I just saw a Tarántula!

"I just saw a tarantula! In the toilet", zo kwam ik, tijdens mijn tweede tour, de gedeelde slaapkamer binnenrennen, met nog een trilling in mijn stem van de schrik. En het is geen grap, in het toilethokje, waarvoor je eerst naar buiten moet om vervolgens het hokje in te gaan, liep zowaar een tarantula, en een grote, over het muurtje. Ik ben zo geschrokken dat ik mijn tandenborstel en tandenpasta daar heb laten liggen, niet meer naar de wc ben gegaan en rechtstreeks terug ben gelopen, de slaapkamer in, om mijn schokkende ervaring te delen. Plassen doe ik morgenochtend wel als we terugkomen in Puerto Nariño, in het restaurant, want deze wc ga ik echt niet meer gebruiken.

Deze typische jungle-gebeurtenis is een van de meest indrukwekkende voor mij geweest. Ik ben werkelijk zo erg van deze tarantula geschrokken, dat ik vanaf dat moment niet meer 's avonds in het donker bij de gemeenschap naar de wc ging en overal iedere ruimte die ik inging, uitvoerig controleerde; liever 3x te veel dan nog een keer zo erg schrikken. Het vreemde is dat ik niet zozeer bang voor het feit dat ze bijten, dat doen ze gewoon niet tenzij ze zich bedreigd voelen, maar dat schrikmoment, dat is het allerergste. Je ziet zo'n vieze grote spin, met heel veel haar, daar over een muurtje lopen en je hebt het gewoon niet meer; dat geldt voor mij tenminste. Ik denk dat deze aanvaring met de tarantula voor mij een beetje het besef vormde dat echt overal dieren kunnen zitten, die jou in een paar uur kunnen doden. Veel mensen zeggen dat je in de jungle wel van je angst voor beestjes af moet komen, maar dat is bij mij zeer duidelijk niet het geval.
De afgelopen weken heb ik dus in de jungle doorgebracht, waar ik echt een van de meest geweldige tijden in mijn leven heb gehad. Ik heb wel zoveel mooie dingen mogen doen, meemaken en zoooveel mogen leren. Omdat het een blog van 20 pagina's op zou leveren als ik alles ga vertellen wat ik heb mogen doen deze weken, zal ik dat maar niet doen; in plaats daarvan wordt het een soort opsomming van alle dingen die op wat voor manier dan ook indruk hebben gemaakt. Ik kan me nog heel goed de eerste keer herinneren dat we de 'selva inundable' ingingen (overstroomde jungle, ik heb het omgedoopt tot onbewandelbare jungle want dat klinkt leuker); de jungle die een aantal maanden per jaar onder water staat, waardoor je er alleen met de boot kunt komen). Er gaat hier letterlijk een wereld voor je open; zodra je met het bootje door de 'ingang' gaat, die bestaat uit een kier tussen bomen, takken en bladeren, voel je je volledig afgesloten van de rest van de wereld, omringd door alleen maar water en bomen, geringe lichtinval door het plafond van bladeren, de geur van natuur overal om je heen, het geluid van vogels wat veel verder gaat dan alleen twiettwiet en alle insecten die je kunt horen. Wat deed dat me veel denken aan al die programma's op national geographic, maar dan zoveel beter. Dat was echt al mijn eerste geluksmomentje in de jungle, want altijd als ik dat soort programma's kijk, zit (zat) ik stiekem weg te dromen en me voor te stellen dat ik daar was en dat ik al die slangen, insecten, en andere beesten zou vinden. Nouja, nu ben ik er dan echt, en ben ik klaar voor alles wat me hier te wachten staat, want er zouden nog veel geluksmomentjes volgen. Zoals het dolfijnen spotten.. Waar ik op een vakantie in Turkije, toen ik nog heel klein was, het geluk had een keer een paar dolfijnen te zien die meezwommen in de golven die het schip maakten, werd ik hier ineens volledig tegen mijn verwachtingen in, omringd door tientallen dolfijnen. Grijze, roze, het kan niet op. Ja, blijkbaar bestaan er echt roze dolfijnen en blijkbaar zit de Amazone vol met beide soorten dolfijnen. Deze roze dolfijnen zien ze trouwens als een heilig dier en zouden