Salkantaytrek, dag 4, Machu Picchu!

De laatste dag van onze Salkantaytrek, dat betekent dat we vandaag naar Machu Picchu gaan. Het eerste wereldwonder dat ik ga bekijken, is toch een beetje een raar idee. Om half 4 moeten we opstaan en vandaag heb ik geen marge om iedereen te laten wachten, de gids heeft duidelijk gezegd dat we stipt om 4 uur bepakt en wel klaar moeten staan. Met als resultaat dat ik 's nachts 3 keer wakker ben geworden nadat ik had gedroomd dat er op een of andere manier iets heel erg misging op het laatste moment, waardoor ik nooit meer om 4 uur klaar kon zijn. Uiteindelijk ging alles goed en stond ik rond 2 over 4 beneden :). Op naar Machu Picchu! Helaas is er niet, zoals de gids wel gezegd had, een ontbijt te krijgen op straat, dus dat wordt nogmaals klimmen zonder ontbijt, net als bij de Colca Canyon. Helemaal toppie. Een klein half uurtje in het pikkedonker lopen verder, komen we aan bij de brug, waar tot onze verrassing maar ongeveer 30 mensen voor ons stonden. Dat is natuurlijk te danken aan het protest in Aguas Calientes; de trein rijdt op het moment niet naar dit dorpje en ik geloof dat het sowieso wordt afgeraden om gedurende deze dagen te gaan. Wat een meevaller. Om 5 uur gaat de poort open, worden de toeganstickets en paspoorten gecontroleerd en mogen we de brug over richting de klim naar Machu Picchu. En dat is er een, dat kun je wel zeggen. In totaal zijn we geloof ik 1200 m omhoog geklommen op ongelijke treden, met de grote rugzak. Maarten (de Nederlander) rende praktisch de trap op, ik ben rustig omhoog gelopen met hier en daar een pauze en ik neem aan dat de Amerikaan omhoog gekropen is ;). Gelukkig was dit wel een leuke klim, maar wel heftig. Vooral met de tas moest ik even wennen, zo werd het me bijvoorbeeld na de eerste 2 'trappen' duidelijk dat het bandje om je buik beter wat losser kan zitten bij oefening als deze, zodat je nog wel gewoon kunt ademen, wat op zich fijn zou zijn. Na een klein uurtje kwam ik boven aan, waar Maarten al rustig 20 minuutjes zat te wachten. Tijd voor mijn ontbijt, in de vorm van de geweldige voedingsbron crackertjes. Daar wordt men blij van ;). Na een half uurtje wachten kwamen de gids en de Amerikaan toch ook boven (volgens mij was het zelfs minder, we waren onder de indruk) en konden we naar binnen gaan. Verrassing, nog meer treden! Maar al gauw kwamen we uit bij het geweldige uitzicht over heel Machu Picchu, waar ik gelijk mijn versgekochte sd-kaartje à 1250 foto's vol kon schieten, je bent toerist of je bent het niet. Oké zo erg was het niet, maar dit beeld was wel een aantal foto's waard. Daarna begon de tour en de uitleg van de gids, gedurende zo'n 2 uur hebben we veel geleerd over de Inca's, de levenswijze, de verdeling van de maatschappij in klassen en natuurlijk de gebouwen. Het was heerlijk rustig, we waren namelijk onder de eersten van de toeristen die boven aankwamen en in totaal waren er simpelweg weinig mensen vergeleken met normaal, en het weer was perfect met veel zon en een volledig blauwe lucht. De 2 uur zijn bijzonder snel voorbijgegaan en aan de 200 foto's van alleen deze ochtend kom ik denk ik wel. Na de tour mochten we nog 10 minuutjes rondkijken, jammer dat het souvenirwinkeltje niet voor 9 uur openging, en heb ik gauw een hotdog à 17 sol gekocht. Echt extreem duur, maarja, met een wandeling van 2.5 uur voor de boeg, durf ik het toch niet te gokken op de 5 crackertjes die ik gegeten heb (en de helft van de muffin die ik in het leuke bakkerijtje heb gekocht). Daarna begon het afdalen, terwijl je allerlei ploeterende, zwetende en moeilijk kijkende mensen omhoog ziet komen, met de gedachten: ha, dit heb ik allemaal al doorgemaakt. Dat doet je goed, ook al had ik vanzelfsprekend een beetje medelijden. Dat is me trouwens wel opgevallen, dat mensen elkaar met zoiets niet aanmoedigen ofzo, terwijl iedereen het even zwaar heeft (behalve Maarten :) ). Beneden aangekomen is het gelijk tijd om door te gaan met de wandeling richting Hidroélectrica, ofja na het wachten op de Amerikaan dan, en mogen we dus weer over de stenen en het spoor lopen. Na een uurtje waren we er allebei wel klaar mee en zijn we een stukje harder gaan lopen om het sneller voorbij te laten gaan, met als resultaat dat we er bijna een uur minder over hebben gedaan dan de vorige keer. Best netjes. Aangekomen bij de plek waar we zouden gaan lunchen en daarna met de auto richting Cusco zouden gaan, blijkt dat de lunches hier erg duur zijn en dat we in het volgende dorpje gaan lunchen. No problem. Het eerstvolgende dorpje is alleen we op 2 uur afstand, goh wat waardeerde ik die hotdog van 17 sol ineens zeg.. Daar gingen we dan, in een busje met een persoon te veel erin, ik naast de vieze, zwetende en mega-luidruchtige Amerikaan, op naar de smalle bergpaadjes en onoverzichtelijke bochten. Van dit soort ritjes kan ik altijd wel genieten, hoe het eigenlijk nogal gevaarlijk is, maar iedereen toch weet wat ze moeten doen om het goed te laten gaan, meestal dan, want er zijn ook veel kruisjes naast de weg te zien. Na 2 uur komen we aan en kunnen we een heerlijke lunch nuttigen, waarna we gauw weer in een ander busje gepropt worden en doorgaan richting Cusco. En wat was er veel te zien onderweg, geweldige landschappen, gekke chauffeurs die geloof ik serieus dood wilden en gewoon, Peru. Op een gegeven moment kwam er een auto voorbijrijden, met een bordje bovenop met een woord erop, dat ik helaas vergeten ben, en ineens stopte de auto voor ons midden in een bocht en onze auto ook, op meer afstand. Vreemd. Na een tijdje kwam er een of ander groot, breed voertuig voorbijrijden, dat inderdaad voor problemen zou kunnen zorgen als je dat tegenkomt in een bocht. Daarachteraan kwam er nog een en nog een, ik geloof in totaal 5 en de optocht werd mooi afgesloten door een auto met eenzelfde bordje als de eerste. Wat een mooi systeem. Daarna konden we onze weg vervolgen richting Cusco, wat erg van alles af blijkt te liggen en na in totaal ongeveer 7 uur te hebben gereden, komen we eindelijk aan in Cusco, waar het gauw wat eten is en heel veel chillen. Helaas is de douche koud, ijskoud, wat minder relaxed is. 's Avonds ben ik, zoals wel vaker de laatste tijd, op straat een tupper gaan eten, waar je voor 5 sol (ongeveer 1.50 euro) een volle bak met echt lekker eten krijgt, en was het al snel tijd voor een filmpje, waarbij ik na 10 minuutjes in slaap viel. Wat een geweldige 4 dagen zijn het geweest en wat ben ik nu blij dat ik lekker in mijn bedje lig...