Iquitos.. En doorr!

Iquitos me tiene atrapada, ik ben lange tijd gevangen geweest in Iquitos. Niet letterlijk natuurlijk, maar weggaan uit Iquitos heeft veel langer geduurd dan gepland, ik vond het er simpelweg te leuk. En daarbij, was mijn vlucht zo´n 4 uur vertraagd, dus toen ik eindelijk zo ver was om verder te gaan duurde het ook nog eens letterlijk veel langer, maar gelukkig hebben de jongens me van 4 uur ´s middags tot 10 uur ´s avonds gezelschap gehouden. Uiteindelijk, na bijna 3 weken, kan ik mijn reis vervolgen, richting Tarapoto welteverstaan, waar voornamelijk hotels bestaan in plaats van hostels, wat betekent dat ik nogmaals de luxe heb van een slaapkamer voor mij alleen. Heerlijk. In Tarapoto is erg veel mooie natuur te zien, dus ik zit al vol plannen. De eerste ochtend op de plaza de armas word ik al meteen aangesproken door een freelance gids met een leuk praatje: geen massale tour, reizen zoals de mensen van hier dat ook doen en alles zo goedkoop mogelijk, helemaal perfect. Alleen is de gids een beetje vreemd. Hij heeft me een 2.5 uur aan de praat gehouden in een poging zijn tour te verkopen, terwijl ik er na een 20 minuutjes al aan uit was, maar ik kwam er simpelweg niet tussen en ook tijdens de tour wilde hij werkelijk alles uitleggen, ook dingen die zelfs voor mij, onwetende Europeaanse, heel normaal waren. Zo vond ie dat ik goed moest kijken hoe de schoolkinderen met hun rigzakken naar huis lopen, terwijl ik toch echt geloof dat dit iets aardig universeels is, het gaat over het algemeen hetzelfde in heel de wereld lijkt me. Achja, aardige man, wel zeer vermoeiend. En ook toen ik de volgende ochtend hem ging vertellen dat ik door omstandigheden de volgende tour niet kon doen, had hij een uur nodig om.. Tsja, niemand weet waarom precies. Wat praat die vent veel zeg, ondanks dat het verder een heel aardige man is. Nouja, ik heb in ieder geval 5 watervallen en een aantal termale baden gezien in een dag, meegereisd op pick-uptrucks gevuld met spullen en mensen en veel van de gids geleerd en net zoveel genegeerd, dus het was een zeer vruchtbare dag. Hierna op het programma in Tarapoto stond wachten op een vriend die voor een weekje mee zou gaan reizen, la Laguna Azul (blue lagoon) bezoeken en door naar de volgende plek. De blue lagoon was erg veelbelovend op de plaatjes, blijkbaar was het zo mooi blauw doordat het de lucht weerspiegelt. Jammer alleen dat wij net op een bewolkte dag kwamen en het dus echt niet veel bijzonders was. Dit meer was min of meer de reden dat ik naar Tarapoto wilde (en natuurlijk omdat het een van de enige manieren was om in Ecuador te geraken), maar het was dus een aardige teleurstelling, Met de regen en koude wind zagen we het niet zitten om een boottochtje over het meer te maken, dus uiteindelijk zijn we maar de termale baden op gaan zoeken, die, tegen al mijn verwachtingen in, niet warm waren. Allerlei kleuren water, allerlei medicinale werkingen, een volgorde die je moest volgen om je te baden, modder om je mee in te smeren, en veel kou, door het weer en door het koude water van de baden. Maar het was wel echt een leuke ervaring. Op het einde ´moesten´ we in een groot meer gaan zwemmen, waar ik het eerste warme water van de dag voelde, alleen was deze warme stroming alleen op de bodem aanwezig. We zagen er min of meer uit als eenden op jacht, de hele tijd naar beneden en weer terug omhoog, om de warmte op te zoeken en daarna weer naar adem te happen. Na dit avontuur moesten we nog een anderhalf uur in de auto terug naar Tarapoto, doorweekt en zo ongeveer stervende door de kou en van de honger, want na een minimaal ontbijt van beiden een half Ciabattabroodje is de lunch erbij ingeschoten en hebben we enkel nog 2 perziken gegeten over de hele dag, waarna we rond een uur of 7 eindelijk terugwaren in Tarapoto om te gaan eten. En na het eten gauw weer door, naar de volgende plek, Moyabamba, op
zo´n 2 uur afstand van Tarapoto, waar we dus uiteindelijk om 10 uur ´s avonds aankwamen, op bed neerploften en niks anders meer konden doen dan slapen (vooruit, na een uitgebreide, warme douche, de eerste in meer dan een maand). En ook in Moyabamba zijn er grootse plannen; nog meer watervallen, nog meer termale baden (heerlijk warme deze keer), een aantal miradors en ja we hebben ook een klim van een 550 meter gedaan, een berg op, voor een geweldig uitzicht over zoveel meer dan alleen deze stad. Dit was een uitdaging, met stenen zo groot dat het klimmen niet enkel omhoog lopen inhield, maar ook echt klimmen waarbij je jezelf omhoog duwt, hijst, trekt, etc. En natuurlijk ook weer omlaag, wat misschien nog wel moeilijker was met mijn volledig ongeschikte, gladde schoenen en mijn natuurtalent om altijd de moeilijkste weg uit te kiezen. Het was in ieder geval de leukste klim die ik ooit in mijn leven heb gedaan, zeker de tijd en moeite waard.
Nog een aantal daagjes in Peru en dan door naar Ecuador, waar ik ondertussen in plaats van de geplande anderhalve maand, nog maar 5 dagen zal hebben om het hele land door te trekken, op de terugweg naar Colombia voor mijn vlucht naar huis. Het gaat zo ongelofelijk snel, dus ik ga nog even heel hard genieten van alles hier.