ze dus nooit op jagen of eten. Dat vindt zijn oorsprong in het geloof dat de roze dolfijn voortkomt uit de mens, of andersom, ik ben er nog steeds niet aan uit. De mensen hier geloven heilig in transformatieverhalen; zo zou een oude luiaard zich in de boom laten zakken tot aan het water en veranderen in een Pirarucu (een vis die tot wel 6/8 meter lang kan worden) en een oude Pirarucu zou weer de boom opzoeken en terugveranderen in een luiaard. Zo bestaat er dus ook het verhaal, dat sterk doet denken aan het verhaal van Assepoester, waarbij een zeer mooie man, met erg mooie kleding (een horloge, chique hoed, mooie riem, nette schoenen) op een 15e verjaardagsfeest (wat hier een grote gebeurtenis is) van een meisje verschijnt, waardoor het meisje op slag verliefd op hem wordt. Haar vader, een chiman (een soort priester van de gemeenschap) en dus een wijs man, vertrouwt het niet en daagt de man uit om eerst met hem te drinken en te feesten voordat hij zijn dochter aan hem toevertrouwt. Ze drinken en drinken en om 5 uur 's ochtends kijkt de man op zijn horloge en schrikt van de tijd, hij maakt aanstalten om te gaan, maar wordt tegengehouden door alle feestgangers; de drank is nog niet op en dus is het feest niet afgelopen. Tegen 6 uur kijkt hij echter opnieuw op zijn horloge en raakt in paniek; hij zet het op een rennen richting de Amazone en als hij daar aankomt, wil hij in de rivier springen. Hij struikelt en valt, met zijn bovenlichaam in de rivier en zijn onderlichaam nog op het land. Ondertussen is hij getransformeerd in een roze dolfijn, wat de menigte, die hem natuurlijk gevolgd is, nu ook kan zien. De Chiman zegt daarop triomfantelijk tegen zijn dochter: "Dus met deze man had jij je willen verhouden?". De mooie kleding van de man wordt verklaard op de volgende manier: De hoed was een rog, de riem was een kleine anaconda, het horloge een krab en de schoenen waren 2 vissen.
Dit is slechts een van de vele legendes, mythes en zelfs (soms) (deels) ware verhalen, die ik heb gehoord, vertaald, uitgelegd en uiteindelijk ook zelfstandig verteld deze weken. 2 van deze (deels) ware verhalen zijn de volgende: er bestaan apen, ik geloof dat ze buruburu-apen genoemd worden, naar het geluid dat ze maken, die mensen aanvallen en, ja echt waar, opeten. Ze vallen aan in grote groepen, en als je je in zo'n aanval bevindt, ben je min of meer verloren. Wij hebben ons één keer stil moeten houden toen ze apen hoorden, maar ik durf niet te zeggen of dat was om ons angst aan te jagen, of omdat het echt de buru-buru-apen waren. Het andere verhaal, dat me nog iets dreigender leek, mensen zijn tenslotte medogenlozer, was een verhaal dat me verteld werd net voordat we kaaimannen gingen zoeken. Kaaimannen zoeken deden we altijd als we bij de inheemse stam verbleven, 1 nachtje. Zodra het donker was, stapten we in een bootje en ging Rambo (niet zijn echte naam, maar hij was een echte Rambo, dus zo wordt ie door iedereen genoemd) mee om kaaimannen te spotten met zijn zaklamp; hij flitst echt met zijn licht van plek naar plek en ziet binnen een halve seconde of er een kaaiman zit of niet. De eerste keer dacht ik nog, hoe kun je nu een kaaiman zien liggen als je maar zo kort schijnt, maar hij zoekt dus niet de gestalte van de kaaimannen, maar enkel de ogen, die heel mooi oplichten in het donker. Vanaf dat ik dat wist, zocht ik actief met hem mee en was ik zeer trots als ik eens een keer kon zeggen: "Daar zat er ook een he" (en als het dan ook nog eens echt waar was). De laatste keer dat ik mee kaaimannen ging zoeken, zagen we echter een lichtje, recht voor ons. Heel ver weg, maar wel recht voor ons. Toen ik vroeg wat het was, kreeg ik de schrik van mijn leven: "Dat zijn mensen die rondvliegen en hoofden van mensen in bootjes afhakken". Nu is Rambo van de grote daden, maar ook van de