Een uitglijertje (of 4)

2 dagen achter elkaar de stad in, hiephoi wat een feest. Het lijkt me wel fijn om weer even een van vele toeristen te zijn, puur om het feit dat ik dan niet werkelijk overal aangekeken hoef te worden, verder bevalt het me prima op een wat minder toeristische plaats. Maar goed, eerst krijg ik uitgebreid uitleg over hoe het precies werkt hier met de metro, ieder stapje is in detail uitgelegd en ik heb zelfs nog wat vragen kunnen stellen, het zou echt goed moeten komen nu. En dat is het ook, (al dan niet) verrassend genoeg. Rond het middaguur kwam ik aan in el Poblado, een van de meest toeristische plekjes hier in de buurt, heb ik uit zeer betrouwbare bron vernomen. Jammer toch dat ik nog steeds overal aangekeken en aangesproken word, sterker nog ongeveer het eerste wat me gebeurde in deze plek, was dat ik door 3 veel te oude mannen werd uitgenodigd om gezellig mee een drankje te doen. Het is hier gewoon erger dan in Bello, waar ik wel echt opval als buitenlander. In mijn eentje (ik vermoed dat dit misschien het probleem is in dit geval) heb ik de hoofdstraat en wat zijstraatjes rondgelopen tot ik uit wanhoop naar binnen gevlucht ben in een chocoladewinkeltje (oké misschien was het niet alleen pure noodzaak ;) ). Daar heb ik heerlijk rustig een veel te dure ijskoffie gedronken en uiteindelijk om nog wat tijd te rekken een koffie besteld die niet te drinken was. Uiteindelijk, na ik gok zo'n 1.5 uur, kon ik het niet meer maken om nog langer te blijven zitten in het zaakje waar ze al bijzonder weinig zitplekken hadden en ik in mijn eentje een tafeltje voor 4 personen bezet hield en ben ik toch maar weer naar buiten gegaan, met mijn haren op een staart deze keer, wie weet of het verschil zal maken. Ik heb het er maar van genomen in het park, heerlijk genieten van mijn muziek, de zon en het mensen kijken, totdat ik ineens werd opgeschrikt door de donder. Aangezien mijn ervaringen met onweer in het buitenland nou niet bijster goed zijn, ben ik er maar snel vandoor gegaan, op zoek naar een plekje om te schuilen voor de regen die sowieso zou gaan komen. Mislukt, ik stuitte op een dichte tropische begroeiing midden in de stad, wat ik bijzonder genoeg vond om er even doorheen te lopen (het was weer een soort parkje), ondanks dat onder bomen staan tijdens onweer over het algemeen niet gezien wordt als een slim plan. Dat zie je hier wel meer trouwens, watervalletjes en halve jungles midden in de woonwijkjes en dus in de stad, heel gaaf, alleen jammer dat deze plekjes vaak bezaaid liggen onder het afval. Daarna ben ik alsnog in een restaurantje gaan schuilen en maar goed ook, want nog geen 2 minuten nadat ik ergens ben gaan zitten is het losgebarsten en daarna is het bijna geen moment meer droog geweest de rest van de dag. Hier ben ik naar verhouding nog veel schandaliger lang blijven zitten dan in het koffiezaakje, omdat ik met mijn korte broekje, hemdje en natuurlijk slippers niet echt gekleed was op regen. Toen ik toch maar de uitdaging aanging om richting het metrostation te lopen, kwam ik er al gauw achter dat deze slippers echt niet geschikt waren om op wat voor natte ondergrond dan ook mee te lopen. Dat wil zeggen dat ik 4 keer bijna onderuit ben gegaan, wat me zo wanhopig maakte dat ik uiteindelijk maar achter 2 vrouwen ben blijven lopen die zo tergend traag liepen dat zelfs ik hen met minimaal risico tot vallen bij kon houden. En toen kwam de terugreis. Het was allemaal nog zo voorspoedig verlopen vandaag dat ik vol vertrouwen aan de terugreis begon en al dat vertrouwen zakte me al zo'n beetje in de schoenen toen ik de overvolle metro zag. Wat kom je dan ineens nader tot elkaar zeg, letterlijk, in deze zin en in dit geval had ik ook geen idee wie de ander (al die anderen) was/waren. Maar goed. Over al het geluid in de metro heen kon ik iedere net wel net niet horen op welk station we waren, dus in combinatie met de signalisering op de stations zelf zou het net moet lukken om op tijd uit te stappen. Dus wat was ik trots toen ik 'estación Bello' hoorde. Nog heel eventjes in mijn veel te weinig kleding door de regen en dan kon ik weer relaxt in de bus zitten. Haha, niet dus. Nadat ik het rondje langs alle busstops had gemaakt en Bello Nuevo nergens tussen had zien staan, ben ik maar bij dichtsbijzijnde mensen die ergens droog stonden om hulp gaan vragen; 2 jongere jongens die maar al te graag wilden helpen en me ook al uitnodigden voor een drankje (goh wat zijn het toch genereuze mensen hier), terwijl ze een gebaar maakten richting hun reeds genuttigde blikjes bier. Aha, vandaar die vieze walm die om hen heen hing, tsja daar kwam ik te laat achter. Na er even heel erg goed over nagedacht te hebben, alle voor- en nadelen tegen elkaar afgewogen te hebben, heb ik toch ook nu maar weer vriendelijk doch vastberaden hun aanbod afgewezen, waarna ze me gelukkig nog wel uitlegden dat ik een station te laat ben uitgestapt. Ze hadden zelfs wel even mee willen reizen, zo aardig weer. Ondanks de duidelijke aanwijzing dat ik bij station Madera moest uitstappen, heb ik dit station niet bewust meegekregen en ben ik dus te laat uitgestapt. Nouja, met enige vertraging ben ik uiteindelijk veilig en wel (en alleen :) ) in Bello aangekomen, waar de volgende uitdaging kwam: op mijn nog steeds niet voor nat weer geschikte slippertjes op een nog steeds natte stoep/weg in het donker de weg naar huis vinden, hé toevallig iets waar ik in normale omstandigheden ook al aardig wat moeite mee heb. En 3 keer raden, het is me inderdaad niet gelukt zonder aanwijzingen (al ben ik deze keer noch op motor, noch te voet door iemand thuisgebracht, dat op zich is al een hele prestatie) en weer had ik een toevallige ontmoeting met iemand die me in de bus ook al op weg had geholpen en die me nu dus weer verdere instructie gaf. Uiteindelijk ben ik thuisgekomen, waar ze me volledig terecht smakelijk hebben uitgelachen omdat ik weer verdwaald was. Maar ik heb me in ieder geval letterlijk en figuurlijk staande gehouden in de grote stad (en ik heb mijn telefoon nog). ;)