Freedom!

Na nog een korte tussenstop in Santa Marta, gaan Ronnie en ik allebei apart verder. Ronnie naar Bucaramanga, ik naar San Gil. Het heeft beide zo zijn charme. Samen reizen is super gezellig, je hebt altijd iemand om alles mee te delen en om foto's te maken natuurlijk en bijvoorbeeld in een oord als waar we in Minca zaten, had ik absoluut niet alleen willen zitten, maar aan de andere kant kun je nu makkelijker even een momentje voor jezelf pakken, contact maken met anderen en volledig je eigen plan trekken. Zoals gezegd, het heeft allebei zijn charme. San Gil nu dus, het stadje van de extreme sporten. Een aardige klim met de bus, een geweldig uitzicht vanuit de bus, waar ik ooit zo van kan genieten en daar ben ik dan, na een uurtje of 11 rijden. De reden dat ik naar San Gil wilde, is dat je daar (goedkoop) de grotten in kunt en om eerlijk te zijn ben ik dat plan gekomen door het televisieprogramma van Beau van Erfendoorns, waarin hij iedere week halfdood ging in extreme omgevingen, waarvan een keer in een grot. En wat ik verder zal doen daar (lees: wat mijn budget toe zal laten), dat zal later blijken.. Eerst een hostel vinden, en ondanks dat er op hostelworld aardig wat werden aangeboden, kan ik er hier echt maar 2 vinden. Met de grote rugzak, de kleine rugzak en nog een andere tas ben ik daarbij niet het meest mobiel, dus na een uurtje rondsjouwen, besluit ik het op te geven en voor een van deze hostels te gaan, ondanks dat ik weet dat er goedkoper te krijgen is. Vanuit hier begint het verkennen van het stadje en het zoeken naar reisbureaus voor het ondernemen van de activiteiten hier (die ik ook maar opvallend weinig kan vinden). Blijkbaar is bungeejumpen hier ook extreem goedkoop mogelijk, het is dan misschien niet de hoogste sprong die je zou kunnen maken, maar ik ben al best tevreden, dus besluit ik maar om dat ook te doen, als we er dan toch zijn... Dus na een rondje door de stad, een lunch bij de markt en wat geregel, mag ik dan echt achterop de motor stappen, het gebruikelijke vervoersmiddel hier, in plaats van de taxi, op weg naar de plek waar ik ga bungeejumpen. Ofja, dat was de bedoeling, de meneer had me bij de verkeerde plek afgezet, maar te voet was de andere ook te bereiken. Het park was volledig uitgestorven, maar daar was ik op voorbereid, ze zouden nog aan het lunchen kunnen zijn. Na 20 minuten nog niemand, dus ik zag het al misgaan, aangezien het lastminute geregeld was, totdat er in een keer een man met de bus werd afgezet en verwonderd kijkend mijn kant op kwam. Nee, hij was niet degene die ik moest hebben, blijkbaar moest ik die in het naastgelegen hotel gaan halen. Zo gezegd, zo gedaan, dus toen kon het echt beginnen, vastgemaakt worden, even wachten, praten, even wachten, en ja daar gaan we, op een krakkemikkig trapje omhoog. Vanaf daar met de kabelbaan richting de echte plek boven de rivier, waar de meneer me wat dingen uitlegde, me vroeg om naar voren te gaan staan en blijkbaar al van plan was om me te laten vallen. Nouja, helemaal goed, daar kom ik uiteindelijk voor, dat was alleen onverwachts. Voordat hij me duwde, had ik in ieder geval door dat ie ging duwen, wat op zich best fijn is, en daar ging ik dan. Wat een kick, wat is dit gaaf zeg! Ik moet zeggen dat ik meestal in stilte geniet als ik alleen ben en echt niet gauw zal gillen of schreeuwen, wat ik ook doe, maar hierbij kon ik een gilletje toch niet onderdrukken. En daarna een kreun van de pijn die ik voelde toen de ene helft van mijn lichaam nog de ene kant op ging en de andere helft al de andere kant. Ik heb alle botjes in mijn nek horen en voelen knakken, dat zal vast betekenen dat het nu goed los is, en er een lichte hoofdpijn aan overgehouden, maar wat was dit gaaf zeg. De volgende keer, als de financiele (ik werk hier met een ander toetsenbord en heb geen idee waar het trema zit) voorraad weer is aangevuld, wordt het wel de hoogste natuurlijk, al vraag ik me stiekem af of mijn nek dan gewoon in 2 delen zal scheuren ofzo. Nu is het in ieder geval tijd om weer terug te gaan en lekker te gaan koken, ik heb zelfs spullen in huis gehaald om een lekker sapje te maken (veel te veel natuurlijk weer, als ik eenmaal op de markt al die verschillende soorten voor me zie, kan ik spontaan niet meer kiezen), dus dat wordt een groot feest. Maar eerst even lekker liggen, aangezien ik in de bus vannacht meerdere malen zo vrolijk werd van al die goede muziek dat ik spontaan geen slaap meer had, en dus niet zoveel heb geslapen.

