Run run run

Op naar de jungle dus! Na een leuk afscheid in het hostel, is het zondagochtend vroeg tijd om te gaan. Tegen de baas van het hostel heb ik geen gedag kunnen zeggen, hij is niet bij het afscheid geweest en ik heb hem de afgelopen dagen ook niet gezien, jammer maar helaas. Om 5 uur gaat de wekker, op de slaapbank weer, want het laatste nachtje moest er nog wel even gewerkt worden. Het plan is om om half 7 te vertrekken richting de bus en om dan met de directe bus richting het vliegveld te gaan, waar om 8.47 mijn vlucht naar Leticia zal vertrekken. Zoals altijd casually (of niet) late en zoals altijd niet tot in de puntjes voorbereid, vertrek ik rond 10 over half 7 richting het busstation, waar ik mijn Colombiaanse versie van de ov-kaart moet opladen. De bus naar het vliegveld is namelijk een half-half bus, (alle lof voor mijn zelfbedachte perfect passende term). Je hebt een heel uitgebreid bussysteem in Bogotá, waarvan de Transmilenio het voornaamste onderdeel is; een bus die in principe werkt als een metro, maar dan op een aparte busstrook op de weg. Voor deze bussen zijn de busstations. Deze bussen stoppen dus ook alleen bij deze grote busstations. Dan heb je nog allerlei bussen zoals in heel Zuid-Amerika, goedkoper, lokaler, met in- en uitstaps wanneer je maar wilt, etc. En dan heb je de welbekende halfhalfbussen; dit zijn transmilenio's, die gewoon op de wegrijden en niet bij de grote stations stoppen maar bij gewone bushokjes. Blijkbaar was de bus die ik nodig had zo'n halfje en blijkbaar kun je bij een bushokje niet je pasje opladen. Dat betekende dat ik nog even gauw naar het station moest lopen om mijn pasje op te laden, terug moest gaan voor mijn spullen en om afscheid te nemen van de allerliefste, -leukste en hardstwerkende manager die ik ooit gezien heb, en Ronnie :). En daarna, met spullen, op naar het bushokje. Maarja, welke van de 100.000? Niemand die het weet. Onderweg naar het busstation heb ik een keer de bus voorbij zien komen die ik nodig had, maar ik heb helaas niet kunnen zien waar hij naartoe ging of stopte, dus ging ik maar alle bushokjes af totdat ik het bordje zou zien met K86. Helaas, dat zag ik na 3 bushokjes nog niet en ronddwalen met mijn rugzak in die stomme flightbag is simpelweg geen pretje. Het alternatief was toch de normale transmilenio pakken, met een overstap. Dus dat werd de volgende poging; bus H92, overstappen in calle 22 en daar heel goed op mijn spullen letten en met bus K87 naar het vliegveld. Maarja, ik was al na kwart voor 7 vertrokken, heb rondgedwaald langs de bushokjes en moest nu dus het indirecte alternatief aanvaarden, ik voelde al een lichte tijdsdruk aankomen. De bus stond klaar toen ik aan kwam lopen, maarja met deze tas kan ik onmogelijk rennen of op wat voor manier dan ook versnellen, dus ik moest al snel aanvaarden dat ik deze niet zou gaan halen. Daarna heb ik zo'n 10 minuten op de bus staan wachten (kostbare tijd), waarmee ik 9 stops af moest. In calle 22 viel me inderdaad op dat er bijzonder veel zwervers op straat rondzwierven (goh) en was ik blij dat de bus daar al snel wegging. Maar toen moest ik nog het halve bustraject afwachten, wat er op neer kwam dat ik om 10 voor 8 ongeveer bij de busstop bij het vliegveld aankwam. En geen moment had ik verwacht dat ik daar nog een bus zou moeten pakken, maar het lot bleek me niet gunstig gezind, ik moest toch echt nog een laatste bus pakken en wel K86... Deze magische bus heeft er uiteindelijk voor gezorgd dat ik om 08.05 toch nog aankwam op het vliegveld, met een vlucht die om 08.47 zou gaan. Dat is nog eens een leuke uitdaging. Voor nationale vluchten moest je natuurlijk het verst doorlopen, nogmaals met die stomme stomme tas, maar toen ik binnenkwam en het beeldscherm checkte, stond er tot mijn grote opluchting 'TO GATE'. Dat betekent nog niet boarden en dus nog een kans dat ik het ga halen en dat is op zich best belangrijk. Ten eerste heb ik zin noch geld om nog een vlucht te boeken, ten tweede gaat de boot die ik blijkbaar in Leticia moet hebben maar tot half 2, wat zou betekenen dat ik ergens moet overnachten als ik mijn vlucht mis, en daarbij, het zou niet zo'n geweldige indruk maken op mijn nieuwe baas als ik om wat voor reden dan ook mijn vlucht mis. Op naar de incheckbalies dan maar, die vanzelfsprekend wel al gesloten waren. Aan de laatste balie zat nog 1 mevrouw, die druk in gesprek was met een collega en toen ik haar duidelijk maakte dat ik voor deze specifieke vlucht naar Leticia kwam inchecken, verwees ze me vriendelijk door naar de andere incheckbalies. Toen ik haar even vriendelijk duidelijk maakte dat die voor een andere vlucht bedoeld waren, ging alles even nakijken en kwam ook zij tot de conclusie dat ik wel erg veel risico liep om mijn vlucht te missen. Sterker nog, ze vertelde dat mijn vlucht al gesloten was, wat volledig nergens op sloeg; het was nog niet eens half 9 en bovendien had ik op het scherm gezien dat de passagiers opgeroepen werden om naar de gate te gaan, in deze 2 minuten dat ik van scherm naar incheckbalie ben gelopen, hebben ze niet het volledige boardingsproces kunnen doorlopen. Dus toen ik aandrong dat ik mijn check-in nog kon en zeker wilde doen, heeft ze het toch voor me gedaan, nadat ze me goed duidelijk heeft gemaakt dat ik erg laat was, waarbij ik de minachting en ergernis in haar ogen kon lezen en in haar stem kon horen. Maarja, zolang ik mijn vlucht maar haal, kan ik me hier wel overheen zetten denk ik. Toen heeft ze me nog even 3 keer verteld dat ik echt zou moeten gaan rennen, wat nu ineens weer kon zonder mijn stomme tas, (wat een bevrijding!) en wat ik dus zeker ook heb gedaan; ineens voelde ik me zo'n echte reiziger die je op ieder vliegveld wel een aantal voorbij ziet rennen. Door de bagagecontrole en door, ik ben nog nooit zo snel over een vliegveld heen gegaan. En daar kwam ik bij de gate, waar nog een mooie rij stond om te boarden (puh, ik zei het toch, mevrouw). Daar ben ik in aangesloten en uiteindelijk kwam ik als een van de eersten het vliegtuig in, tenminste, dat dacht ik. Blijkbaar zat de vlucht gewoon allesbehalve vol. Maar goed, ik kon lekker relaxen, heb mezelf nog even getrakteerd op een ontbijtje in het vliegtuig; een thee en een mueslireep, jaja, we gaan voor luxe, zo net voor dat het afzien in de jungle begint. Ohja, en een doosje tictac, in verband met een gebrek aan kauwgum, wat me echt nog nooit is overgekomen tijdens een vlucht. Vooruit, deze keer heeft mijn voorbereiding echt te wensen overgelaten.