Hallo Guatapé

Tijd om afscheid te nemen van dit leuke, gezellige hostel en alle leuke mensen die ik er ontmoet heb. Helaas, maar het is mooi geweest in Medellín. Op naar Guatapé, een paradijsje zo'n 2 uur bij Medellín vandaan met de bus, bestaande uit een groot meer, eilandjes, veel natuur en felgekleurde gebouwen. Rond een uur of 4 komen we daar aan, in een hostel met een gast die altijd lacht, je wordt er gewoon spontaan vrolijk van. En als het gezicht van die man, of zijn gele shirt met een knuffeltje erop het nog niet voor je doet, werkt de popcorn die we kregen wel. Een en al hartelijkheid, wat leuk. Rond een uur of half 9 besloten we maar om de stad in te gaan, te kijken wat er te beleven valt, maar de blik op het gezicht van de host stond voor eventjes zeer bedenkelijk. Het was aan het regenen en onweren en het enige vervoersmiddel na 8 uur 's avonds is de tuktuk en daarvan is het maar de vraag of ze rijden met dit weer. Maar we hadden geluk, we konden naar de stad toe, het zou alleen bijzonder rustig zijn met dit weer, maarja we zijn Asten gewend, dus op zich. Na wat te hebben rondgedwaald, ergens iets te hebben gedronken en nog wat meer te hebben rondgestruind, kwamen we uit bij een viejotéca (samentrekking van viejo (=oud) en discotéca) en het was echt een perfecte plek. Er was niemand, er werd oude muziek gedraaid, maar echt de klassiekers, we zaten op een balkonnetje waarvandaan we precies een straatje konden zien en konden heerlijk meezingen met al deze muziek, onder het genot van een superlekker drankje. Ik snap niet waarom hier verder geen mensen waren, behalve de hardhorende eigenaar van de zaak... Tegen een uur of 12 moesten we toch echt weg en kwam de uitdaging van de avond: vervoer terugvinden. Alles was al uitgestorven, behalve het zaakje tegenover de plek waar wij zaten, dus dat zou eventueel onze laatste hoop kunnen zijn, daar vragen naar iemand die iemand kende met een tuktuk of iets dergelijks. Eerst maar een poging wagen op het plein, de aangrenzende doorgaande weg, etc. Uiteindelijk zagen we een tuktuk rijden, helemaal aan de andere kant van het plein, dus hebben we het in de regen op onze badslippertjes op een rennen gezet. Gelukkig stopte hij op het plein, ik denk dat ie dacht dat zijn werkdag er wel opzat, dus konden wij hem nog even heel lief aankijken met de vraag of ie ons naar ons hostel wilde brengen. Maar, helaas hij kende het hostel niet. En hij wilde het ook niet proberen op onze aanwijzingen (het was een lange doorgaande weg), het enige wat hij bleef zeggen was dat hij het hostel niet kende. Het alternatief zou zelf in het donker naar huis wandelen zijn, een goede 3 kwartier. Nu is wandelen niet erg, maar wel op zo'n donkere weg in een onbekende omgeving. Gelukkig kwam ik er op een gegeven moment achter dat ik printscreens van het hostel op mijn telefoon had en dat daar toevallig het adres opstond, waarna hij het toch wel aandurfde. Het had even wat voeten in de aarde, maar uiteindelijk zijn we veilig teruggekomen, waar de hostelmeneer met een brede glimlach op ons aan het wachten was.