kennismaking bij mijn vrijwilligerswerk

Het is vrijdag! Dat betekent kennismaken bij mijn vrijwilligerswerkplaats. Een betere indruk kon ik niet maken waarschijnlijk: direct van het stappen, enkel een beetje opgefrist en een broodje gegeten onderweg. Mijn stem halfhalf, mijn gezicht waarschijnlijk met tekenen van vermoeidheid vanwege deze zware week, etc. Maar oké, veel meer dan mijn best doen kan ik toch niet he. Daar aangekomen, na een wandeling van ongeveer een half uur, met halsbrekende toeren om de weg over te steken, wat echt niet mogelijk is rond een uur of 9 aangezien het dan bijzonder druk is op de weg, iedere ongeveer 3 banen heeft waarvan er 4 worden gebruikt door de auto's om het zo maar te zeggen, blijkt de zuster met wie we afgesproken hebben er niet te zijn. Ze is ook al 70 en dus een beetje vergeetachtig, werd me verteld. Maar goed, dat overleven we wel, aangezien dit betekende dat ik nog eventjes kon uitrusten op een stoeprandje voordat het gesprek begon. Wel jammer dat er een bijzonder grote hond direct naast me lag, die spontaan de behoefte voelde om veelvuldig zichzelf te bevrijden van vlooien. Ik hoop dat ze geen aantrekking tot mijn huid voelen.. Na een 3 kwartier wachten, geloof ik, kwam daar dan eindelijk de statige oude vrouw aan, in, jawel, een jeep(achtige auto) en mochten we naar binnen. Daar moesten we ook nog 10 minuten wachten en toen was het eindelijk tijd voor ons om naar binnen te gaan. Na een kort gesprekje is me in ieder geval duidelijk dat ik bij de confectieafdeling mag gaan helpen. Dat wordt kleding maken dus. Een bijzondere uitdaging voor iemand als ik, zo handig als ik ben. Maar ik ben positief; het is vast goed te leren. Hoe het er allemaal precies uit gaat zien en wat ik moet doen is nog een beetje een verrassing, ik laat het gewoon op me af komen en dan zien we het wel. Op de terugweg heb ik een kijkje kunnen nemen in het sportcomplex van Cusco, echt gigantisch. Binnen een soort stadion, waar je bijvoorbeeld, net als in de film, de trappen op en af kunt rennen en rondjes kunt doen om de tribunes heen, en buiten hebben ze alles. Een basketbalveld, een soort atletiekveld, ik weet niet wat allemaal nog meer. Het is in ieder geval erg groot. Dat was de omweg zeker waard. Ook heb ik eindelijk de sportschool gevonden waar Crossfit gegeven wordt, dus ga ik komende week of de week erop, als mijn Spaanse les erop zit maar eens informeren. Het is hard nodig, ik mis de uitlaatklep wel een beetje. Maar aan de andere kant ben ik ook een beetje bang om te gaan sporten hier, aangezien ik al bijzonder kortademig en benauwd ben bij het enkel oplopen van een trap. Een heel vervelend gevoel, ik denk dat het best dicht in de buurt komt bij het gevoel van astma hebben, of hyperventilatie o.i.d. Maar ik ben natuurlijk geen deskundige. Het ligt in ieder geval aan de hoogte, en het maakt het zeker overweegbaar om een langere weg van ongeveer 10 minuten extra te nemen om zo de trap te vermijden. Dat is in ieder geval iets voor volgende week om te doen. Eerst is het vandaag nog tijd voor Spaanse les, waarbij we weer een uitstapje doen, want ja, it's Friday! Een uitstapje naar het incamuseum deze keer. Erg interessant, maar erg groot. Er kwam geen einde aan. En dat terwijl het mijn dutmoment van de dag was; het is heel erg zwaar om je ogen open te houden en geïnteresseerd over te komen als je niet geslapen hebt 's nachts en ook de rest van de week je uren slaap per nacht op 1 hand te tellen zijn. En het museum zat vol verrassingen! We kwamen de ene ruimte uit, en toen was er nog 1! Hadden we die ruimte gehad, was er nog een tweede verdieping! Hangt op deze verdieping een bordje 'uitgang' in de richting van een onoverzichtelijk gangetje, blijkt dit gangetje te leiden naar nog een gang met allerlei bezienswaardige zaken waar mijn lerares veel informatie over wist te vertellen. Erg interessant, maar wat was ik blij dat na ongeveer 10 van deze leuke verrassingen toch eindelijk echt een gangetje naar de uitgang leidde. En toen hadden we nog anderhalf uur les. Joepie! Gelukkig mochten we een leuk nieuwtje bedenken en daar wat over vertellen in het Spaans, ondertussen de verleden tijden en de werkwoordsuitgangen oefenend, want dat is mijn specialiteit (een leuk verhaaltje bedenken en daarbij diep op bijzondere details ingaan). En om half 7 konden we eindelijk naar huis. Er was alweer een flinke regen- en onweersbui geweest ondertussen (ik geloof dat het al de 4e is deze week), maar nu was het droog. 'S avonds zou er een feest op de school zijn, ter ere van de dag van de (internationale) studenten, dus daar zeggen we geen nee tegen. Toch moest ik mezelf (met grote moeite) ertoe zetten om even te gaan slapen, want 's nachts zou daar weer niet veel van komen en het is fijn als ik wel gewoon mijn ogen open kan houden zeg maar op straat enzo. De wekker op half 9, dat is mooi een uurtje powernap. Met een wandeling van 20 minuten naar de school inbegrepen, was de planning om daar rond kwart over 9 te zien. Wat jammer dat ik pas om 10 uur wakker werd.. Dus, rond half 11 kon ik iedereen uitleg geven van mijn afwezigheid en was het tijd voor la fiesta! Met een leuke, maar drukke avond in de disco tot gevolg. Er werd zelfs voor het eerst sinds ik hier ben, gefouilleerd en in tasjes gekeken. Blijkbaar is het echt een groot feest, el día de los estudiantes. En om half 7 was het dan toch echt tijd om te gaan slapen. Mijn weekend is namelijk al helemaal volgepland, dus de wekker gaat weer om 10 uur.