Iquiteña

Ook de volgende dag hebben de jongens me op sleeptouw genomen. Daar gingen we dan, op de motor, de stad rond. Eerste stop: de markt, waar ze me allerlei regionale fruitsoorten hebben laten proeven, sapjes, en andere hapjes, waarvan een groot deel geen extreem succes was, maar wel de moeite van het proberen waard. Daarna hebben ze me wat plekjes aangewezen in de stad, op weg naar de cevichería. Ceviche is een van de vele nationale trotsen van Peru, een visgerecht, wat ik over het algemeen vaak probeer te ontwijken omdat ik niet zo van vis hou, maar goed, deze jongens doen hun best om mij kennis te laten maken met alles van deze plek, dus zal ik me ook daar aan overgeven. En verassend genoeg was deze ceviche nog best wel lekker ook. Het probleem is dat mijn vlucht geboekt staat voor het begin van de avond, dus ik moet weg, maar ik wil eigenlijk niet. Dus toen de jongens me weer terug naar het hostel wilden brengen om me mijn spullen in te laten pakken, heb ik besloten mijn vlucht te missen. Zo'n kans als deze krijg je gewoon niet vaak dus ik wil er zoveel mogelijk van genieten, met deze superaardige jongens als gids.
En hier zit ik nu, bijna twee weken later, volledig geïntegreerd in een Iquitense familie, ik vind bijna dat ik me met recht Iquiteña mag noemen. In deze 2 weken heb ik toch wel bijna alles gezien wat er te zien valt: we zijn wezen zwemmen bij een hotel, net echt vakantie, ik ben bij verschillende dierenreddingscentrums geweest, waar ik meestal sceptisch over ben, maar waarvan er toch zeker wel een echt het belang van de dieren voorop had staan. ik heb Quistococha bezocht, waar ik kennis heb gemaakt met alle mythes van dit gebied, een wandeling heb gemaakt waarbij we bijna zijn verdwaald, en uiteindelijk lekker zijn gaan zwemmen in een meertje. Ik ben met de dames uit de familie van een van de jongens naar de viering van nog een feestdag geweest, waarna ze me nog een deel van de stad hebben laten zien, me trakteerden op een ijsje en waar ik zelfs nog even Avicii heb gespot, van veraf dat wel. Ze lieten me zomaar binnen in de zaal die aan de zaal ligt waar Avicii aan het eten was, het voordeel van een 'gringa' zijn. Ik heb Iquitos by night verkend, gezien hoe een tattoo gezet werd bij de beste vriend van een van de jongens, ik ben op verjaardag geweest bij een collega van de jongens, daar zat ik dan met allemaal oude mannen en drie jongere jongens, met wie ik voor het eerst in jaaaren karaoke gespeeld heb en ook daadwerkelijk heb gezongen. Ik heb een keelontsteking gehad, en andere vervelende dingen, waardoor de apotheken me al beginnen te herkennen. Ik heb iemand uit het hostel uit een angstaanval geholpen, nadat hij volledig trillen op mijn deur klopte en me uitlegde dat hij echt niet meer wist wat hij moest doen, omdat ie toevallig me mijn kamer binnen had zien gaan en dus wist dat ik er was. Ik ben met de zus van een van de jongens naar Nauta geweest, waar we een soort privétour kregen door de hele stad. En een van de beste dingen tot nu toe was het bezoekje aan Belén, de grootste markt van Iquitos, met een speciaal gedeelte met allerlei medicinale en andere zaken uit de jungle, allerlei soorten likeuren uit de jungle, crèmepjes, voedingsmiddelen, etc. En overal op de markt eten: vis, kip, vlees, groenten, fruit en een geur die niet te houden is natuurlijk door al dat vlees. Kleding, zoveel kleding en zoveel andere hebbedingetjes: zo zag ik hier bijvoorbeeld voor het eerst in jaren weer zo'n computerspelletje dat wij vroeger altijd mee op vakantie mochten nemen en dat de rest van het jaar verstopt werd zodat het iets speciaals zou blijven. En ook heb ik hier voor de eerste keer de mogelijkheid gekregen een 'sloppenwijk' in te gaan, iets wat ik al heel lang wilde, maar waar iedereen me steeds van weerhield, omdat het zo gevaarlijk zou zijn. Dit is een veilige stad, het ergste wat er kan gebeuren is dat ze je geweldloos beroven en daarbij was ik met iemand uit de stad, dus was er geen enkel probleem. Toch weer een mooie ervaring.
Ik heb ook zoveel geleerd, over onderwijs, mogelijkheden, de overheid, sociale stelsels, de problemen van een doodgewoon Iquitens gezin, hoe het is om weg te gaan en terug te komen, de verschillen tussen bijvoorbeeld Peru en Brazilië (wat me zeer westers lijkt), de religieuze kant van het leven hier, etc. etc.
En nu woon ik dus in bij het gezin van een van de jongens, dat me helemaal opneemt sinds de eerste dag dat ik hier binnenkwam. Dat er sindsdien steeds voor zorgt dat het huis er redelijk netjes uitziet, terwijl het een van ravage was toen ik het huis voor de eerste keer zag (wat voor mij echt geen probleem is, maarja zie ze dat maar eens uit te leggen). Ik heb hier zelfs voor het eerst in mijn leven een douche genomen door bakjes water uit een grote ton te scheppen en over me heen te gooien, en ik denk dat dit me zelfs nog beter is bevallen dan de vieze, maar normale douche in het hostel. Ik leer hier nieuwe dingen eten en drinken en bovenal geniet ik van de mensen. Een moeder en 8 kinderen, waarvan er 5 toch wel het grootste deel van de tijd aanwezig zijn, inclusief kids en alles, vader werkt en komt eens in de maand naar huis. Het is gewoon mooi om te zien hoe iedereen zijn steentje probeert bij te dragen. Zoals hoe Victor (een van de 2 jongens) nog steeds thuis woont ondanks dat ie goed werk heeft en al 26 is, simpelweg om zo zijn moeder te kunnen helpen alles te onderhouden en stukje bij beetje het huis op te knappen.

Deze plek waar ik eigenlijk nog geen nacht had willen verblijven, is ondertussen al mijn plannen in de war aan het schoppen, pero me gusta (but I like it). Aankomende week ga ik toch maar alsnog een vlucht boeken naar de volgende plek, aangezien ik nog maar een goeie 3 weken heb om in Ecuador aan te komen, het hele land te verkennen, terug te gaan naar Bogotá om mijn souvenirs op te halen en nog wat laatste plekjes te bezoeken in Colombia en te arriveren bij de luchthaven van Cali, vanwaar mijn vlucht naar huis alweer zal vertrekken. :(