nog veel grotere verhalen, dus probeerde ik zijn verhaal niet al te serieus te nemen. Maarja, ik ben nu eenmaal angstig aangelegd, dus ik zat niet zo relaxt meer in het bootje als normaal gesproken. Gelukkig, zodra we een kaaiman vonden, was ik weer volledig afgeleid, vooral toen dat de grootste bleek die ik in 3 weken gezien heb en waarbij hij zelfs hulp nodig had met vangen (jaja ik heb geassisteerd, ik moest de zaklamp overnemen die hij vasthad, omdat de kaaiman bijna zijn enige vrije hand te pakken had). Toen ik later dit dwaze verhaal met de gids deelde en erom lachte, vertelde hij mij dat het echt waar is. Er vliegen daar mensen rond in een klein voertuig, 'gringo's (blanken), die vissers verblinden, waardoor ze weerloos worden, hun hoofden afhakken en hun lichamen opensnijden, om ervandoor te gaan met de organen en deze te verkopen. Nu loop je in een bootje met zoveel man vrij weinig risico, maar ik ben toch blij dat ik dit pas op mijn laatste nachtelijke avontuur te horen kreeg. Mijn nachtelijke avontuur was trouwens nog niet voorbij; aangezien het mijn laatste nacht bij de community was, besloot ik samen met de gids buiten in de hangmatten te slapen (2 aparte hangmatten natuurlijk :) ), in de hoop iets van de zonsopgang te zien, aangezien de zonsondergang hier altijd spectaculair mooi is. Volledig ingepakt in mijn lakenzak, want ja die zou me natuurlijk volledig beschermen tegen slangen en tarantula's (not), ben ik dus in slaap gevallen en tijdens mijn slaap was ik me aantal keer bewust van de grote hoeveelheid nachtelijke activiteit om me heen. Zo voelde ik een aantal keer dieren onder de hangmat doorlopen, de honden van de gemeenschap, en hoorde ik nog van alles om me heen. Toen ik 's ochtends wakker werd, schrok ik van de hoeveelheid bloed die er lag, waarvan ook een beetje onder de hangmat van de gids. Toen hij wakker werd, lachte hij en zei: "Me chuparon la sangre", ze hebben van mijn bloed gezogen (ik kan het niet mooier vertalen). Mijn ontzette blik nodigde hem uit om meer uitleg te geven. Bleek dus, dat er daar, waar ik 's nachts zo in de buitenlucht geslapen heb in mijn flinterdunne lakenzakje, bloedzuigende vleermuizen rondvliegen, die de honden de hele nacht hebben lastiggevallen en ook bloed van mensen drinken. Het moet niet veel gekker worden hier...
Deze gids, met wie ik de meeste volledige tours gedaan heb, is een jongen van 19. Hij werkt al 8 jaar voor het bedrijf als gids. Geboren in een gemeenschap vlakbij Puerto Nariño (de uitvalsbasis van de tours en het meest (toeristisch) ontwikkelde Colombiaanse gebied aan de Amazone), gelukkig hier, bijzonder knowledgeable wat betreft de Amazone en alles erin, eraan en eromheen, en vader van een zoontje van 2. Hier in de omgeving, wordt tegen mijn verwachtingen in, vrijwel niet aan voorbehoedsmiddelen gedaan. Ik ben misschien naïef, maar ik had niet verwacht dat er zo makkelijk over gedacht zou worden; geen enkele seksuele voorlichting, geen enkel besef van wat er kan gebeuren en extreem vroege seksuele activiteit. Rond 13/14 hebben de meesten hier al een novio/novia (vriend of vriendin) en doen ze alles wat ze niet laten kunnen, zonder zaken die ze niet zouden moeten laten om het zo maar te zeggen. Wat er op neerkomt dat de meeste kinderen van 15 tot 17, zelf al kinderen hebben. En dat terwijl de titel novio/novia niet veel voorstelt hier. Waar wij in Nederland een vaak extreem lang proces hebben voorafgaand aan een relatie, is deze 'relatie' hier de enige manier waarop mensen iets met elkaar mogen doen. Wil je bij iemand blijven slapen, moet hij of zij je novio of novia zijn en tsja wat er dan uit voortkomt, dat hoort erbij. Wat resulteert in veel kinderen met kinderen, veel relaties die blijven bestaan vanwege de kinderen zonder dat er sprake is van enige vorm van liefde en veel