Helemaal helder!

Nog niets geleerd van gister, gaan we vandaag het volgende wandelavontuur aan. Het plan is om naar río Claro (heldere rivier), het lijkt me voor zich sprekend wat voor een plek dit is. Het meisje van het hostel stuurt ons op pad met de aanwijzing om door te gaan tot het allerlaatste metrostation en daar verder te vragen hoe we op deze plek uit kunnen komen. Echter, bij het metrostation sturen ze ons de andere kant op met de metro richting de terminal de buses, hier ga je naartoe als je een wat langere reis met de bus gaat ondernemen, met de mededeling dat het 3 uur zal duren om alleen maar daar uit te komen. Dusja, welke aanwijzingen volg je dan op? Die van het meisje natuurlijk, mijn vermoeden is namelijk dat er 2 plekken met dezelfde naam bestaan: een daarvan is een echte (toeristische) bestemming en de plek waar wij naar op zoek zijn is naar wat ik verwacht veel minder bekend. Aangekomen bij la Estrella, het laatste metrostation, hebben we dus inderdaad maar meteen om hulp gevraagd, maar ook hier keek de man ons een beetje vragend aan en leek hem niets bekend over een plek in de buurt die río Claro heet. Uiteindelijk heeft hij ons doorgestuurd naar de plek waar de bussen vandaan vertrekken, waar we weer aan iemand anders hulp hebben gevraagd. En daar werd ineens alles duidelijk. We konden de bus nemen naar het plekje las Caldas en van daaruit doorgaan naar la Clara, een rivier waarin je kunt zwemmen. Dat was precies zoals het meisje het aan ons had beschreven, ze had zich enkel vergist in de naam. Nu wisten we in ieder geval dat we op de goede weg waren, dus gingen we op weg naar las Caldas. Ook deze chauffeur heeft ons weer een seintje gegeven op de plek waar we eruit moesten, maar toen we hier vroegen waar naartoe moesten, werd ons keer op keer verteld dat we op de bus moesten stappen richting la Clara. Maarja, daar kwamen we net uit, zoals wij dachten. We hebben dus even wat rond lopen dralen in dit dorpje, ons nog even uitgeleefd op de schommel van het speeltuintje, totdat duidelijk werd, dat er een aparte bus reed naar dit deel van het dorpje waar wij wilden uitkomen. Een kwartiertje met de bus, maar dat zou lopend ook wel te doen moeten zijn. Alsmaar rechtdoor, kan eigenlijk niet misgaan. Dus daar gingen we weer op pad. Er zou een splitsing in de weg zijn, waarbij wij naar links moesten, dus toen we daar bij uitkwamen voelde het al alsof we heel dichtbij waren. Echter, na deze splitsing kwam er nog een kruispunt, waardoor we nog een keer om hulp moesten vragen. Vanaf daar zou het nog zo'n half uurtje lopen zijn, nou helemaal oké dus. Vol goede moed bleven we doorlopen, tot we toch echt weer begonnen te twijfelen of het wel echt goed zou komen. Weer om hulp gevraagd; 'alsmaar rechtdoor, nog een klein half uurtje vanaf hier ongeveer'. Helemaal prima, daar gaan we weer. De weg, die nog geen moment geschikt was geweest voor voetgangers, werd steeds gevaarlijker en de autobestuurders steeds gekker. We liepen steeds verder omhoog, de berg volgend, met alle gevaarlijke bochten van dien. Op een gegeven moment passeerden we zelfs een bord dat waarschuwden voor slangen in de berm, hmm, bedenkelijk. Er was in de verste verte niets te bekennen en dit eindeloze uitzicht maakte me een klein beetje moedeloos. Dat half uur was in beide gevallen al lang en breed verstreken en nog leken we niet in de buurt te komen van een rivier, we liepen alleen maar verder omhoog, richting niets. En ja hier was niemand te bekennen die we om hulp konden vragen, aangezien alle aanwezigen in een auto of op een motor voorbijsjeesden. Totdat we een bus in de berm stil zagen staan, er was een man niet helemaal lekker geworden, wat een geluk voor ons. De mensen in de bus vertelden ons dat we een stukje naar beneden moesten (waar we dus vandaan kwamen) en dat het niet zo ver was, maarja in al die tijd dat we omhoog gelopen zijn we niets tegen gekomen wat ook maar een beetje op water een een weg richting een andere plek leek, dus dat betekende dat we een heel eind terug zouden moeten. Eigenlijk is dat niet helemaal waar; we zijn 2 afscheidende wegen tegengekomen, een echte weg, waarvan ik zei dat we niet moesten hebben en een paadje steil omhoog, waarvan Ronnie zei dat dit zeker niet was waar we naartoe moesten. En ja, 3 keer raden, beide wegen hadden ons naar la Clara geleid als we die hadden gevolgd. Het bergpaadje was voor ons nu het dichtstbij en leidde ons naar een dorpje. Uiteindelijk een geluk dat we zo verkeerd zijn gelopen, anders hadden we dit leuke, gemoedelijke dorpje nooit gezien. Ik geloof niet dat hier ooit toeristen kwamen en toch werden we niet aangekeken en was wel iedereen weer bereid om ons te helpen. Ook hier hebben we meerdere malen om de weg gevraagd, totdat we ineens water hoorden stromen. Wat was dat fijn zeg, eindelijk het idee dat we ook echt ergens kwamen. Vanaf daar moesten we nog steeds een stukje lopen om bij de plek te komen waar we dan ook echt het water in konden (Ronnie dan, ik word met mijn lichte fobie voor water minstens zo blij van aan de kant zitten) totdat we eindelijk een veldje met tentjes, bbq's en mensen vonden, aan de rand van de rivier. Heerlijk. Tijd om even uit te rusten. Het was ondertussen al een uur of 4, dus zouden we iets meer dan een uur hebben om hier te genieten, voordat we weer naar de bus moesten, om niet helemaal in het donker op een volledig onbekende plek rond te lopen. En uiteindelijk was dat ook precies genoeg. We hebben lekker uit kunnen rusten van de wandeling van 3.5 uur, in/aan het water kunnen zitten en zijn mooi op tijd weer op zoek gegaan naar de bus terug. En deze bus terug deed er inderdaad een kwartiertje over, als wij de kortste weg hadden gevolgd, dus meteen de eerste weg waren afgedraaid, waren wij er ook in een uurtje geweest. Maarja, zo hebben we tenminste wel heel veel van de omgeving en van de gekke rijcapriolen van menig Colombiaan kunnen zien, al met al, de moeite waard. In las Caldas hebben we nog even rondgedwaald, omdat het zo'n gezellig dorpje was, waarna we richting metrostation zijn gegaan, om snel weer terug naar station Prado te gaan. Ondertussen hadden we allebei wel zin gekregen om op stap te gaan en hebben we zelfs nog mensen overgehaald om mee te gaan. Helaas had de rest van Medellín hier blijkbaar geen zin in, want nog niet eens de helft van de tentjes was open en er was er maar 1 überhaupt een beetje gevuld. Toen we eindelijk dit plekje hadden gevonden en beetje aan het dansen waren met zijn allen, gingen de lichten aan het was het sluitingstijd. 2 uur, tsja daar doe je niet zoveel tegen.. Dan gaan we maar weer richting huis, het bedje in, met de wekker op 9 uur, want morgen wordt een drukke dag.