La primera maravilla de Colombia

Na mijn verjaardag is het wel duidelijk geworden dat ik niet hier heel mijn 3 weken wil verspillen in de hoop wat geld te besparen, dat is niet het idee van reizen. De volgende dag is er dus gelijk een wishlist opgesteld met daarop een aantal museums , parque Jaime Duque, een plek die we vanuit de bus op weg naar Guatavita gezien hebben en die meteen naar meer smaakte, en de zoutmijnen. Er zijn er 2 van, de zoutkathedraal en zoutmijn met spiegelende wateren erin. De eerste zou duurder en toeristischer zijn, maar is doordeweeks blijkbaar wel goed te doen en de tweede is wat verder weg, maar ook goedkoper, rustiger en heeft een minder religieus karakter. De zoutkathedraal eerst dus, de ander komt de volgende keer wel. Weer hebben we een foutje gemaakt bij het busportaal, waardoor we 2 keer een kaartje hebben moeten betalen, maarja dat moet vast te overleven zijn. Deze rit is een stukje korter en we worden afgezet in een plekje dat me onmiddelijk aan Cusco doet denken. Het centrale plein met de grote kerk lijkt zoveel op de plaza de armas in Cusco, de witte gebouwtjes met donkerbruine balkonnetjes zijn precies hetzelfde in Cusco en het hele sfeertje brengt me in gedachten meteen naar Cusco. Dat is een goed begin van de dag. Meteen op de hoek van het plein ben ik maar stil gaan staan om mijn camera te pakken en de gelijkenissen vast te kunnen leggen, waardoor er een meneer die erg slecht ter been was, onze kant op kwam: 'a la orden!'. Dat wordt hier bij iedere winkel die je voorbijloopt geroepen, om te laten zien dat ze je willen helpen, oftewel, willen verkopen. Blijkbaar stonden we recht voor zijn kraampje waarin hij mango verkocht. Deze man was zo aandoenlijk en had zoveel moeite gedaan om met zijn krukken richting zijn kraampje te komen, dat we het gewoon niet over ons hart konden verkrijgen niets te kopen, ondanks dat we net geluncht hadden en dus absoluut geen honger. De man maakte ons duidelijk dat we mango kon krijgen zoals we het het liefst hadden; een beetje zoet, een beetje zuur, alles was mogelijk. Ik heb uiteindelijk voor zoet gekozen, maar wat er toen allemaal aan de mango toegevoegd werd, had ik nooit voor mogelijk gehouden. Sauzen van alle kleuren van de regenboog; felrood, felblauw, roze, alles zat erop en al gauw was er geen mango meer te bekennen. Hallo tandarts en diabetes, wauw wat een troep zat erop zeg. Na allebei 3 happen genomen te hebben, hebben we het opgegeven en de rest weggegooid. Dit was geen fruit meer te noemen. Toch was de man het wel waard. Hierna gingen we maar gauw richting de zoutmijn, ofja richting de zoutmijn is natuurlijk was optimistisch: we gingen aan de wandel, niemand weet waarnaartoe. We hebben meteen aan het begin een wegwijzer gezien, dus in die richting zijn we de rest van de tijd maar gewoon gegaan. Toen de weg op een gegeven moment extreem steil werd, leek het mij wel eens tijd om de weg te vragen, maar aangezien Ronnie druk bezig is met het verbeteren van zijn Spaans, vond ik dat hij wel een keer de weg mocht vragen. Hij wilde het niet en uit principe ging ik het daarom ook niet doen, wat erop neerkwam dat we de heeel steile weg maar gewoon opliepen en ook daarna door bleven lopen in de richting van nog meer steil omhooglopende wegen. Na een aantal hevige klimmetjes besloot Ronnie het toch maar even te vragen (yes, gelukt!) en de jongeman wees ons in de richting die we al aan het lopen waren. Dus we gingen toch goed! Wel werden we steeds meer aangekeken door de mensen om ons heen en liepen er steeds meer honden bij ieder huis. Geen waakhonden, maar toch, honden. Op een gegeven moment leek een vrouw ons