Zo kan het dus ook zijn

Dag 2 in de stad, gewoon het centrum van Medellin deze keer. Toen ik het metrostation uitliep, werd ik spontaan zo blij. Een plein vol leven, toeristen, 100.000 dezelfde souvenirs, etc. Het deed me zo denken aan Cusco en alle dingen die ik daar heb meegemaakt, dusja dat beloofde een mooie dag te worden. De vrouw van het gastgezin had me verteld dat ik over een plein heen moest met heel grote zwarte (letterlijk vertaald) poppen, dus ik had geen idee wat ik me erbij voor moest stellen. Blijkt dus dat ze grote zwarte beelden bedoelde (mijn vertaalfout) en niet zomaar grote zwarte beelden, nee, ze waren ook nog eens echt intens lelijk. Nu is mijn gevoel voor kunst misschien niet zo goed ontwikkeld en zou ik menig kunstwerk in artistieke waarde onderschatten, maar dit was echt oprecht lelijk. Ik heb daar gewoon in mijn eentje min of meer hardop staan lachen als ik weer zo'n belachelijk (lelijk dus) beeld tegenkwam. Maar oke, verder was de eerste indruk goed. Al gauw zag ik een marktje, ook precies zoals ik ze heel veel in Cusco heb gezien en ook daar werd ik heel blij van. Totdat ik de bocht omging, wat ben ik daarvan geschrokken zeg. Als eerste zag ik een vrouw die een beetje zwalkte, met een fles onder haar shirt, ja er zijn dus blijkbaar echt mensen die dat doen en dan denken dat de fles niet opvalt ofzo..? Toen ik beter keek zag ik dat ze er ook niet echt geweldig uitzag en trok ik al gauw de conclusie dat het hier om een alcoholiste ging. Nou, dat kan, die zijn er wel meer. En die waren er zeker daar ook heel veel meer, overal waar ik keek zag ik ineens mensen die er echt niet oké uitzagen en op zijn minst aan alcohol, maar ik vermoed aan wel meer, verslaafd waren. Toen heb ik toch maar gauw besloten om me om te draaien en over de achterkant van het marktje terug te lopen. Het feit dat ik me omdraaide geeft echt aan hoe erg het was, als ik ook maar enigszins het vertrouwen heb dat ik heelhuids en met al mijn spullen ergens voorbij kan komen dan zal ik dat al gauw proberen, maar dit maakte me echt bang. Over de achterkant van het marktje dus, want daar hoorde ik gezellige muziek vandaan komen en had ik enkele het woordje bar op gevels van gebouwen zien staan, dus ik had goede hoop op een leuke (sapjes)bar met een goede sfeer. Fout. Ook dit was geen fijn plekje, hier waren niet veel mensen, het is niet voor niks de achterkant van de markt, de barretjes hadden leuke muziek, maar waren verder erg donker en dat sfeertje was er ook niet bepaald en de mensen die me tegemoet kwamen lopen waren denk ik hun groepje alcoholistische vrienden kwijtgeraakt want ze zagen er echt niet uit, dus wat was ik blij toen ik weer terug bij het begin van de markt was en dus ook weer heel dicht bij het gezellige plein. Nou, dan maar een andere kant van het plein verkennen. En weer verkeerd gekozen. Ik geloof dat ik 3 straten heb gehad met alleen maar drugs- en drankverslaafden, het is werkelijk niet overdreven. Echter, voordat ik daarachter was, was ik alweer halverwege de eerste straat en steeds had ik goede hoop voor de volgende, maar nee, het mocht niet baten. Op een gegeven moment werd me duidelijk dat in de straatjes waar alleen Colombianen liepen en de toeristen wegbleven, ik ook niet zou moeten komen. Handig om te weten :). Overal werd ik dus weer nagekeken en aangesproken en waar ik dat tot nu toe alleen ongemakkelijk en soms vervelend vond, werd ik er nu bijna bang van. Ineens ben je echt de rijke toerist, dat wist ik en dat moesten die mensen ook weten.
