Ziekenhuisverhalen..

Het is zaterdag, dat betekent om half 8 opstaan voor de Engelse les van 8 uur. Vandaag wilden ze graag wat aan hun woordenschat doen, dus ik heb bedacht om zelfgemaakte woordmemory te gaan doen. Vond het een erg leuk idee van mezelf :'). Ik weet niet of de meisjes even enthousiast waren als ik, soms waren ze wat lacherig enzo, maar ik geloof wel oprecht dat het nut heeft. Dat heb ik dus ook maar uitgelegd naderhand (wat volgens mij precies het nut hiervan was) en ik denk dat ze me geloofden. Daarna hebben we maar weer een verhaal gelezen, Pinoccio deze keer, aangezien ze dat erg leuk vinden en ze graag hun uitspraak willen verbeteren.
Na de Engelse les moest ik gelijk door van mezelf naar het ziekenhuis, aangezien ik geen idee had hoe lang dat zou gaan duren. Rond een uur of 11 was ik daar dus, het is halverwege de weg naar mijn vrijwilligerswerk, maar toen ik zei dat ik de 'ogendokter' nodig had (zoals ik het letterlijk in het Spaans, waarna zij met een moeilijke officiële term vroeg of ik die dokter nodig had, ik haar vragend aankeek en zij me vertelde dat ik inderdaad die dokter nodig had omdat dat de zogenaamde ogendokter was), zei ze me dat ik om 7 uur 's avonds terug moest komen. Aangezien de plannen voor de dierentuin pas voor half 3 's middags waren en ik bang was dat ik dat allemaal niet zou gaan redden, hebben we dat verplaatst naar zondag, wat een lieve vrienden heb ik hier. Toen ben ik dus maar in een cafétje gaan zitten, waar ik aan mijn blogs heb gewerkt (zoals jullie waarschijnlijk gemerkt hebben) tot een uur 2, waarna ik naar huis ben gegaan en verder heb gewerkt aan van alles. Rond een uur of 6 ben ik toen weer richting het ziekenhuis gegaan, waar ik te horen kreeg dat de dokter er rond kwart over 7 zou zijn, dus dat betekende dat ik een dik kwartiertje moest wachten, dat overleven we. Stiekem ging ik ervanuit dat ik nog uren zou moeten wachten, je weet het nooit in dit land; het Brabants kwartiertje kennen ze hier in ieder geval wel. Zodra ik op de stoel ging zitten had ik het gevoel dat ik een afspraak met de obesitas-arts had in plaats de ogendokter; het leek net of de hele rij stoelen inkrakte toen ik ging zitten. Toen ik weer op moest staan omdat er op het formulier stond dat ik Peruaanse was terwijl ik toch echt redelijk Hollands ben en weer ging zitten, dacht ik ha dat gaat me niet nog een keer gebeuren; ik ga niet op het buitenste stoeltje zitten maar op een van de binnenste. Jammer, dit stoeltje was net zo slecht voor mijn zelfvertrouwen. Ondertussen was er genoeg te zien in het ziekenhuis, en volgens mij was ik ook een halve bezienswaardigheid daar, zo van wat doe jij hier toeristen kunnen nergens last van hebben... Van het moment dat ik binnenkwam heb ik kunnen genieten van het schouwspel van een jongen van een jaar of 6 gok ik en meisje dat net kon lopen. Het jongetje gooide steeds een muntje weg, het meisje rende (hobbelde) erachteraan en steeds als ze er bijna was, maakte de jongen een sprintje en pakte het muntje voor haar neus weg. Het komische was, dat het meisje net kon lopen, een skipak aanhad, en steeds rende en dan een duikvlucht nam, wat steeds weer resulteerde in leuke pogingen tot opstaan, schaterlachjes en heel veel lol. Een heftig contrast hiermee, vormden de andere zaken die ik daar heb gezien. Op een stoeltje voor me zat een vrouw met een jongen van mijn leeftijd vol smart te wachten op een ambulance die nog moest arriveren. Ik denk dat ze in mijn bijzijn nog ongeveer een half uur hebben gewacht, of meer. Aangezien ze er al waren toen ik aankwam, vroeg ik toch af hoe lang die ambulance al wel niet onderweg was. Degene in de ambulance had een motor-ongeluk gehad en was in kritieke toestand, wat ik van haar emotionele telefoongesprekken begreep. Daarna kwam er een jongetje met moeder bij de balie (vanuit het ziekenhuis) met een gezicht dat helemaal open lag en dik was; ik weet niet hoe het kwam maar hij moet of extreem ongelukkig gevallen zijn of er moet bijna thuis wel wat gebeurd zijn. Ik gok dat het jongetje ongeveer 4 jaar was. Later kwam er een moeder met een zoon binnenlopen met een hoed helemaal over zijn gezicht getrokken, het verbaasde me dat ie überhaupt wist waar hij moest lopen. Toen ik heel goed keek kon ik een glim opvangen van nog een gezicht dat helemaal openlag, en soms zag ik het jongetje wat wegplukken van zijn gezicht (en ik het weet vrij zeker dat het opdrogend/opgedroogd bloed was). Ik wil echt niet iedere keer oordelen, maar als een jongetje zijn verwondingen zo extreem verbergt, lijkt het me toch duidelijk hoe die verwondingen er gekomen zijn. Deze 2 zijn ook onverrichter zaken weer naar huis gegaan, ik heb geen idee waarom, maar ik vond het echt heftig om te zien, vooral ook omdat het jongetje ongeholpen weer naar huis ging, waarschijnlijk naar degene die dit veroorzaakt heeft (ook al zeg ik niets met zekerheid zolang ik het niet weet).