verplichtingen voor de jongens en meiden die in Nederland vaak nog niets eens seks gehad zouden hebben. Ik heb me echt heel erg over de situaties van de gidsen verwonderd, die een aardige representatie vormen van de hele bevolking daar. Deze jongen heeft dus al twee jaar een zoontje, met zijn Braziliaanse vriendin, "tsja we deden gewoon wat en toen ineens was ze zwanger, dusja dan moeten we er maar voor zorgen he". Zijn Braziliaanse vriendin woont met zijn zoontje in Brazilië (wat nog wel vlakbij is) en hij hier in Colombia, want hij moest hier blijven voor zijn werk. Daarom staat de relatie op pauze, totdat hij volgend jaar ander werk gaat zoeken (i.v.m. financiën) en weer terug naar zijn gezinnetje kan. Tot die tijd echter, heeft hij hier zijn eigen leven en de daarbijbehorende vriendin, een superaardig meisje van 20, dat wél injecties neemt waardoor ze als het goed is niet zwanger gaat worden (want dat was mijn volgende vraag: wat doe je als dit meisje ook heel toevallig ineens zwanger wordt) en dat in augustus weggaat uit Puerto Nariño om verder te studeren. Dit meisje weet dat hij nog een andere vriendin incl. kind in Brazilië heeft en ze weten beiden dat het tot augustus duurt en dan over is tussen hen. Een (voor hem) 'ideale', maar lichtelijk vreemde constructie als je het mij vraagt. Dan heb je nog de andere twee gidsen, die blijkbaar ook vrouw en kinderen hebben, maar dat absoluut niet over lieten komen aan mij, om het zo maar te zeggen. Johnny van 23 is de gevoeligere jongen met een dochtertje en een blijkbaar jaloerse vriendin. Riley van 24, zijn broer, waarschuwde me namelijk om vooral niet Johnny een berichtje te sturen om te zeggen wanneer ik zou vertrekken i.v.m. gedag zeggen, aangezien zijn vriendin/vrouw dan jaloers zou worden. Oké dan... En dan is er dus Riley, met een zoontje van 4 maanden en een vriendin met wie hij samen in een huis woont, maar niet in een kamer slaapt, met wie hij amper praat en voor wie hij geen goed woord overheeft. Ik snap niet waarom Riley mij aardig vond, want over zijn gewoontes om erg los te zijn met andere vrouwen, zijn vriendin af te kraken tegen anderen en ook tegen haar zelf en zijn zoontje en vriendin meer te zien als verplichting dan als iets moois, had ik geen goed woord over en dat liet ik hem blijken. Ik geloofde trouwens niet alles wat hij zei over hoe vrij hij (en zij) was in hun relatie; ik zag hem er wel voor in staat tegen mij te zeggen dat het volledig niet meer gezien werd als een relatie door beiden en daarna toch weer toneel te spelen tegenover zijn vriendin, die nog steeds geloofde dat ze een kans hadden. Los daarvan heb ik met alledrie gezellige tours mogen doen, dus je zult mij niet horen klagen, maar over deze vreemde situaties heb ik echt veel en langdurig nagedacht. En dan liep ik daar nog tussendoor te banjeren, als 19-jarige Nederlandse, met een zeer vrije manier van denken en geen enkele verplichting zoals zij die hebben, en toch voelde ik me vaak ouder en wijzer dan zij. Wat waren het soms nog een jongetjes, als ik ze zo hoorde praten, met name Riley.
Toch zijn het stuk voor stuk echt super gidsen; ze weten alles over de jungle en de rivier, delen hun kennis graag met toeristen en maken van iedere tour weer een spektakel, voor de toeristen en voor mij. Ik heb veel tijd met hen doorgebracht, ik heb met hen in de Amazone gezwommen, ik, met mijn extreme angst voor alle soorten onhelder water waar al dan niet dieren in kunnen zwemmen, die gaat zwemmen in de Amazone, huis van de anaconda's, kaaimannen, piranha's, sidderalen, dolfijnen en van alles waarvan ik het bestaan niet eens wil weten. En ja ook de dolfijnen kunnen, zo heb ik mij laten vertellen een gevaar vormen. Rambo met zijn mooie verhalen maakte ervan dat de roze dolfijnen net als alle dieren vroeger agressiever waren dan nu, omdat