Toen ik op een gegeven moment bijna werd achtervolgd door iemand die, ik denk, zijn bar wou promoten, ik heb niet omgekeken maar ik hoorde andere mensen tegen hem praten dus mijn conclusie is dat ie werd tegengehouden door andere mensen (stel je hierbij geen spectaculaire achtervolging voor, meer een aanhoudende verkoper, wat voor mij in deze context al verontrustend genoeg was), was ik er wel zo klaar mee. Ik ben een stukje doorgelopen, de weg overgestoken en ben heel snel weer terug richting het plein gelopen, in de hoop dat die ene gek (en al die andere) het niet op zou vallen. Nou, op naar de volgende poging, een straat met allerlei kraampjes, hier zag ik zo nu en dan een enkel groepje toeristen lopen, waar ik heel dankbaar voor was, dat moest toch wel te vertrouwen zijn. Ondertussen voelde ik me echt niet meer fijn in heel deze omgeving en ben ik nog steeds snelwandelend en opgefokt kijkend overal doorheen gelopen en ook deze keuze bleek niet de allerbeste te zijn... Er waren toch minder toeristen dan ik dacht, en aan alle kanten werd ik weer aangestaard en aangesproken, vaak niet met als doel te verkopen. Op een gegeven momentje, toen ik nog een klein rot straatje had gehad, zag ik de echte toeristenkraampjes weer, inclusief toeristen, en normale verkopers, en minder tot geen rare verslaafden, wat een opluchting. Vanaf nu was het plan alleen nog maar richting dit soort kraampjes te gaan, of gewoon op het plein blijven, dan maar minder van de omgeving verkennen, ik heb mijn portie wel gehad voor vandaag. Al gauw betrok de lucht en ben ik een megagrote supermarkt/alleswinkel in gevlucht om te schuilen voor de komende regen. En hier kon ik eindelijk heerlijk rustig aan gaan lopen en volledig ontspannen. Nadat ik lang genoeg in de winkel had rondgehangen en na nog wat doelloos buiten rondlopen, besloot ik maar gewoon weer richting huis te gaan, heel veel kon ik hier toch niet doen verder en al die verslaafden en bedelaars die toch overal wel te vinden zijn, dan wel in mindere mate, kwamen me zo ondertussen mijn strot uit, om het maar even mooi te zeggen.. In de metro heb ik uiteindelijk last-minute besloten geen genoegen te nemen met een haf-verpeste dag en gewoon nog bij een ander station uit te stappen, waarvan ik dacht dat er wel leuke dingen te doen waren en wat ben ik daar blij mee geweest. Uiteindelijk is dit de eerste plek in de hele week geweest waar ik niet werd aangestaard, wat echt heerlijk is en heb ik hier in alle rust over een marktje gestruind en de botanische tuin bekeken. Die deed me trouwens heel erg aan de efteling denken, zoals het er bij de ingang uitzag. Hier heb ik dan ook mijn eerste 2 nummers van mijn reis gescoord, ja ja. 2? Ja, 2. Van een en dezelfde meneer welteverstaan, meneer van een jaar of 40 gok ik, die aan me had gevraagd of ik even een foto van hem kon maken en me daarna achterna kwam om nog even een leuk praatje te maken. Van twee voorbijlopende toeristen kreeg ik in ieder geval al een meelijend lachje, dat scheelde, ik voel de eendracht. Dat ik geen Colombiaans kaartje heb, maakte hem niet uit, hij wacht wel 4 maanden op mijn telefoontje. Arme meneer. Maar even serieus, wat denkt zo'n kerel nou, zijn mensen nou echt zo dom/blind/wanhopig/allestegelijk?? Mijn vertrouwen in de mensheid daalt ;).

Uiteindelijk heb ik een erg leuke dag gehad en is er niks vervelends gebeurd én ... Ik heb tegen alle verwachtingen in mijn telefoon nog. Al ga ik dat niet nog vaker zeggen, iets met het lot tarten ofzo?