De eindeloze terugreis - deel 1: Cuenca

Ondertussen ben ik alweer even thuis, maar om daar te komen, heeft nogal wat voeten in de aarde gehad...

Na het laatste echte genieten in Tarapoto en Moyabamba, ben ik begonnen aan de uitdaging om binnen een week vanuit Peru met de bus naar Colombia te reizen, tot aan Bogotá welteverstaan. Een reis van 2236 kilometer, waarvan ik 1622 kilometer met de bus zal bereizen. Hierna rest me enkel nog de reis van Bogotá naar Cali, vanwaar mijn vlucht naar huis vertrekt op 31 juli.
Op de zondagavond ben ik rond een uur of 6 begonnen met mijn reis richting Cuenca, Ecuador. Dat is een uurtje of 15 tot aan de grens, en dan nog ongeveer 7 uur om in Cuenca te geraken. Helaas kreeg ik op de grens al te maken met redelijk wat vertraging: aangezien ik veel te lang in Peru ben gebleven, langer dan ik bij het binnengaan van Peru had aangegeven, moest ik een boete betalen. Dit moest officieel gebeuren bij een bank in het nabijgelegen dorpje, waar ik ook kopieën moest maken van mijn papieren om alsnog het land uit te mogen. Dit hele grapje heeft me bijna 2 uur extra gekost, dat, samen met het feit dat de meneer die alles in orde moest maken op de grens echt niet wist wat doorwerken betekende, heeft ervoor gezorgd dat ik de bus van 10 uur 's ochtends naar Loja heb gemist. Dat betekende dat ik tot 12 uur zou moeten wachten op de volgende bus, die naar een andere plek ging, wat blijkbaar niet in de richting lag waar ik naartoe moest, maarja erg veel keuze was er niet. Na 1.5 uur in deze krakkemikkige bus, over bruggetjes die volledig verdwenen onder de bus (wat betekent dat bij een verkeerde stuurbeweging van de chauffeur we in het water zouden liggen), langs diepe, diepe ravijnen af, kwamen we aan in Zumba, waar ik meteen overgeladen werd in de volgende bus naar Loja, een rit van nog een 5 uur (in plaats van de 3 uur durende rit direct vanaf de grens). Om ongeveer 7 uur 's avonds kwam ik dus aan in Loja, waar ik nog een laatste busrit van ongeveer 4 uur voor de boeg had, tot aan Cuenca. Uiteindelijk, rond een uur of half 12 's avonds kwam ik aan in Cuenca, waar ik bij vrienden van vrienden zou kunnen verblijven. Na een zoektocht naar wifi in de busterminal, om het adres te verkrijgen, kon ik eindelijk in de taxi stappen, richting dit onvindbare huis. Om half 1, was zowel de taxichauffeur als ik er helemaal klaar mee en ben ik naar een hotel gegaan, na een reis van ongeveer 32 uur. Wat was ik moe en wat was ik blij om het bed en de (intens koude) douche te zien. En dan ben ik nu nog niet eens op de helft van mijn terugreis. Gelukkig ben ik de volgende dag alsnog supergoed opgevangen door deze mensen; ze zijn me op komen halen bij het hotel en hebben me meegenomen naar het immens grote natuurreservaat waar Cuenca om bekend staat. Wel weer een interessante ervaring; met twee ecologen een bezoekje brengen aan een natuurreservaat, toch leuk om te zien hoe die mensen onderzoek doen op zo'n plek. Daarna heb ik nog een tripje door de stad gekregen om de highlights te zien, bij hen thuis mogen lunchen, alsnog mogen slapen in het bed dat ze eigenlijk voor me voor de nacht hadden klaargemaakt en een aantal uitnodigingen om nog een dag te blijven af mogen slaan, helaas. En ik heb het weer voor elkaar gekregen om me min of meer te verslapen, waardoor ik niet meer heb kunnen douchen voor mijn volgende reis en ook nog eens 10 minuten nadat ik wakker werd klaar moest zijn om in de auto te stappen richting busterminal. Het kopje koffie waar de mevrouw zo op aandrong al voordat ik ging slapen heb ik toch nog maar aangenomen en zo ongeveer naar binnen gegoten, omdat ik het echt niet kon maken het af te slaan, na al die goede zorgen. Mooi op tijd kwamen we toch nog aan bij de busterminal, waar mijn volgende reis kon beginnen: op naar Quito!