Daar gaan we weer!

Aangezien ik nog lang niet genoeg heb gehad van Zuid-Amerika na mijn avonturen in Peru, is het nu weer tijd geworden voor Colombia en wie weet wat nog meer. Het idee is om zo'n 3 maanden lang Colombia rond te trekken en dan de grens over te gaan richting Ecuador voor nog een maand, maar niks is zeker.

Rond 3 uur op de woensdagochtend zijn we aangereden richting de luchthaven in Brussel. Daar werden we verwelkomd door militairen met geweren die bijna even groot waren als zijzelf. Oja, in zo'n tijd leven we op het moment, dat dat nodig is. Ook is er duidelijk te zien dat hier aanslagen geweest zijn, een hoekje van het vliegveld was volledig bezaaid met bloemenkransen en gedenktekst. Dat blijft toch vreemd om te zien dat het zo dichtbij gebeurt allemaal.

Mijn eerste vlucht heb ik slapend volbracht; toen ik halfslapend in de veronderstelling was dat we nog steeds niet aan het vliegen waren, ondanks dat we zeker al een uur in het toestel zaten, kwam ik er uiteindelijk achter dat het stijgen gewoon niet bewust had meegemaakt en al de hele vlucht had zitten slapen. Daarna begon het lange wachten in Madrid, het megavliegveld van Madrid. Het duurt een half uur om van het ene blok gates naar het andere te komen, waarbij je met de trein en alles moet. Mijn tussenstop zou 6 uur duren, dat is (met mijn richtingsgevoel en budget) eigenlijk net niet genoeg om even iets te ondernemen buiten het vliegveld, maar wel best lang wachten. Maarja 6 uur is beter dan 1.5 uur met het risico dat ik mijn aansluiting mis, dus dat heb ik maar voor lief genomen. In die tijd heb ik nog een Spanjaard wegwijs gemaakt op zijn eigen vliegveld; hij snapte er helemaal niks van en ik had toch al zo'n 2 uur gehad om na te denken hoe het allemaal zat dus op zich... Na heeeel lang wachten kon ik dus eindelijk naar mijn gate, toen daar bleek dat we een half uur vertraging zouden hebben en dat deze nog veel langer zou kunnen worden 'due to a technical problem' :(. Dus ik bereidde me maar vast voor op nog een heel lange dag, wat niet nodig bleek want in een keer mochten we naar binnen en hebben we uiteindelijk geloof ik niet eens echt vertraging gehad. Weer een meevaller. In het vliegtuig ben ik maar meteen begonnen met contacten leggen :). Ik zat naast een jonge jongen uit Medellin die dus gelijk maar wat heeft uitgelegd over de stad, het eten, dingen die ik echt moet doen en wat ie zelf in Europa had gedaan. Via hem kwam ik er ook achter dat Bello, de plek waar mijn gastgezin zit, geen wijk is in Medellin, maar een nabijgelegen stad. Wel handig om te weten op zich.
Na mijn ellenlange vlucht (want dat was het, met extreem weinig beenruimte, mensen die ook nog eens hun stoel naar achter zetten, een minder leuk aanbod aan films en weinig slaap) mocht ik mijn tas weer op gaan halen, die in mijn supercoole nieuwe flightbag zit. In Peru heb ik mijn andere achtergelaten, aangezien ik hem alleen maar onhandig vond en er het praktisch nut niet echt van inzag, ook niet voor nog komende reizen. Toen had ik nog geen idee dat ik met het wilde plan zou komen naar Cocalombia te gaan, waar het op zich wel handig is om je tas af te kunnen sluiten. Maar goed, ook deze tas, ondanks dat ie handig is om al je losse dingen mee te krijgen, heeft verder ook volledig geen gebruiksgemak, wat er op neerkwam dat de man van het vliegveld waar ik mijn tas ophaalde me aankeek en vroeg: ga je zo? Waarop ik vol optimisme antwoordde: Ja (en waar ik na 5 meter op terugkwam). Na 3 keer de tas anders vastgepakt te hebben, besloot ik het op te geven, heb ik mijn rugzak eruitgehaald en omgehangen en daarna al mijn losse spullen in de tas gestopt en ben ik zo verdergegaan, wat moet het er amateuristisch uitgezien hebben :). Op naar de taxi, met ongeveer 40 minuten zou ik eindelijk op plaats van bestemming moeten zijn. Maar nee, het was bijzonder moeilijk om de plek te vinden waar ik moest zijn, uiteindelijk heb ik zeker een uur in de taxi gezeten, zijn we weggetjes omhooggegaan die de auto bijna niet trok, omdat het zo steil was en is de taxichauffeur, die trouwens in de veronderstelling was dat ik praktisch geen Spaans sprak omdat ik hem een keer een vraag stelde die hij niet begreep, 4 keer uitgestapt om mensen de weg te vragen. Hij leek me trouwens erg onrustig en ongemakkelijk, steeds aan het draaien op zijn stoel, neus ophalen, keel schrapen, etc. Tsja, wat wil je in Colombia ;). Maarja alles komt altijd goed, dit dus ook en uiteindelijk zagen we het huis dat leek op dat van de foto. Daar werd ik buiten opgewacht door 2 vrouwen op leeftijd, heeft een jongen meteen mijn tassen overgenomen (zelfs na mijn waarschuwing dat het bijzonder zwaar was) en 2 super steile trappen opgebracht. Ik denk dat ze al wilden gaan slapen want het werd me al vrij snel duidelijk dat ik even boven moest gaan kijken, waar een man me mijn kamer en de badkamer liet zien, me goedenacht wenste en de lamp uitmaakte. Dusja, dat was ongeveer einde dag.

Hier wakker worden voelt echt als vakantie; een onbekende omgeving, heel veel warmte, al vanaf heel vroeg de vogels horen fluiten, echt heerlijk. Dat is nogal wat anders dan mijn eerste nachten in Cusco waarin ik verschillende keren wakker werd van de kou en in 5 lagen sliep. Tijdens mijn ontbijt heeft de vrouw me meteen enkele dingen uitgelegd van hier, waaronder dat er veel telefoons gestolen worden, ook gewoon direct uit je hand, dus ik ben vast voorbereid. Uitdaging aangenomen, want ik ben (was) in de volle overtuiging dat het me deze keer gaat lukken er geen te laten stelen.