er toen nog veel minder mensen in het gebied kwamen. Ze zouden vissers in hun kanootjes achtervolgen tot in de selva inundable (deze dolfijnen zijn met hun lichaamsvorm uitermate geschikt om tot in de diepe jungle door te dringen), waar ze zodra de visser ergens in een hoekje zat, tegen de kano aan zouden gaan bonken totdat deze doorbrak of omviel, waarna ze de visser op zouden eten en het hoofd over zouden laten om mee te spelen. Oké, dat ging zelfs mij te ver om te geloven, maar toen ik het er later weer met de gids over had, vertelde hij mij weer dat roze dolfijnen inderdaad gevaarlijk kunnen zijn, en wel in een situatie met ongestelde vrouwen. Daarvoor hoeft de desbetreffende vrouw niet in het water te zwemmen, ook alleen al in het bootje zitten is genoeg om agressie op te wekken in de dolfijn; de geur zou hen het verlangen geven tot 'hacer el amor', zoals ze dat zo mooi zeggen in het Spaans, de liefde bedrijven met de vrouw. Dat resulteert dus in een soort ontvoering, waarbij de vrouw vanzelfsprekend verdrinkt. Bueno, ik moet eerlijk zeggen dat dit me ook een sterk verhaal lijkt, maar leuk om te vertellen is het wel. Terug naar de gidsen, van wie ik zo onnoemelijk veel heb geleerd. Zo heb ik 100.000 medicinale werkingen van 100.000 verschillende planten en dieren te verwerken gekregen, heel erg veel verhalen met interesse aangehoord en zoveel mogen leren over alle dieren die ik gezien en gehoord heb; over hoe het gif van de Dart-frog je in 4 uur van binnenuit helemaal kapotmaakt, over hoe het gif van de ene tarantula je binnen een paar uur kan doden (zoals de tarantula's die ik in het toilet en de week daarna in de slaapkamer bij de gemeenschap heb gezien), terwijl het gif van de ander je "slechts voor 2 uur in een coma brengt, waarbij alleen je hart nog werkt", dit waren de tarantula's die insecten eten. tsja dan is zo'n sterk gif wel noodzakelijk ja... Over junglekippen met een uniek geluid, pirarucu's (de megavissen), roze dolfijnen, grijze dolfijnen, bananenspinnen (de meest giftige spinnensoort ter wereld, die ik toevallig een keer tijdens de avondwandeling door de jungle vlak naast mijn laars spotte), luiaards (incl. baby), piranha's, kaaimannen, wespen, toekans, apen, eekhoorns, eenden, vlinders, dragonfishes, adelaars, sprinkhanen en wandelende takken die de liefde bedreven. En nog zoveel andere dieren, die ik gezien, dan wel gehoord heb. Zo zal ik de honden ook niet gauw vergeten, die ik vrijwel iedere nacht voor mijn raam hoorde (bek)vechten. Ik sliep in het huis van Sergio, de baas, die 3 honden heeft en een zwerfhond die hij verzorgt. De kleinste van het stel was het meest agressief en daagde altijd alle andere uit en ging vaak het gevecht aan. De gedomesticieerde zwerfhond was op een gegeven moment loops, wat erop neerkwam dat waar ze ook liep, er altijd een slinger van 4 honden achteraan liep. Met als resultaat dat, toen ik een keer geen sleutel tot mijn beschikking had en dus het huis niet in kon, ik een groepsverkrachting van deze hond heb mogen aanschouwen, wat echt niet plezant was. Er was een grote bruine hond, echt zo'n hijghond, die haar de hele tijd toe-eigende. Zodra hij haar even liet gaan, nam een kleine zwarte hond het over (een van de huisdieren van Sergio), tot hij weer verdreven werd door de grote vieze hijghond en dan had je nog het kleine agressieve hondje, wat stiekem wel grappig was. Die bleef het maar proberen, maar kon er simpelweg niet bij. Dit was een van de dingen die ik niet had willen zien en zeker niet horen, arme hond, ook al leek het ooit bijna een representatie te zijn van menselijke taferelen, in bijvoorbeeld de discotheek. Andere zaken in en om het huis die me verbaasden en die ik niet persé op prijs stelden, waren mijn lieve leuke huisspin, mijn trouwe kakkerlakken, en mijn toilet met gebrek aan