toch weer een bijzonder dagje zo met die politie..