The same as usual

Oh nee! Ik knoei. Op mijn vers aangetrokken shirtje. Waar dat bij mijn vorige reis geen probleem was geweest, ik had gewoon mijn kast opengemaakt en een nieuw shirt aangetrokken, is het nu een stuk onhandiger. Ik heb zoveel minder kleding ingepakt, dat ik op ieder ding echt zuinig moet zijn en een prominente vlek midden op zo'n kledingstuk helpt daar niet echt bij. Hopen dat het opdroogt en niet meer te zien is over een paar minuten. Vandaag ga ik het stadje Bello verkennen. Eerst maar eens gewoon de directe omgeving van het huis en kijken of ik dan weer terug kan komen, aangezien verdwalen een van mijn sterktste punten is. De jongen in het vliegtuig zei tegen me dat je hier niet kon verdwalen, omdat de mensen zó aardig zijn dat ze je altijd zullen helpen. Ha-ha. Ik zal hem eens wat laten zien ;). Toch is het eerste uitstapje goed verlopen, na iedere verandering van richting heb ik me omgedraaid om te kijken welke kant ik op zou moeten om terug te komen en het is zowaar gelukt. Ik ben er al achter dat het me weer is gelukt een bestemming uit te kiezen waar ik zo ongeveer de enige toerist ben en dan natuurlijk ook nog eens blond. Overal waar ik loop hoor ik mensen fluisteren, 'mira, una gringa' (kijk, een blanke) en overal word ik aangekeken. Nadat ik weer veilig en in een keer terug bij het huis ben gekomen, is het tijd voor de volgende uitdaging; richting het centrum, met de bus, om geld te wisselen/pinnen. Gelukkig heeft het Nederlandse meisje dat hier tijdelijk woont (dat familie is van de mensen hier) nog een buskaartje over want ook dat kan ik niet aankomen met mijn dollars. Ik zie een herhaling van de eerste dag van mijn vorige reis; daar was het resultaat dat ik flauwviel uiteindelijk omdat ik geen water of eten kon kopen, maar dat gaat deze keer niet gebeuren. Hier heb ik een veel beter ontbijt gehad en nog een koekje voor de zekerheid, dus alles gaat goedkomen. Op min of meer de goede locatie ben ik de bus uitgegaan, nadat ik erachter kwam dat ik met dit buskaartje eigenlijk helemaal niet deze bus in had gekund, op zoek naar de bank/pinautomaat. Dat is nogal een gedoe gebleken.. Bij de ene pinautomaat werkten mijn beide pinpasjes niet, bij de kleine vestiging van de bank konden ze me niet verder helpen, bij de grote vestiging van de bank zeiden ze dat ik geen hulp nodig had en dat mijn pasje het gewoon zou doen in hun pinautomaat, wat dus niet het geval was. Ik geloof dat ik er aardig wanhopig uitzag, want een man sprak me aan en vroeg of ik geen geld uit de automaat had gekregen (het is me nog steeds een raadsel hoe hij dat wist want hij stond bij een heel andere pinautomaat te wachten dan waar ik was geweest, maar oke). Uiteindelijk heeft hij me geholpen, door bij weer een andere bank te vragen of ik daar wel kon pinnen met een Europese pas, me ervan te verzekeren dat als ik geen geld eruit zou krijgen ik weer terug naar die bank kon komen, waar hij even zou blijven wachten, en als ik wel geld eruit had, ik gewoon weg kon gaan. Superaardig dus. Uiteindelijk, na toch dik 2 uur, had ik mijn Colombiaanse pesos en kon ik mijn flesje water kopen en mijn fruitsalade die ik op mijn weg van pinautomaat naar pinautomaat had gezien. Maarja, zie die dan nog maar eens terug te vinden. Ook dat heeft me zeker weer een half uur gekost (terwijl het nog geen 5 minuten van elkaar af ligt), maar des te beter smaakte het uiteindelijk. Daarna was het tijd om eventjes te genieten van de zon in het park, waar me toch aardig wat typetjes rondliepen. Zo was er een man met twee gezwellen op zijn buik, die met een megafoon rondliep, ik gok te bedelen om geld. En een man die naast me kwam zitten in de overtuiging dat ik Amerikaans was, zijn verhaal deed over de Verenigde Staten, waarbij ik nog net genoeg tijd had tussendoor om si te zeggen en begrijpend te knikken (ook al begreep ik het merendeel niet), me een hand gaf, opstond en wegliep. Uiteindelijk ben ik in gesprek geraakt met een man van 70, die wel degelijk wat te zeggen had en die graag een boek wilde schrijven, maar niet kon schrijven. Heel sneu eigenlijk, maar wel een interessante ontmoeting. Hij maakte me al gauw duidelijk dat ie het maar niks vond dat ik als jonge, blonde, 18-jarige (daar schrok hij al helemaal van) toerist hier alleen rondliep, zo ver van huis en al helemaal in een stadje waar geen toeristen zijn. En hij had veel medelijden met mijn ouders, dus bij deze, pap en mam. Tegen een uur of 6 vond ik het tijd om naar huis te gaan, in de hoop voor het donker thuis te zijn. En dat had makkelijk moeten lukken, een 25 minuutjes met de bus en dan nog 5 minuutjes vanaf de bus naar huis lopen. Ha-ha, niet dus. Ik ben denk ik een klein uurtje te voet onderweg geweest vanaf de bus naar huis, volledig verdwaald, met 3 kaarten tot mijn beschikking en een beschrijving hoe ik vanaf de bus naar huis moest lopen. Helaas, het was ijdele hoop. Ik heb rondjes gelopen, ben 10 keer omgedraaid en teruggelopen, vreemde straatjes ingelopen, etc. En steeds was ik verder van mijn straat af dan een moment eerder. Er was een straatje waar ik niet echt in durfde te lopen, dan moest ik langs een groepje jongens van mijn leeftijd af, die wat rondhingen op de hoek van de straat, daar had ik niet zo'n behoefte aan. Uiteindelijk, in een ander straatje, toen ik ervan overtuigd dat ik nu echt goed zat, op het straatbordje keek en zag dat ik toch weer in Calle (straat) 23b, in plaats van 23a zat, heb ik met een onbewust wanhopige zucht een vrouw om hulp gevraagd. Wat een toeval, dit was ook de vrouw die me in de bus al een beetje op weg had geholpen. Op een gegeven moment besloot ze maar om met me mee te lopen, ze wist het ook niet uit haar hoofd, en ja hoor, gingen we het straatje bij die jongens in. Hoe kan het ook anders. Met haar hulp was ik binnen een minuut of 5 thuis, typisch... Daar kreeg ik vrijwel meteen te eten en was het weer de bedoeling dat ik naar boven zou gaan, waar ik om kwart over 8 een filmpje aanzette en om half 9 in slaap ben gevallen. Heftig, dat is me in Nederland nog nooit gebeurd...
Een overwinning: mijn telefoon heb ik nog!