laatste dagje Lima + reis naar Mancora

Ons laatste dagje in Lima, tijd om ook echt eens iets te gaan doen. Op naar het centrum van Lima, zo zien we nog eens iets en kunnen we gelijk een buskaartje voor vanacht kopen. Het plan is om daar ook te lunchen, dus rond een uur of 12 vertrekken we richting de bus. Dat is een eindje lopen, maar daar wordt een mens niet slechter van. De bussen zijn hier heel erg anders dan in Cusco, er staat hier niet op de buitenkant waar ze allemaal naartoe gaan, en komt niemand uit de bus gesprongen bij iedere stop om ook nog eens om te roepen waar de bus allemaal naartoe gaat en bij het instappen moet je hier gewoon een ticket kopen, net als in Nederland... Wat saai. Maar goed, we hadden in ieder geval geluk; ik heb tot nu toe bijna alleen maar afgeladen bussen gezien hier in Lima, maar de onze was bijna leeg toen we instapten. En da's mooi, want het is bijna een uur rijden naar het centrum (is ons verteld). Bij de volgende 2 stops stappen er ineens zoveel mensen in dat de bus meteen vol is en dat meer dan de helft van de mensen staat. Zo gaat dat dus... Stiekem heb ik al best wel veel honger, dus dat wordt meteen eten zodra we aankomen. We hebben niet echt een idee waar we uit moeten stappen, ofja ik in ieder geval niet en ik weet ook niet of we op gevoel zijn uitgestapt of met een strategie. Hoe dan ook, kwamen we er toen we uitstapten achter dat we te ver door waren gereden met de bus, we hadden al wat eerder uit moeten stappen. En iedereen die we vroegen hoe we bij straat x moesten komen, zei alleen maar dat het 'die kant op was' en dat het 'nog heel ver was'. Echt duidelijke instructies kregen we niet. Dus we zijn maar die kant op gelopen, heel erg lang en hebben iedere keer maar weer iemand anders om verdere instructies gevraagd. Toen we er bijna waren, was er eindelijk iemand die duidelijkheid gaf: 'deze straat voor 4 blokken volgen en dan ben je er'. Wat fijn, waarom bestaan er niet meer mensen zoals hij. Bij de markt hebben we wat gegeten, de winkels een beetje bekeken en daarna zijn we maar gelijk op zoek gegaan naar de busterminals. Die liggen hier ook heel ver uit elkaar, in plaats van alle bedrijven in een gebouw praktisch tegen elkaar op biedend, dus we konden maximaal 2 bedrijven vergelijken qua prijs en dat was het. De bus zou om 7 uur vertrekken en ondertussen was het alweer 4 uur. Op naar het hostel dus, de laatste dingetjes inpakken, wat te eten kopen voor onderweg, nog een laatste poging van mijn reisgenoot om wat te verkopen voor wat extra geld onderweg en daar gingen we weer. We hadden geen rekening gehouden met het feit dat we in een grote stad zaten, waar het verkeer dus nogal problematisch kan zijn rond het avonduur. En dat was het dus ook. Erg relaxed zaten we dan ook niet in de taxi, die ook nog 2 keer de auto aan de kant moest zetten omdat zijn telefoon met gps was gevallen, maar zoals altijd zijn we toch weer op tijd aangekomen. Wat fijn. En wat een ramp was deze busrit. Naast ons zaten 2 luidrichtige, asociale en vadsige mannen, die filmpjes keken met het volume helemaal open, praatten met een man 4 rijen voor hen en het ergste; eentje snurkte. Maar echt heftig. Bij iedere ronk die hij maakte zat ik weer te sidderen, wat heb ik daar een hekel aan zeg, en je kunt het gewoon niet niet horen. Met geen mogelijkheid kon ik in slaap komen. Rond een uur of 12 was ik er zo ontzettend klaar mee, dat ik Maxi's telefoon heb geleend en muziek aan heb gezet. Voor het eerst sinds tijden weer Nederlandse radio, dat was ook wel even leuk. Helaas was de wifi redelijk gebrekkig (niet gek voor een bus) en heeft het dus nog tot 1 uur op zijn minst geduurd voordat ik kon slapen. En wakker geworden, schrok ik me rot, aangezien de telefoon verdwenen was. Heel onopvallend probeerde ik al op de grond te zoeken waar hij heen geschoven zou zijn, totdat me verteld werd dat de telefoon veilig in handen van de eigenaar was, waarna ik weer rustig (min of meer, met gesnurk op de achtergrond, niet eens op de achtergrond, extreem