Het idee was leuk, de uitvoering wat minder. Om 17.00 ben ik gaan liggen om eventjes te slapen, om 8.45 werd ik wakker genoeg om heel even mijn ogen open te kunnen doen, te bedenken dat mijn lenzen eigenlijk uit zouden moeten, maar ook dat ik daar absoluut de kracht niet voor had en dus ben ik weer in slaap gevallen. Met nog een korte onderbreking rond een uur half 12, heb ik verder de hele nacht volgemaakt, dus alle spulletjes die ik gekocht had, moest ik nu of morgen nog heel snel opeten, of meesleuren, wat absoluut geen optie was. Dat betekende 's ochtends nog maar even fruit bulken, en die paar groentetjes toch maar meesjouwen. Maar eerst is het tijd voor mijn tripje naar de grotten, de reden voor mijn verblijf hier. Het wordt la cueva de la vaca (de grot van de koe), die duurt maar anderhalf uur, wat goed uitkomt want ik moet op tijd weer weg, en is het goedkoopste (het zal ook eens niet :) ). Om 10 uur is de bedoeling te beginnen, dus toen ik aankwam (geen idee hoe laat precies), had ik verwacht wel al wat mensen te zien, maar er was helemaal niemand. Na de uitleg en het omkleden, bleek dan ook dat ik alleen met de gids de grot in zou gaan. Beter!
Al vrij snel nadat we de grot ingingen, moesten we meteen door water dat tot aan mijn knieën kwam en kwamen uit in een ´salon´ met een aantal bloemetjes (jawel) en vleermuizen. Het eerstvolgende wat we deden, was onder een heel laaghangend stuk rots doorgaan, wat dus inhield óf kopje onder gaan, óf je hele hoofd in het water, met je gezicht omhoog onder de rots doorgaan, waarbij je neus net wel net niet de rots raakt. Ik geloof dat we nog geen 10 minuten in de grot waren. Langzaamaan kreeg ik steeds meer van de grot te zien en leerde ik over van alles en nog wat over de ontwikkeling van nieuw gesteente, hoe leven in de grot mogelijk is, waar het water vandaan komt en naartoe en nog zoveel meer. Op een gegeven moment kreeg ik de keuze tussen de makkelijke of de moeilijke weg, oftewel ergens overheen klimmen of onderdoor kruipen/tijgeren. Nou, die keuze is natuurlijk snel gemaakt, dus zowel op de heen- als op de terugweg heb ik me door de meest krappe ruimte mogen wringen die ik ben tegengekomen onderweg, wat natuurlijk erg leuk was.
Al snel gingen we weer richting de uitgang, nog een keer door het al het water, nog een keer bijna kopje onder en nog een keer langs de leuke schattige bloemetjes af, totdat we bij de uitgang waren. Buiten de grot stonden er 2 koeien rustig te grazen, wat toepasselijk.
Ik weet niet wat ik uiteindelijk leuker vond, het bungeejumpen of het bezoekje aan de grotten. Wel weet ik van allebei dat ik het nog ooit een keer ga doen, een hogere sprong en dieper en langer de grotten in. Het bungeejumpen is misschien wel leuker om met iemand te delen, bij het grottentripje voegt het denk ik niet perse iets toe om er met iemand over te kunnen praten. Een adrenalineshot tegenover een wat langduriger genieten, het heeft beide zijn charme. Ik zal alleen wel blij zijn als ik weer net als normaal mijn nek kan bewegen en knakken, wat nu door de hevige spierpijn echt onmogelijk is.