Monserrate

Het is zondag! Tijd om iets leuks te doen. Mijn plan voor vandaag is om naar Monserrate te gaan, een kerk bovenop een berg in het centrum van Bogota. Er gaat een kabelbaan omhoog, maar je kunt ook lopen. Aangezien ik de lichamelijke activiteit mis tijdens het reizen, aangezien mijn speedrope kapot gegaan is en hardlopen praktisch onmogelijk is, en ik nog steeds kosten probeer te drukken, valt de keuze al gauw op het wandelpad omhoog. Ondanks dat ik vandaag eigenlijk had gepland om een keer een dagje alleen door te brengen, gaan we uiteindelijke met zijn 4en richting candelaria, het centrum. Atilio de manager, Ronnie en ik de vrijwilligers, een Duits meisje, de gast. Toch ook wel weer leuk. Candelaria op zondagochtend is oh zo leuk, overal kraampjes, mensen, geen auto te bekennen, want de wegen zijn afgezet en zon, Heerlijk. Ik heb me al voorbereid op een zware tocht omhoog; met de ervaring die ik tot nu heb met wat voor een tocht omhoog terwijl ik al op enige hoogte zit, weet ik gewoon dat ik meteen buiten adem zal zijn en ongegeneerd zal moeten gaan hijgen om genoeg zuurstof binnen te blijven krijgen. Iets waar ik een hekel aan heb, maar wat bij de Colca Cañon trek, de Salkantaytrek, de klim naar Machu Picchu, het beklimmen van el Peñol in Guatapé en simpelweg het opgaan van iedere trap als ik op hoogte zit, al noodzakelijk is gebleken. Ook heb ik vast lichte hints gegeven dat de rest van de groep niet op mij hoeft te wachten, want ik weet dat ik erg sloom ben op hoogte, iets waar ik ook al zo'n hekel aan heb en waar ik niet aan gewend ben. De snelste zal ik niet gauw zijn, maar me door iedereen laten inhalen is normaal gesproken ook niet het geval. We beginnen dus, aangekleed op het weer in Bogota, regenachtig, bewolkt, redelijk fris. Maar uiteraard vandaag schijnt het zonnetje bijzonder fel, waar ik nooit over zal klagen, maar wat wel inconvenient was, om zo maar te zeggen, met ons overschot aan kleding. Al gauw begon dus het gezweet en gehijg, maar het heeft lang geduurd voor we toegaven aan de eerste stop. Zelfs daar, nog geen 500 meter geklommen, konden we al genieten van een adembenemend uitzicht over de stad, wauwie. Na een paar minuutjes raapten we onszelf weer bij elkaar en gingen we weer door. Ik werd al gauw een stuk trager dan de rest, het effect van de stop. Om een of andere reden wordt het voor mij na de eerste altijd een stuk moeilijker om mijn oude tempo aan te houden. Dat ging dus ook niet en al gauw splitsten we op; Ronnie en de Duitse, Atilio en ik, de tragen. In totaal was de klim zo'n 2750 als ik het me goed herinner, en iedere 500 meter (iets meer/ iets minder) stond er een bord om aan te geven hoe ver we waren, aan de ene kant bemoedigend, aan de andere kant liet het ook heel duidelijk zien wat we allemaal nog níet hadden gehad. Toch, toen we over de helft heen waren, was het me nog niet tegengevallen. Ik haalde meer mensen in dan dat ik ingehaald werd, zwarte vlekken en duizeligheid waren nog niet aanwezig (geweest) en over het algemeen had ik nog niet echt een doodga-gevoel. Ik denk dat je langzaamaan toch steeds beter jezelf weet aan te passen op dit soort situaties; zo weet ik ondertussen bijvoorbeeld, dat ik bij dit soort actviteiten beter kan luisteren dan praten, zodra ik een verhaal vertel, komen de bekende zwarte vlekken wel opzetten en kan ik niets anders dan stoppen om op adem te komen. Dit soort kleine veranderingetjes in mijn eigen gedrag hebben er denk ik deze keer voor gezorgd dat ik zonder problemen, zonder al te veel moeite en samen met Atilio binnen een uur en 10 minuten boven aankwam, wat best een nette tijd is. Boven aangekomen hebben we eerst maar eens de indrukwekkende kerk van binnen gekeken, waar ik zelfs foto's van heb gemaakt, wat ik normaal gesproken niet doe, omdat ik dat respectloos ten opzichte van het geloof en de echt gelovigen die zich binnen bevinden. Dit is echter zo'n toeristische trekpleister dat ik het mezelf niet kwalijk neem. Daarna was het tijd om de energievoorraad maar weer eens aan te vullen, voordat we aan de afdaling begonnen. En zo zonnig als de dag begonnen was, zo bewolkt was het nu geworden, plotseling konden we de regen gewoon in de lucht zien hangen. Het duurde dus ook niet lang voor het losbarstte, wat de afdaling flink bemoeilijkte, met alle gladde oneven stenen en mijn toch al extreem klunzige karakter en neiging om bij iedere afdaling die ik maak wel een keertje (of 3/5/10) al dan niet helemaal uit te glijden. Zo kan ik me nog de Salkantaytrek herinneren, waarbij een afdaling zo rampzalig ging dat ik gefilmd werd in de hoop de uiteindelijke val op beeld te hebben. Dat was niet gelukt, maar toen ik eenmaal met die enorme rugzak op mijn rug viel, zag het er zo ongelukkig uit, dat de foto die toen is genomen, dankbaar door mij wordt gebruikt bij verschillende websites waarop je een indruk van jezelf moet geven (denk aan couchsurfen, workaway, etc.) Zo typisch. En deze keer ging het niet anders, extreem langzaam heb ik de afdaling volbracht, zonder te vallen en met niet meer dan de normale uitglijertjes. Toen de onweer op kwam zetten en de lucht plaatselijk zo grijs was geworden dat je de gebouwen erdoorheen ineens niet meer kon zien, hebben we even een pauze genomen om foto's te maken en te proberen het onweer op beeld te krijgen. Natuurlijk is dat niet helemaal gelukt, maar mooi beeldmateriaal hebben we er wel aan over gehouden. Onderweg naar beneden zijn we nog andere gasten uit het hostel tegengekomen, waardoor het steeds meer op een hosteluitje begon te lijken. Dat blijft toch leuk; op een onbekende plek aan de andere kant van de wereld van waar je woont, 'bekenden' tegenkomen. Wie kan dat nu zeggen.. :). Uiteindelijk allemaal beneden aangekomen, de een wat later dan de ander (tsja, wie zal dat nu zijn), zijn we weer opgesplitst, de ene groep terug richting hostel, de andere nog even naar een museum. In verband met mijn avonddienst ging ik natuurlijk mee naar het hostel, waar ik dankbaar nog even een uurtje in bed ben gaan liggen, toen ik zag dat het nog redelijk vroeg was. Dit was een van mijn eerste echt productieve dagjes in Bogota en ik heb me uitstekend vermaakt!