water. Deze huisspin en kakkerlakken, kwamen op dezelfde avond tevoorschijn; de eerste avond dat ik alleen in het huis was en dus hulpeloos op mijn lot was toegewezen. De spin in de badkamer (ECHT GROOOOT) en de kakkerlakken met hun vieze bewegende voelsprieten aan 2 kanten in mijn kamer. De dieren weghalen of vermoorden was geen optie, daar heb ik het lef niet voor, slapen en mijn tanden poetsen in de buurt van deze dieren echter ook niet. De enige overgebleven optie was dus simpel: niet gaan slapen. Ik heb anderhalf uur aan tafel de nacht af zitten wachten en ben daar zowaar even ingedut, totdat ik bedacht dat dit echt te gek voor woorden was, mijn tanden zoveel mogelijk buiten de badkamer ben gaan poetsen en me daarna volledig heb ingepakt in mijn lakenzak, mijn oortjes met muziek in heb gedaan en mijn ogen volledig dicht heb geknepen in de hoop dat de ochtend snel zou komen en dat ik ondertussen niet opgegeten zou worden door die snelle vieze, vieze kakkerlakken ;). Deze ochtend is gekomen, alle dieren waren verdwenen (wat evenzeer geruststellend als beangstigend was) en zijn daarna niet meer tevoorschijn gekomen. Grapje. Potverdorie, de eerstvolgende nacht dat ik weer alleen was, kwamen alletwee de insectensoorten waar ik de grootste hekel aan/ angst voor heb, wéér tevoorschijn en wéér was ik hulpeloos. Nou nee, niet helemaal, Riley, de gids die achter Sergio woont, was nog in de buurt, na een van onze avondlijke gesprekken over o.a. zijn vreemde situatie en zijn, naar mijn mening, grote gebrek aan verantwoordelijkheidsgevoel. Dus toen ik hem vroeg om even voor mij de spin weg te halen, verwachtte ik geen probleem. Maar ik kreeg werkelijk het antwoord dat ie geen problemen met zijn vriendin wilde en dus niet het huis/ mijn kamer binnen zou gaan?! Wat een $%#^@!... bijzonder antwoord. En dat terwijl ik zeker weet dat ie al heel wat toespelingen had proberen te maken onder het mom van: 'ik ben een verlegen jongen dus ik durf niet echt actie te ondernemen als ik dat wil', 'denk je misschien dat er nog iets is wat ik je wil vertellen' (uh nee) en 'ik vertel deze dingen [geheimen] normaal nooit aan iemand'. Maar nee, inderdaad, je moet vooral niet voor mij een even een spin weghalen waardoor ik rustiger zou slapen, want je vriendin voelt het vast aan dat je even het huis van je baas in bent geweest. Het was een spontane lichte teleurstelling in de mensheid. Maar goed, de spin en de kakkerlak zijn blijven zitten en de spin is nog een keer tevoorschijn gekomen tijdens mijn laatste nachten in Puerto Nariño, ter afscheid, lief he!
Iets anders wat ik niet echt ga missen, maar wat wel echt een belevenis was, was het uitgaan hier. Het uitgaan in Zuid-Amerika op zich is al anders dan in Nederland: meer gedans, meer reggaeton, meer salsa en bachata en dat soort dansen. In Colombia is het nog een graadje erger; ik heb in alle keren dat ik uit ben geweest (wat hier dus ook extreem weinig is), misschien 6 normale nummers gehoord, waar wij in Nederland op uitgaan en verder is het echt alleen maar heel erg snelle salsamuziek en reggaeton. Hier in Puerto Nariño komen de mensen binnen, gaan zitten en bestellen een drankje en zodra ze een 'leuk' nummer horen, staan ze op, altijd man en vrouw, en gaan even superprofessioneel en met passie dansen. Zodra het nummer is afgelopen, stoppen ze abrupt en gaan weer zitten. Bij het volgende leuke nummer doen ze dit weer precies zo. En zo doet iedereen het. Hierbij is er dan wel de variatie van salsa (altijd weer die salsa), bachata, meringue, Braziliaanse dans, Peruaanse dans, batallon of iets in die richting en natuurlijk reggeaton. Ik vond het geweldig om te zien, maar ben welgeteld 0x keer opgestaan om te dansen en ben nu ondertussen wel weer toe aan een beetje normale muziek op stap, hopen dus dat Ecuador betere avonden brengt.
