Cavewoman

Wat een bijzondere dag heb ik gehad. Samen met een Argentijnse vriend die ik hier heb leren kennen, ben ik afgereisd (dat is overdreven, het was maar een busritje van een dik half uur en een flinke wandeling, omhoog) naar de grotten. Na eerst op de markt te hebben gegeten, ceviche, een typisch Peruaans visgerecht, en een Peruaans dessert, zijn we naar de bus toegerend en hebben we hem net gehaald. We moesten ergens in the middle of nowhere uitstappen, op een weg waar ze erg hard rijden, zoals bleek, en oversteken richting een indrukwekkend bos. Door dit bos, met gigantische bomen en allerlei verschillende planten (zo heb ik voor het eerst een eucalyptusplant in het echt gezien), moesten we redelijk stijl omhoog lopen, totdat we uitkwamen bij een of ander punt met bouwwerken van grote stenen, het leken net hunebedden. Vanaf dit punt had je een supermooi uitzicht over het bos, de weg en alles wat daar achter ligt. Daarna zijn we nog een stukje omhoog geklommen, en ergens de bosjes ingegaan. Die jongen was hier eerder geweest en wist dus een soort van de weg, dus ik ben blind overal achter hem aangelopen. In de bosjes hebben we echt moeten klimmen om uiteindelijk bij de grotten uit te komen. Pas op dit moment kwam ik erachter dat je de grotten eigenlijk helemaal niet in mag, het viel me al op dat er zo weinig mensen waren hier. Maar oke, de jongen had het eerder gedaan en leefde nog en het is wel een once-in-a-lifetime-experience, zoiets, dus voor mij de moeite en het risico waard. Aangekomen bij de grotten, moest ik toch even een kleine drempel over. Sommige waren erg smal en ik was een beetje bang dat we in een of ander oneindig grottenstelsel tereecht zouden komen, maar aan de andere kant, bij sommige grotten zag je vanaf de ingang al het licht van de uitgang, dus dat is geruststellend. 3 of 4 grotten zijn we doorgelopen, en wat was het gaaf. Soms moesten we ons echt in rare bochten wringen om erdoorheen te komen, met een zaklamp in de hand, anders was het niet mogelijk iets te zien. Wat een gave ervaring, een keer een tour zonder gids en 100.000 toeristen die hetzelfde doen/zien, echt een gaaf gevoel. Na een aantal en na een tijdje van het uitzicht te hebben genoten hebben we de terugweg maar eens gezocht en zijn we richting de templo de la luna gegaan (dat denken we, er staat geen bordje bij met templo de la luna, maar die zou wel daar ergens in de buurt moeten zitten en we hebben wel restanten van een tempel gezien). Vanaf de plek waar de tempel konden zien, was het uitzicht echt geweldig. Net rond de tijd dat de zon onder aan het gaan was zaten we op een plekje met uitzicht op verschillende dingen (bergen, de tempel, bergen met een ondergaande zon erbij, etc.), echt geniaal. Aangezien ik mijn telefoon helaas alweer verloren ben, heb ik maar barweinig foto's kunnen maken van alles, maar hiervoor heb ik toch even zijn telefoon geleend om wat vast te leggen.
Na dit alles, toen het al bijna helemaal donker was, zijn we weer teruggelopen richting de stad, wat vreemd genoeg maar een half uurtje lopen was ongeveer, met het uitzicht op een stad met allemaal lichtjes die steeds dichterbij kwam. Ook dit was echt heel erg mooi. Het was ondertussen wel heel erg koud, met alleen een shirtje en vest aan (aangezien mijn vest sjaal en jas vorige week al gestolen zijn), maar we moesten toch echt nog redelijk lang buiten blijven; op zoek naar boodschappen voor het eten (echte Argentijnse pasta) en chocoladecake. Uiteindelijk zijn we rond 8 uur aangekomen bij het hostel om te komen, maar helaas was het daar ook megakoud. Ik heb mijn handen geprobeerd te verwarmen bij het vuur, maar het hielp allemaal niks. Wat een opluchting was het toen ik 's avonds eindelijk een warme deken over me heen had liggen. Dit is een van de eerste dagen in 2 weken geweest dat ik niet ben wezen stappen. Tijdens het koken zat ik al meerdere malen met mijn ogen dicht en na het eten kon ik echt niet meer. Maar de dag was het zeker waard, ik had dit alles echt voor geen goud willen missen.