Cañon de Colca, dag 1

Om 3 uur 's nachts, wat een tijd, staan we dus netjes klaar om opgehaald te worden door de bus, die tussen 3 en half 4 zou komen. Mooi op tijd worden we dan ook opgehaald, waarna we vrij snel onze slaap in de bus kunnen hervatten. Erg comfortabel was het deze keer niet, bij ieder hobbeltje en iedere bocht werd ik weer wakkergeschud dus toen we aankwamen bij de plek voor het ontbijt, was ik er wel een beetje klaar mee. Net voordat we uitstapten bij het ontbijt, kreeg een van de Amerikaanse vrouwen een mental breakdown; ze hoorde dat Trump de verkiezingen had gewonnen, waar ik nog steeds niets van begrijp, maar oke. Ze begon te schreeuwen en te huilen (met erg veel geluid maar weinig tranen), en bleef zo een tijdje doorgaan tijdens de uitleg van de gids, totdat hij haar een aantal keer tot stilte maande, waarna ze in een zachtere versie doorging met wat ze eerder deed. Ik was met stomheid geslagen, wat een gekke vrouw, en zó typisch Amerikaans. Bij het ontbijt hoefde ze dan ook niets te hebben en kwam ze niet aan tafel zitten, he, jammer. In plaats daarvan ging ze buiten zitten huilen tot een van de vrouwen die voor het ontbijt zorgde zich over haar begon te ontfermen.
Na het ontbijt moesten we nog even de bus in, waarna de Cruz de Condors gingen bekijken, een plek waar je condors van heel dichtbij kunt bekijken. Nadat we daar een poosje de tijd hebben gehad om te kijken en foto's te maken, gingen we richting de Colca Canyon met de bus. Vanaf dit moment begon iedereen spontaan te vertellen dat ze hadden gehoord dat dit zo'n zware trek was en dat heel veel mensen die gewend zijn aan hiken het toch niet aandurven en ook de gids deed hier lekker aan mee. Het is inderdaad heel erg zwaar, vooral wat we zometeen gaan doen, mensen gaan dood hier, lalalalala. Zo kwam in het in ieder geval over. Dus vanaf dat moment zat ik iets minder relaxed in de bus, in afwachting wat komen zou. Uiteindelijk stapten we dus met zijn allen uit, hebben we nog bijna een half uur (of meer) staan wachten totdat iedereen helemaal klaar was om te gaan, en vertrokken we richting de Canyon. Die gingen we helemaal afdalen en dat zou heeel erg zwaar zijn. Afdalen is inderdaad redelijk belastend voor onder meer je knieën maar het is niet iets heel zwaars om te doen, dus dat viel me reuze mee. Na ongeveer anderhalf uur waren mijn reisgenootje en ik van boven naar beneden gegaan, waar we lekker in de schaduw uit konden rusten totdat iedereen er was. Daarna zouden we gelijk gaan lunchen, hij had er alleen niet bij verteld dat we daarvoor nog een stuk moesten lopen. Eerst kregen we een redelijk heftige maar korte klim en daarna moesten we dus nog een heel stuk, met een aantal klimmetjes (ik vind dat het een woord is) erin. Uiteindelijk kwamen we aan bij het huis van Gloria, waar onze groep zou lunchen, en daar kregen we heerlijke soep en lomo saltado, een van mijn favoriete gerechten hier, al was de portie erg beperkt. Na de lunch mochten we nog een uurtje uitrusten (oftewel lekker in de zon liggen) totdat de ergste hitte van de dag weg was en we aan de tweede uitdaging van de dag zouden beginnen, een hike met veel klimmen en afdalen, maar sowieso meer klimmen ;) . We eindigden vrij hoog op een berg, waarna we weer helemaal omlaag mochten lopen richting de lodges waar we zouden gaan slapen. Dat zag er wel veelbelovend uit; midden in de canyon zie je 4 glinsterende, helderblauwe zwembaden en felgroene grasveldjes, met huisjes erbij. En daar waren wij naartoe op weg, na zo'n dag, waar je dan op zich wel blij van wordt. Maar het was nog een heel eindje afdalen en ondertussen begon bij mij de vermoeidheid wel toe te slaan, terwijl mijn reisgenootje nog net niet fluitend door aan het lopen was. Ondertussen werd het nieuws bekend dat we morgen de hele berg die we vandaag zijn afgedaald, omhoog moeten lopen, en dat zonder van tevoren ontbijt te hebben gehad. Dat had ik liever morgenochtend pas gehoord, dan kun je je er niet druk over gaan maken. Maar dus, gedachten op 0 en op naar het zwembad! Daar aangekomen, ben ik eerst nog even verdwaald, waarom ook niet. Er waren 4 lodges, maar het was erg moeilijk te zien welke ik nu precies moest hebben en ineens hield de bewegwijzering op. Dus toen ben ik maar op zoek gegaan naar mijn reisgenootje, die ik dacht in een van de lodges te herkennen, want ja hij was maar vooruit gegaan aangezien ik hem bij de laatste klim echt niet meer bij kon houden, maarja de weg naar die lodge was niet te vinden. Uiteindelijk bleek het ook de verkeerde te zijn, waar ik achterkwam toen ik het laatste deel van mijn groep incl. gids zag lopen, me daarbij aansloot en zo uitkwam bij wel de goede lodge. Toch weer wat meer van de omgeving gezien, wat een geluk! Bij de lodge moesten we nog een aantal uur wachten tot we gingen we eten, maar dat was geen straf met het zwembad en later een kampvuurtje in combinatie met gezellige mensen. Het eten was simpel, maar lekker en veel, dus dat is altijd goed, vast even een voorraadje aanleggen voor de volgende dag, wanneer we dus geen ontbijt zouden krijgen. En na het eten, ik kan me niet herinneren wanneer ik dit voor de laatste keer gedaan heb (behalve afgelopen zaterdag toen we rond 11 uur thuiskwamen van het eten en we nog even gingen slapen voor het stappen en niet wakker zijn geworden van de wekker), ben ik meteen gaan slapen. Ik geloof dat we om kwart over 8 in bed lagen, erg schokkend. Maarja ook nodig, want om half 5 zou de wekker weer gaan en zouden we ik, ik herhaal het nog maar even, de berg gaan beklimmen, zonder ontbijt. Je maakt het allemaal mee hier :).