Ook heb ik me over het algemeen wel weer over de mensen verbaasd hier, vooral omdat ik overal aangesproken/besproken werd aan de hand van het woord 'mona'. In mijn Spaans is een mono een aap en ik zou het redelijk onaardig maar vooral ook onlogisch vinden als ze me overal aap zouden noemen, want overal het algemeen was het neutraal tot positief wat er gezegd werd, in ieder geval niks beledigends. Blijkbaar wordt aap hier vermeld door het woord mico en betekent mono/mona 'blonde'. Dat het geen aap betekende was ik al snel achter, maar dat het specifiek betrekking had op blonde mensen, dat werd me pas tijdens een van laatste tours duidelijk, uitgelegd door Rambo, die zijn leven wijdt aan het vangen van kaaimannen. Oké dat doet hem echt tekort. Rambo is een geweldige vent, rauw, weinig angst voor wat dan ook en altijd in voor wat geks. Zo heeft Sergio eens een verhaal verteld over de piratenkaaiman; met nog maar één oog, als resultaat van een verdedigingsactie van een visser, die hij aanviel in een poging de vis te stelen. De visser is in een boom geklommen en heeft met zijn speer op het kwetsbare punt, zijn oog, gemikt, en zo is hij een oog armer afgedropen. Deze kaaiman leeft nog steeds en staat bekend als een grote, zeer agressieve kaaiman. Dus toen de jongens deze kaaiman een keer ergens spotten, werd Rambo min of meer uitgedaagd om te bewijzen dat ie ook echt Rambo-waardig was. In zijn kanootje peddelend, op naar de kaaiman met één oog...
En daarna ook weer heel snel terugpeddelend, toen hij erachter kwam dat deze kaaiman echt heel erg groot en gevaarlijk was, kwetsbaar als hij was in zijn kleine kanootje. Ik vond het een geweldig verhaal, met de gebaren en gezichtsuitdrukkingen van Sergio erbij, kon ik het al helemaal voor me zien.
En al deze mensen, die ik tijdens mijn werk hier heb ontmoet, zijn aardig, vriendelijk, geïnteresseerd en vragen dus ook altijd even naar mijn reizen. Als ik dan aan hen vroeg of zij veel van de wereld gezien hebben, kreeg ik standaard hetzelfde, trotse antwoord: Jazeker, ik ben in Peru en Brazilië geweest. Ha-ha, het klopt, dat zijn andere landen dan Colombia, maar dat betekent dus dat ze niet of nauwelijks uit het jungle-gebied geweest zijn in hun leven. Peru en Brazilië hebben ook aanzienlijke stukken jungle en allerlei gemeenschappen aan de Amazone. En het maakt ook helemaal niks uit dat ze niet meer van de wereld hebben verkend; mensen zijn hier opgegroeid, gewend en hebben geen behoefte aan iets anders, wat ik wel zo mooi vind om te zien, maar tegelijkertijd zo moeilijk voor te stellen. Johnny, de gids, heeft geen whatsapp want "waar heb ik dat voor nodig, ik heb iedereen hier om me heen" in dit dorpje waarin werkelijk alles in 5 minuten wandelen te bereiken is en waar dus ook geen auto's of motors toegestaan zijn, behalve een ambulance en een vuilniswagen. Dat is lang geleden, dat ik met iemand van min of meer mijn leeftijd gepraat heb, die geen whatsapp heeft, bijna niet voor te stellen. De mensen hier houden van hun jungle, leven van hun jungle en zijn er volkomen gelukkig. Indrukwekkend. Voor mij lijkt het ook net alsof de jungle een of ander levensgevaarlijk spel speelt en deze 'theorie' heb ik bedacht naar aanleiding van de volgende gebeurtenis: Joaquin, de gids van 19 was uit aan het leggen over de boom waarvan de wortels, wanneer gekookt met bepaalde groenten waarvan ik uien als enige onthouden heb en met de bladeren van een andere boom, die van zichzelf giftig is, de remedie vormt tegen ziekten als gele koorts en een aantal andere (ik kan helaas niet alles onthouden:( ). Ook deze boom zelf is gevaarlijk, het vocht uit deze boom brandt je huid weg, dus de mensen die iets uit deze boom proberen te krijgen, moeten beschermende pakken aan. En dat vind ik zo bijzonder; wie bedenkt er nu, in 's hemelsnaam, om de wortels van deze boom, samen met een paar groenten en de bladeren van een andere boom te koken, zich daarin te baden en het mengsel ook nog te drinken, als remedie voor de gele koorts..? En toevallig weet ik hier het antwoord op, waarmee ik mijn eigen rethorische vraag verpest, maar goed, het was een Spanjaard, die, in de tijd van de Spaanse invasie op zoek was naar het medicijn voor de gele koorts en malaria, ziekten die in die tijd sterk aanwezig