te vertellen dat we niet die kant op moesten, maar we begrepen haar beiden niet echt, dus zijn we maar gewoon doorgelopen. Totdat ik, een paar huizen verderop, toch echt iemand heel duidelijk hoorde zeggen dat we niet die kant op moesten, niet omdat we dan niet bij de kathedraal uit zouden komen, maar omdat het een slechte wijk was. En inderdaad, ineens valt alles op zijn plek: we zien geen andere toeristen, er zijn weinig mensen, veel dieren, de weg loopt steil omhoog en op hogere plekjes liggen meestal de minder veilige gebieden, etc. etc. De keuze was dus of het erop gokken gewoon doorlopen, of heel dat stuk terug omlaag, via de andere kant naar de kathedraal. De mevrouw was erg duidelijk: niet die kant op. Dus hebben we maar netjes gehoorzaamd en zijn we helemaal teruggelopen, waar ik op een gegeven moment een klein jongetje om de weg heb gevraagd. Ik denk dat ie een jaar of 8/10 was, hij was heel erg bereid om ons te helpen en zelfs een stukje mee te lopen, ondertussen druk vertellend over de slakken die hij vanmorgen op weg naar school en nu weer had gevonden en, zoals ik begreep, ook lekker op had gepeuzeld. Enthousiast rende hij van de ene naar de andere kant van de straat, op zoek naar meer slakken en honderuit vertellend over de kenmerken, de plekjes waar ze vandaan komen, waar hij er nog meer gevonden had en ga zo maar door. Wat superschattig zeg en wat een lief jongetje dat hij ons zo goed helpt, dat is weer eens wat anders dan altijd volwassenen om hulp vragen. Een straatje voor de kathedraal gaf hij ons de laatste aanwijzingen, voordat hij afdraaide richting zijn eigen huis. In dit straatje kwamen we, hoe kan het ook anders, weer souvenirwinkeltjes tegen, waar ik in de eerste de beste winkel iets van een plank af gooide, kapot natuurlijk. Simpel te maken gelukkig, dat wel, maar toch voelde ik me behoorlijk vervelend. Na de winkeltjes, gingen we toch maar echt richting de zoutmijn. En natuurlijk, alles wat we al eens omhoog waren gelopen en daarna weer naar beneden waren gegaan, moesten we nu weer omhoog, met behulp van treden deze keer. Na dus weer een flinke klim, kwamen we aan bij de mijn, met daaromheen een gigantisch complex, je kon inderdaad zien dat het voor een groot aantal bezoekers was gemaakt. De tour, die iedere bezoeker moet nemen, kost voor Colombianen 30.000 pesos, maar voor buitenlanders 50.000, wat bijna 15 euro is. Dat deed me stiekem een beetje pijn, maarja omdraaien ging ik nu toch niet meer doen. De mijn vertelt verhaal van de tocht van Jezus met het kruis, ieder deel van de mijn stelt een ander deel van de tocht van Jesus met het kruis voor. Na iedere val van Jezus, was het kruis van zout symbolisch lager gemaakt. Zo word je dus in de mijn in principe door het verhaal van Jezus heen gestuurd, wat best een mooi idee was. Ook waren er erg veel kerkachtige plekjes en hebben ze op een heel mooie manier met verschillende kleuren licht op deze donkere plek gespeeld. Erg indrukwekkend allemaal, het wordt dan ook niet voor niets het eerste wonder van Colombia genoemd. Van dergelijke zoutkathedralen zijn maar 3 in de wereld, 2 in Polen en deze in Colombia. Natuurlijk wordt het ook volledig uitgebuit met ik denk wel 10 souvenir-/sieradenwinkeltjes, maar dat is ook wel te verwachten met zo'n plek. Na de tour, hadden we er op zich ook wel genoeg van gezien en mochten we ook wel weer richting de bus terug gaan. Duty calls! Dat is uiteindelijk nog een hele race geweest, aangezien de bus terug er bijna dubbel zo lang over deed als heen, waardoor ik nog maar net op tijd voor mijn avonddienst in het hostel aan kwam.
Al met al weer een dagje dat de moeite waard was.