Daar kunnen ze met een heel weeshuis van eten :)

Vandaag was ik wel welkom bij de Engelse les :). Wat een opluchting. Nadat we eerst een half uur op een van de twee vrouwen hebben zitten wachten, (ze zat vast in het verkeer), zijn we begonnen aan herhaling en uitbreiding van de verleden tijden. Ik heb hiervoor maar een filmpje gebruikt van een man die er veel van af wist, ter ondersteuning van mijn eigen uitleg. Nu bleek het filmpje nogal moeilijk voor ze te zijn, en dat vroeg om creatieve oplossingen. Ondanks mijn dramatische tekenkunsten heb ik alles uitgelegd aan de hand van tijdlijnen en cartoons, in de hoop het ze te laten visualiseren. Nu had ik nog wel het idee dat ze het erg moeilijk vonden, maar ik geloof wel dat het enig nut heeft gehad. Daarna mochten ze samen een oefeningetje maken van het internet, en ondanks dat ze er redelijk lang over deden, kwamen ze meestal wel op het goede antwoord uit. Een half uur voor het einde van de les moest de zus alweer weg (degene die ook een half uur later aangekomen was), dus voor haar was het een stuk minder productief, maar ik geloof wel dat we veel bereikt hebben deze les.
Vannacht ben ik wakker geworden van de pijn aan mijn ogen (heb hier al meerdere malen ontstekings-achtige klachten gehad en loop dus ook abnormaal veel met mijn bril, helaas) en kon ik mijn linkeroog niet openen omdat het zoveel pijn deed. 'S ochtends had ik make-upstrepen op mijn wang zitten van de tranen die uit mijn ogen zijn gekomen van irritatie (is mijn eigen conclusie) en kon ik met mijn linkeroog echt niet goed zien. Tijd om me een beetje zorgen te gaan maken dus. Het meisje dat ik lesgeef vertelde me dat deze klachten kunnen ontstaan door de hoogte en dus droge lucht en dat ik er wel even mee naar het ziekenhuis moet, omdat het, als ik het goed begreep, voor blijvende problemen met mijn zicht zou kunnen zorgen. Helaas heb ik vandaag niet veel tijd, maar dan hebben we in ieder geval weer wat te doen morgen. 's Middags, nadat ik nog even geslapen had, was mijn zicht gelukkig weer goed en voelden mijn ogen al minder droog aan.

Rond een uur of 3 had ik afgesproken met de Engelse vriend om boodschappen te doen voor het diner dat we zouden gaan koken in het weeshuis waar hij vrijwilligerswerk doet. We zouden dit samen met een van de wezen gaan doen, een jongen van een jaar of 14/16 geloof ik, die kooklessen volgt en echt gepassioneerd is als het om koken gaat. Zodra hij er was (we hebben ongeveer een uurtje op hem gewacht), liet hij me als eerste zijn verzameling van foto's van gerechten zien, die hij voor school bij moet houden. Ook vertelde hij meteen heel trots dat hij al 200 gerechten kan maken, waar ik wel verbaasd over was aangezien hij pas 3 maanden deze kooklessen volgt. Maar hij legde al gauw uit dat hij al jaren de vrouw in het weeshuis helpt die altijd kookt voor de kinderen, indrukwekkend, vind ik. Uiteindelijk waren we rond half 6 terug in het weeshuis om te beginnen met koken, we gingen tortilla's maken (voor ons zo normaal, voor de meesten van hen was het de eerste keer in hun leven dat ze het aten, incl. de begeleiders). Wel typisch, we waren de tortilla's vergeten. Dus Josh, de Engelse jongen, weer terug naar de winkel om tortilla's te halen, wat een hele opgave bleek te zijn. In het wat afgelegere gedeelte waar het weeshuis ligt, bleken ze niet te krijgen te zijn, dus moest hij weer helemaal terug naar de grote supermarkt vlakbij het centrum. Gelukkig konden wij ondertussen vast beginnen met koken. Ik voelde me wel een grote amateur vergeleken met dat jongetje dat voor mijn neus in no-time 8 uien wegsneed. Ik deed net zo lang over 2 (een grote en een kleine...). Goh, wat ben ik geslaagd in het leven, ik wordt er zo uitgesneden (in tijd dan) door een jongetje van 14 of 16 ofzo :). Tijdens het koken kwam ik wat meer te weten over zijn leven, wat wel heel interessant en schokkend was. Hij vertelde me