Rond kwart voor 8 mocht ik vast naar boven om daar in de wachtruimte plaats te nemen en al snel kwamen er 2 vrouwen binnengestormd en werd ik binnen 5 minuten binnengeroepen. Ten eerste zei ze dat de recepcionistes haar hadden verteld dat ik goed Spaans sprak (joepie!), daarna bekeek ze mijn ogen, stelde ze wat vragen, vertelde dat ik een infectie had, schreef een recept voor 2 soorten oogdruppels en werkte me naar buiten. Echt geniaal; supersnel en effectief en echt een superlieve vrouw. Bij de assistente moest ik nog even plaatsnemen, die vertelde me dat ik volgende week terug moest komen en gaf me haar nummer zodat ik hen direct kan bellen de volgende keer en dus maar 10 sol hoef te betalen in plaats van 150. Wat zal dat een opluchting zijn voor mijn reisverzekering. Beneden aangekomen, werd ik naar de balie gewenkt, namen ze me mijn biljet af waarop stond dat ik 150 sol had betaald voor dit consult (en waar het nummer van de vrouw op stond) en gaven me een nieuw biljet met daarop 50 sol. Dus ik was redelijk verward, zeg maar. 'Maar ik heb 150 sol betaald, ik heb dat biljet nodig voor mijn reisverzekering'. Ik kreeg een heel verhaal terug, begreep er zo ongeveer precies 0 van en zei nog 3 keer hetzelfde. Toen gaven ze me 100 sol terug, zeiden dat ik die aan de dokter moest gaan geven en daar om een biljet te vragen dat ik 100 sol aan haar had betaald, heel bijzonder. Deze keer dacht ik, nu weet ik waar ik moet zijn, ik neem de trap voor die 4 verdiepingen. En snel. Toen ik boven aankwam, bedacht ik me dat je vrijwel niet kunt ademen op deze hoogte, dat bedacht ik me zo ongeveer toen ik volledig hijgend aankwam en tot mijn schrik zag dat ik niet alleen was, waardoor ik mezelf niet uit liet hijgen (dat vind ik zo onbeschoft) met als resultaat dat ik tintelingen tot in mijn tenen voelde, weg ben gelopen van de man, even mijn tijd heb genomen om bij te komen en als een normaal mens weer terugliep. Die man zal ook wel gedacht hebben..
Toen de deur weer openging, deed ik mijn verzoek met 100 sol in mijn hand, om een biljet van 150 sol, ik dacht: das handig, heb ik alles bij elkaar. Maarja, het is natuurlijk niet voor niks dat ze mee een bon van 50 geven en me dan naar boven sturen voor nog een bon van 100, doos. Dus die vrouwen overleggen, ja, nee we kunnen haar geen biljet van 150 geven, lalalala. Totdat er een zei dat een bon van 100 evt wel zou kunnen en ik al volledig opgelucht haar bijna een omhelzing gaf (grapje natuurlijk), wachtte op mijn bon en (rustig aan deze keer) naar beneden liep. Gauw voorbij de balie, voordat ze me ook deze dierbare bon afnamen :). De assistente legde me trouwens uit dat de 50 sol voor de kliniek is en de 100 sol voor de dokter. Zij werken apart dus worden ook apart betaald, vandaar dat de receptionistes van de kliniek me enkel een bon van 50 konden/wilden geven.
Nou, bij de apotheek in het ziekenhuis kreeg ik voor nog een 50 sol mijn antibiotica-oogdruppels (wat ben ik toch blij met mijn reisverzekering) en de 'vochtighoudoogdruppels' (oftewel neptranen) had ze niet, 'maar die hadden ze wel in iedere farmacia hier'. Daar heb ik er dus 5 van gehad, nadat ik even gauw had gegeten, aangezien ook die hier op iedere hoek van de straat zitten. Toevallig hadden deze 5 drogisterijen/apotheken ze niet en werd ik steeds doorverwezen naar een ziekenhuis of de grootste farmacia-keten hier in Cusco. Morgen dus, ik overleef het nog wel een avondje zonder. Rond 9 uur kwam ik thuis aan en kon ik uit gaan rusten van mijn wilde avonturen :')