Up we go

Tijd om weg te gaan uit mijn gastgezin, ik ben toe aan iets meer leven in de tent, in plaats iedere dag rond 8 uur toch wel echt al in mijn bed liggen, en ik zou graag iets centraler zitten, dus daar gaan we. Op naar het centrum van Medellín, wel een ander deel dan waar mijn vorige avontuur plaatsvond. Ja, dat wordt een hele onderneming, het ligt zo'n kwartiertje uit elkaar. Heftig.
Aangekomen in mijn nieuwe hostel tegen het eind van de middag en na te hebben genoten van mijn eerste warme douche in een week, heb ik besloten eerst maar eens de boel te verkennen en tot mijn verbazing ben ik niet verdwaald. Een lekker overzichtelijke buurt, waarin je uiteindelijk altijd wel in de goede plek uitkomt met hooguit een paar zwervers hier en daar op straat. Oké best veel, iedere middag/avond zie je heel veel verschillende mensen tussen het vuilnis zoeken en 's ochtends liggen er in iedere straat 1-3 mensen te slapen, maar dat is het dan ook, ze zijn niet vervelend en doen niemand kwijt, ik heb alleen iedere keer heel veel medelijden als ik ze zie.
Mijn eerste volledige dag hier is gelijk nuttig besteed, we zijn met een groepje mensen van het hostel naar parque Arví geweest, een natuurreservaat, waarvoor je met de metro de lucht in moet, in de vorm van een kabelbaan, over de sloppenwijken heen, richting het park. Een klim van zo'n 1000/1500 meter geloof ik, zo eentje waarvan je oren gaan ploppen. Echt supergaaf om te doen en bijzonder om die sloppenwijken van zo dichtbij te zien, je vliegt er echt rakelings overheen om zo maar even te zeggen. En deze kabelbaan is dus gewoon een officiëel deel van de metro, vanaf ieder kabelbaanstation gaan metro's richting verschillende stadsdelen op die hoogte, of je gaat nog verder omhoog met de kabelbaan. Aangekomen met de kabelbaan, werd ik intens gelukkig van het zien van een marktje, aangezien ik al om 10 uur klaar was, daarna nog 2 uur op de anderen heb gewacht voordat we echt gingen (jaja, ik heb op anderen moeten wachten), dus tegen de tijd dat we aankwamen was het voor mij al lang en breed lunchtijd.
Uiteindelijk bleek het park niet zoveel waard te zijn, of in ieder geval vond ik het niet zo bijzonder, maar de dag as a whole was zeker wel de moeite waard. Vooral toen we in het donker terug omlaag mochten met de kabelbaan en je ziet al die lichtjes van een afstand, optochtjes in de straatjes onder je, en alles komt steeds dichterbij, wauw dat is echt iets moois om mee te maken. En 's avonds, na deze drukke dag, mocht ik dan eindelijk het uigangsgebied van Medellín gaan verkennen. Eerst een gezellige avond in het hostel met een Mexicaanse, een Colombiaanse en een Oostenrijkse vrouw, 2 Argentijnse meiden en een Italiaanse jongen, lekker internationaal dus, waarbij we over het algemeen gewoon dingen vergeleken hebben uit ieder land: het sociale stelsel, minimum loon, gemiddelde temperatuur (veel te laag natuurlijk in Nederland) en ga zo maar door. Best interessant eigenlijk. Daarna gingen we eindelijk richting la Setenta, een van de twee grootste uitgaansgebieden in Medellín, meer voor de lokale mensen. Helaas maar met zijn drieën, de rest haakte af, maar oké we hebben het erg naar ons zin gehad. De disco's waren redelijk leeg, dus het kwam eigenlijk neer op een avondje terrassen op terrasjes waar erg harde (voornamelijk salsa-) muziek gedraaid werd. En Colombiaanse terrasjes zijn echt geweldig. Je krijgt overal allerlei hapjes bij je drankjes (popcorn, chips, fruit, etc.) en de mensen die er zitten, beginnen soms ineens allemaal uit volle borst mee te zingen met de muziek, 2 dingen die je nooit op een terrasje in Nederland zou zien (afgezien van de vieze nootjes waar iedereen met zijn handen aanzit of de chocolade vanaf likt ;) ). Echt geweldig.
Toen we uiteindelijk besloten of toch ook maar even naar binnen te gaan om een dansje te wagen, veranderde de muziek, en die bleef veranderen, maar beter werd het helaas niet meer. En ineens was het 4 uur, ging alles dicht en moesten we naar huis. Wat een heerlijke dag zo.