dat hij altijd deze bepaalde muziek luisterde tijdens het koken en daarbij zong en danste, en dat hij met zingen zo ongeveer zijn leven heeft veranderd. Dit is het verhaal zoals hij het mij vertelde, ik weet niet in hoeverre het letterlijk klopt: zijn vader was alcoholist en absoluut niet zachtaardig voor zijn moeder, hij gaf haar ook nooit iets van geld dus ze had in principe niks. Zijn ouders (vader voornamelijk) gaven niet echt veel om hem en hij moest altijd een beetje zijn eigen ding doen. Om zijn moeder te helpen, is hij daarom gaan zingen, bij de auto's zoals hij het zei (ik stel me voor dat het bij een standplaats van auto's is, of een plek waar auto's vaak lang moeten wachten voor ze door kunnen rijden) en verdiende daarmee geld. Het geld dat hij verdiende, gaf hij aan zijn moeder, waardoor zij ook iets te besteden had. Naar aanleiding hiervan begon zijn vader te veranderen, gaf hij wel voort geld aan zijn moeder, is hij gestopt met drinken en is hij religieus geworden en is voor de jongen alles beter geworden. Ik stel me hierbij weer voor dat het een beetje een eergevoel was ofzo dat zijn vader motiveerde om te veranderen, zo van ik kan mijn zoon toch niet meer laten zorgen voor mijn gezin dan mijzelf, maar nogmaals ik weet niet precies hoe het verhaal zit. Dit is in ieder geval wat ik ervan begreep en ik weet vrij zeker dat ik wat dat betreft goed zit :). Best schokkend dus ja. Ik vond het wel mooi om te zien hoe dankbaar de jongen is voor alles (vooral ook richting God) en hoe tevreden hij nu met zijn leven is, terwijl hij in een weeshuis woont en zijn moeder geloof ik alleen in het weekend ziet. Maar mooi hoe hij gepassioneerd is voor het koken en hoe graag hij Engels wil leren en allerlei andere dingen doet.
Rond half 9 konden we eindelijk gaan eten, iedereen had wel honger ondertussen. De plaatsen tussen de andere vrijwilligers waren op, dus ik 'moest' tussen de jongens en begeleiders gaan zitten, maar dat was absoluut geen straf, want zo kun je weer meer leren over alles in en om het weeshuis, cultuur en Spaans natuurlijk. Druk in gesprek met 2 begeleiders en 1 van de jongens heb ik dus mijn maaltijd genuttigd, waarbij we het hadden over de eerste vrijwilligers in het weeshuis (o.a. een Nederlands meisje dat hen altijd zelfgemaakte appeltaart bracht, ik denk dat het een subtiele hint was, helaas hebben we geen werkende oven in het appartement), typische gerechten van Cusco (die ik allemaal nog niet gehad heb, goed bezig!) en koetjes en kalfjes. Erg leuk weer. Na het eten zijn we al gauw naar huis gegaan, we hebben ze daar laten zitten met de afwas, wat zijn we slechte mensen. Aan de andere kant ben ik al sinds 's middags bezig geweest met deze activiteit en moeten de jongens altijd helpen met de afwas, en aan veel meer dan 8 man om op te ruimen, hebben ze toch niets lijkt me, dus ik vond dat we het wel konden maken. Aangezien ze bij mijn vrijwilligerswerk niet echt een tekort lijken te hebben aan geld, heb ik besloten dit diner grotendeels voor mijn rekening te nemen, als een van de dingen die ik van het sponsorgeld kan doen. De mensen in dit weeshuis lijken zo betrokken bij de kinderen en de jongens zijn zo enthousiast, je krijgt er echt energie van. En daarbij, de Engelse jongen heeft al een maand lang allerlei activiteiten georganiseerd en uit eigen zak betaald voor de jongens, terwijl ik doelgericht geld heb opgehaald om dingen te organiseren voor mensen die het nodig hebben. Dus dit leek me wel een goede zet eigenlijk.
Ondanks dat het vrijdag was, hebben we besloten niet op stap te gaan, ik ben er zelf ook nog steeds van in shock en in plaats daarvan ben in bed mijn les voor gaan bereiden en heb ik weer een poging gedaan tot een serie kijken, maar mijn ogen vielen weer eens dicht. Wat een degelijk leven hier. Maarja, morgen weer een drukke dag (met plannen om naar de dierentuin te gaan), dus het mag voor een keertje.