aanwezig) nog even kon gaan slapen. Rond een uur of 10 of 12 geloof ik, kwamen we aan in Piura, een plaatsje vlakbij Mancora, de eindbestemming. Vanaf hier was het plan om verder te gaan liften en daarvoor moesten we tot aan de Panamerican Highway lopen, vanaf daar was het namelijk een lange weg tot aan Mancora, al het verkeer op die weg, zou dus sowieso richting/ tot aan/ door Mancora gaan. Dit was wel zo'n 8 km lopen, wat best heftig is. Met rugzak, te warme kleding en, jawel, badslippers, begon ik dus aan deze tocht, die me redelijk meegevallen is. Ongeveer iedere 2 km hielden we een pauze, die wel echt nodig was en zo was het allemaal redelijk te doen. Toen we iets voor 4 vlakbij de highway kwamen, bleek het echter toch iets te veel te zijn; wandelen met de rugzak in de brandende zon, sinds een uur of 10/12 zonder eten en natuurlijk een nacht in een bus doorgebracht, waar je altijd minder slaapt dan normaal, op zich allemaal geen probleem. Totdat we af moesten dalen naar een zandpaadje naast de weg, omdat het bijzonder gevaarlijk is om op dit soort wegen aan de rand van de weg te lopen, en er op dit paadje extreem veel doorns lagen die natuurlijk meteen in mijn voeten en slippers zaten, waarna ik niet helemaal goed werd van de pijn. Dus ja, wat doe je dan, je zet geen stap meer, haalt overal alle doorns uit, wilt verderlopen en gooit de rugzak compleet in diezelfde doorns omdat je zwarte vlekken voor je ogen hebt. Konden we weer opnieuw beginnen met doorns eruit halen, want ja die zaten ook weer opnieuw in mijn slippers. Nadat ik zo goed en zo kwaad als het ging mijn slippers had verwisseld voor mijn veilige sneakers, kwam er een man uit het gebouwtje vlakbij om ons te vragen of we hulp nodig hadden. Toen wij uitlegden dat we vanaf hier gingen liften naar Mancora, kwam hij met de waarschuwing dat dat hier erg gevaarlijk was, dat mensen ons zouden bestelen of op andere manieren zouden lastigvallen en weet ik wat allemaal niet meer. We besloten het 5 minuutjes te proberen, maar voordat we überhaupt onze duim op konden steken en het bordje met bestemming Mancora erop omhoog konden houden, was er al een vrachtwagen voor ons gestopt. We hadden nog niets een stil naast de weg gestaan, we waren nog op weg naar een plekje om te gaan staan. Van de man mochten de rugzakken bovenop de lading en mochten wij bij hem instappen, maarja wie wil dat nu als er ook de optie is om bij de rugzakken boven op de lading te gaan zitten? Jaja, we zijn bovenop de lading van een vrachtwagen van Piura naar Mancora gereden en hebben zelfs de wasbeurt van de vrachtwagen meegemaakt en de zonsondergang vanaf de vrachtwagen bewonderd. Zo zie je nog eens iets van een land, wat was het allemaal mooi zeg. Normaal gesproken val ik standaard in slaap in de bus, waardoor je vrij weinig ziet van de trip, maar dat leek hierbij niet helemaal mogelijk. Maar zeg nooit nooit; ik heb het toch voor elkaar gekregen om bovenop de vrachtwagen te slapen. Zoveel dingen die ik in een keer van mijn bucketlist af kan strepen :). De wasbeurt was ook gelijk een douche voor de vrachtwagenchauffeur en vrijwel hetzelfde voor ons. De chauffeur ging letterlijk een hokje in met een emmer water om zich te wassen; wij echter, zaten op de lading terwijl heel de vrachtwagen gewassen werd. Dat betekende heel erg veel water voor ons en de rugzakken (helaas, regenhoes verloren) en een flats zeep in mijn haar, die eigenlijk bedoeld was voor de vrachtwagen. Na zo'n 3 kwartier gingen we weer verder, hebben we onderweg een soepstop gehouden, wat nodig was want ondertussen hadden we al zo'n 6/8 behalve iets van cornflakes niets meer te eten gehad, en gingen we weer verder richting Mancora, waar we rond een uurtje of 9 aankwamen. Vanaf daar zijn we richting de camping gelopen, jaja het is weer tijd voor het tentleven, waar we de tentjes gauw opgezet hebben en weer weggegaan zijn op zoek naar meer eten. Gelukkig is Mancora niet zo groot en waren we rond een uur of 11 weer terug, helemaal klaar voor een goede en welverdiende nacht slaap...