waren, doordat deze mensen uit andere gebieden kwamen en dus vatbaarder waren voor de muggen en de ziektes. Deze Spanjaard had zelf gele koorts gekregen en heeft zichzelf genezen met dit magische brouwsel. Het klinkt als een sterk verhaal, dat vond de gids ook, maar toen hij gele koorts had, heeft hij het uitgeprobeerd en is hij werkelijk genezen door het mengsel. En dit gaf mij dus de sterke indruk van een soort spel van de jungle; er schuilt echt heel erg veel gevaar in de jungle; gifitige dieren, giftige planten, dieren en planten die je huid wegbranden of infecties veroorzaken, ziektes en ga zo maar door, maar er lijkt wel voor alles ook een remedie aanwezig te zijn in diezelfde jungle, als je maar slim genoeg bent om uit te vinden waar je het moet zoeken en hoe je eraan moet komen. Wonderlijk, echt wonderlijk. Dit idee van het 'junglespel' doet ook gelijk denken aan de Kurupiri, nog iets waar ze heilig in geloven hier. De geest van de jungle, die het laat merken als hij het ergens niet mee eens is. Dit betekent niet dat je niks mag beïnvloeden, aanraken of kapotmaken in de jungle, maar bijvoorbeeld: er bestaan immens grote bomen hier, die helemaal hol zijn van binnen, als je erop slaat met een tak brengt dit een geluid voort dat tot kilometers verderop te horen is. Dit gebruikte men vroeger dus als een manier van communicatie, maar alleen in echte noodgevallen. Als de Engelsen een bepaald gebied waren binnengevallen, zou men 3 keer op de boom slaan en zo de stammen verderop waarschuwen dat de Engelsen in de buurt waren. Echt alleen voor noodsituaties dus. Maar dit slaan op de bomen zou de rust van de jungle of van Kurupiri verstoren; dit is dus een van de dingen die hij niet leuk vindt en dat zou hij laten merken door bomen om te laten vallen, wat op zich best gevaarlijk is. Leuk verhaal, dat vond Sergio ook, toen een oude wijze uit de jungle hem vertelde dat Kurupiri vlak naast hem stond terwijl hij op een van deze bomen aan het slaan was (nu dient het niet meer zozeer echt voor noodgevallen, als wel als toeristische aangelegenheid), Sergio lachte hier een beetje om en ging gewoon door, totdat er vlak naast hem 2 bomen omvielen. Sindsdien, altijd als hij bomen om hoort vallen, en dat gebeurt echt regelmatig, roept hij meteen "Kurupiri, eso es Kurupiri", om de toeristen in te laten zien dat het echt is en dat hij werkelijk bomen om laat vallen. Zo zou hij vroeger ook veel verschenen zijn aan vissers, in menselijke vormen. Een mooie vrouw die een visser verleidt om met haar mee te gaan naar een verlaten plekje en daar op slag verdwijnt, waarna de visser verdwaald en hulpeloos achterblijft, of een vriendelijke man die je adviseert niet de normale route te pakken om een goede reden, maar in plaats daarvan zijn aanwijzingen op te volgen, waarna je hopeloos de weg kwijtraakt. Nooit aanwijzingen van vreemden opvolgen, en beter helemaal niet praten met mensen die je tegenkomt in de jungle. Bijzondere geloven hebben ze, maar in ieder geval heel erg interessant.

Ik heb geweldige momenten op de boot mee mogen maken, honderden dolfijnen mogen zien en allerlei andere dieren waarvan ik het zien ergens anders dan op de televisie nooit voor mogelijk had gehouden en waarvoor ik echt extreem dankbaar ben. Dit is een van de eerste tijden in in totaal zo'n 6 maanden reizen geweest dat ik me echt bewust heel vaak heel erg dankbaar heb gevoeld voor wat voor kansen ik allemaal heb en wat ik allemaal mag zien en leren kennen van de wereld ('conocer' in het spaans omvat dit beter; kennen, leren (kennen), weten, zien, etc.). Het magische gevoel in het bootje, vooral als ik dat mocht besturen, want ja ook dat heb ik hier mogen doen, en al die mooie, geweldige, inspirerende mensen die ik hier heb leren kennen. Er zijn pas 3 weken voorbijgegaan hier, het voelt als 5 dagen, maar het omvat nog veel meer dan 3 maanden aan ervaringen, waarvoor ik echt dankbaar ben. In al deze sentimentaliteit (als het geen bestaand woord was, heb ik het bij deze omgedoopt tot bestaand woord) zou ik nog bijna willen zeggen dat ik zelfs de muggen dankbaar ben voor al hun liefde en hun al dan niet blijvende souvenirs, op echt heel mijn lichaam, maar dat gaat toch te ver. Dat zal toch altijd een eenzijdige liefde vanuit meneer Mug blijven.