Wat een dag

Het is 1 oktober! Dat betekent verhuizen! Vandaag ga ik van het gastgezin met die lieve Doris over naar een appartement met 2 Nederlandse meiden van de school. Alles heeft natuurlijk zijn charme, maar hier heb ik wel heel veel zin in. Ik was van plan om erg op tijd te beginnen met alles, aangezien ik weet dat ik lang doe over mijn tas inpakken en dat het eigenlijk niet eens mogelijk is, aangezien er wel al veel spullen bij zijn gekomen, maar er nog niet echt iets op is ofzo . Nouja, om 9 uur zou dus het ontbijt klaarstaan, waarna ik kon gaan douchen en inpakken, maar ik was al iets eerder wakker. Het lastige is alleen, als je geen telefoon hebt en de tijd van je tablet en e-reader staat niet goed, dat je vrij moeilijk een inschatting kunt maken van hoe laat het is. Ik moest in ieder geval nog wachten met het ontbijt, Doris was al druk bezig, maar nog niet klaar, dus heb ik nog eventjes liggen dutten. Daarna , na het ontbijt, ben ik toch echt meteen gaan douchen en serieus gaan inpakken en het ging beter dan verwacht. Aangezien ik toch alweer een berg vieze was had, besloot ik deze eerst naar de wasserij te brengen (een twee minuten bij de school vandaan) en vast een tas mee te nemen, alles in het apparatement te planten en terug te komen met de tas voor de rest, best goed bedacht, al zeg ik het zelf. Aangekomen bij het appartement, binnengelaten door de poetsvrouw, zie ik ineens het Duitse koppel zitten, dat bestaat uit 2 geniale mensen die eerst Spaanse les volgden bij de school, maar ondeertussen een uitstapje van een week ongeveer hadden gedaan. Wat een leuke verrassing. Nog een leuke verrassing; in het appartement kwam ik erachter dat het nog niet eens 11 uur 's ochtends was, toen voelde ik me wel een beetje een inbreker. Fijn he, zo zonder tijd leven... Maar goed, deze mensen zijn zo hartelijk en open dat dat gevoel al gauw weg was. Na even te hebben bijgepraat ben ik maar weer teruggegaan naar mijn gastgezin, want daar moest ik om 12 uur al mijn spulletjes weg hebben, want ze wilde me heel graag uitzwaaien, maar moest zelf wel om half 1 ergens zijn. Eigenlijk maar goed dus, dat ik al zo vroeg mijn eerste lading was gaan brengen. Rond 12 uur was het dus tijd om afscheid te nemen van die oh zo lieve Doris, die altijd zo bezorgd is en zo meedenkt en oh zo lekker kookt, maar gelukkig ben ik nog welkom voor een kopje koffie op zijn tijd, of zelfs een maaltijd als ik wil. Wat is ze toch lief. Ik heb haar nummer nog een keer gekregen, aangezien ik dat kwijt ben geraakt met mijn telefoon, en heb beloofd om haar een keer te bellen voor een afspraak. Aan mijn nummer heeft ze nu niet veel, want ja, helaas heb ik geen telefoon (of eigenlijk geen simkaartje, ik had al een reservetelefoon in mijn tas zitten voor een geval als dit. Dat is mijn volgende missie, op naar de avenida del sol voor een simkaartje. Maar eerst alle spulletjes afleveren, gezellig met zijn allen lunchen, even chillen, etc. Om 4 uur hadden we afgesproken om samen boodschappen te doen, dus mijn planning was een simkaartje kopen en daarna onder het genot van een cappuccino in een zaakje met wifi op mijn gemak even bellen en alles bijwerken. Was het maar zo mooi. Aangekomen bij Claro, de telefoonwinkel, na een wandeling van een goeie 20 minuten, kom ik erachter dat ik mijn paspoort vergeten ben, en hier heb je bij wat aankoop dan ook in een telefoonwinkel, buitenlander of niet, altijd (een kopie van) je paspoort nodig. En ondertussen wilde ik toch wel een keertje naar huis kunnen bellen. Dus dat betekende teruglopen, paspoort pakken en weer terug. En het was al zo warm.. Maar oke, alles voor een beetje sociaal contact:). Dus weer terug naar de telefoonwinkel, waar ik er officieel achter ben gekomen dat het fenomeen 'in de rij staan' voor Peruanen totaal geen betekenis heeft, zij komen binnen, lopen naar de balie toe en beginnen met hun verhaal, zelfs als er gewoon al iemand staat. Ik, als nette toerist, heb dus zo'n 3 personen voor laten gaan voordat ik zelf geholpen werd. En ook dat duurde nog lang. Ik denk dat die jongen ongeveer anderhalf uur voor me bezig is geweest; mijn reservetoestel las het kaartje niet, en het tweede kaartje ook niet, terwijl andere toestellen die wel lazen. Het kwam erop neer dat ik een nieuwe telefoon aan zou moeten schaffen; joepie, leuke financiële verrassing! Ondertussen had ik al redelijk wat haast en een helse hoofdpijn, dus dat toestel had ik zo uitgekozen (bijzonder eigenlijk, ik kan nooit kiezen, maar dit had ik binnen 5 minuten gefixt, #trots). Een goedkoop toestel werd het, waarmee ik wel goede foto's kon maken. Toen duurde het nog in en uit voordat ik eindelijk weg kon uit die winkel, met een telefoon tot mijn beschikking, maar ik had hem tenminste. Met barstende hoofdpijn en heel veel haast ben ik naar huis gelopen, en ja Sharon met haast die probeert een kortere weg te vinden, dat gaat standaard mis. Ik had geen idee meer waar ik zat en ben op goed geluk weer op de goede weg uitgekomen, weer een prestatie voor me. Mijn medicijnen tegen de hoofdpijn (door druk in mijn hoofd) zaten ook in mijn tasje dat gestolen is, dus toen ik eindelijk thuiskwam, kon ik echt niet meer en ben ik met paracetamol heel erg stil gaan zitten en dan duurt wachten totdat de pijnstilling werkt zo lang. Ondertussen was ik aan het proberen mijn familie te bereiken, maar ik kwam tot de leuke ontdekking dat ik vrijwel geen van de nummers van mijn familie los van mijn telefoon had opgeslagen, behalve dat van Wesley en die nam uiteraard niet op. Dat was even een tegenvaller. Uiteindelijk heb ik via de mail ons pap kunnen bereiken, die had me toevallig ook net een mailtje gestuurd met praktisch de vraag of ik nog wel leefde, en ik bedacht me dat ik zijn nummer trouwens wel uit mijn hoofd wist, dus toen kon ik eindelijk even bellen. Het was wel even moeilijk om te horen hoeveel zorgen ze zich hadden gemaakt, ook al was ik maar 2 dagen volledig offline geweest. Na dit gesprek kon ik er weer helemaal tegenaan, met zijn allen gekookt en gegeten en daarna afscheid genomen van het Duitse koppel, ja het was me het dagje wel.