Intense kennismaking met Cusco :)

Mijn tweede dag in Cusco, nou moet het echte leven wel een beetje beginnen zou je zeggen. Na dus een nacht (en dag) van bijna 15 uur, werd ik rond 8 uur wakker en zijn we al vrij snel mijn bagage op gaan halen op het vliegveld. Eindelijk, eindelijk herenigd ;). Daarna kreeg ik even de tijd om alles uit te pakken (en te knuffelen, want ja heb mijn lieve mooie spulletjes toch 2 dagen moeten missen). Nee dat viel wel mee maar ik was wel uitzonderlijk blij toen ik mijn eigen tandenborstel zag, mijn shampoo en borstel en simpelweg schone kleding. Ik verwonderde me wel over wat ik (met veeeel hulp) allemaal in die tas heb kunnen proppen, en waarom. Je zou als backpacker op heel veel dingen mis moeten grijpen, maar ik geloof toch dat ik werkelijk alles bij me heb wat je überhaupt nodig zou kunnen hebben. In veelvoud. Maarja beter mee verlegen dan om verlegen toch? En waarschijnlijk mis ik dadelijk alsnog de helft. Zoals, een zonnebril. Jaja, ik ga naar een land waar de zon zo fel is dat je zonnebrandcrème factor 100 nodig hebt en ik vergeet mijn net nieuwe, supercoole zonnebril. Ik had hem zelfs nog ingepakt, maar dacht een dat van tevoren, hé het is een keer zonnig in Nederland, nu heb ik eecht mijn zonnebril nodig die in mijn tas zit die helemaal klaarstaat voor morgen. En ik dacht echt dat ik hem ook weer ingepakt heb, maar hij is in geen enkel geheim vakje te vinden, wat een pech, zonnebril weg. Verder zou ik willen zeggen dat mijn dag helemaal toppie was, maar helaas. Wat een grap. Rond een uur of 1, na een asociaal lange douche in een douche die warm watergeeft zolang je hem heeel zachtjes aanzet, begon ik mijn zoektocht, naar: soles (lokale munteenheid), water, zonnebrandcrème en nog een paar kleine dingetjes en de taalschool, gewoon om te checken of ik de weg nog wist. Ik dacht dat je met dollars ook overal terechtkon. Wat een tegenvaller, zolang je niet in het centrum zit, kun je niks met dollars. Geen probleem zou je zeggen, ik heb gister de weg uitgelegd gekregen naar het centrum, langs de taalschool af. Maar helaas het mocht niet zo zijn. Ik wist het niet meer. Ik ben vanaf 'mijn' huis alle kanten opgelopen (4 ongeveer) en bij al die kanten op bepaalde splitsingen ook weer alle kanten, maar ik zag niks of niet genoeg wat ik herkende. Ik ben ervan overtuigd dat de eerste weg die ik uitkoos de goede was, maar dat ik daar niet ver genoeg ben doorgelopen om bij de herkenningspunten te komen. Ondertussen begon ik wel heel erge dorst te krijgen, want ik had sinds mijn aankomst bij mijn gastgezin in 1.5 dag zo'n 3 kopjes thee gehad en dat was het. Maarja, zonder soles kwam ik nergens en zonder de weg te weten naar het centrum kwam ik letterlijk ook nergens. Toen bleek dat het echt een hopeloze zaak was om de weg te proberen te vinden, ik was ondertussen al 100.000 keer langs dezelfde eettentjes en kraampjes met heel veel flesjes drinken gekomen, probeerde ik maar gewoon de andere kant van dit gebied, daar zou een wisselkantoor zitten. Nou, die zater er inderdaad meerdere, maar voor de verandering heb ik eerst 4 foute kanten geprobeerd voordat ik de juiste weg indraaide, ik weet niet, ik denk dat het een speciale gave is om in onbekend gebied standaard niet de juiste optie te kiezen bij een kruispunt. Sterker nog, eerst álle verkeerde opties. Eindelijk mijn geld gewisseld, maarja waar ik nu was waren niet de tentjes met water. Uiteindelijk ben ik maar voor een raar aardbei-achtig drankje gegaan, wat wel oké was. Op de markt waar ik nu was ben ik gelijk voor een telefoonkaartje gaan kijken, ik mis toch wel iets aan communicatie ooit als ik zo op mijn kamer zit en niet aan het slapen ben. Dat duurde en duurde, ik heb denk ik ruim een half uur in de brandende zon staan wachten, met nog steeds vrijwel niks te hebben gegeten (2 broodjes en wat koekjes) en nog minder te hebben gedronken. Ze boden me een zitplaats in de schaduw aan, maarja slimme Sharon, slaat het aanbod af. Dat heb ik nog 10 minuten volgehouden en toen probeerde ik toch, alsnog, te gaan zitten. Dat was echter te laat, voordat ik het krukje vond was ik al flauwgevallen. Wie bedenkt het, ik ga naar Peru op 3 km hoogte waar je veel moet drinken om geen hoogteziekte te kr;ijgen en ik neem mee: in ieder geval niet genoeg om te kunnen drinken... Maar dus, ik werd wakker van een paar schreeuwende mannen vlak boven me en besefte me dat er iets niet helemaal goed gegaan. En weer werd ik een beetje vreemd aangekeken ;) Maar ik had in ieder geval mijn soles en mijn telefoonkaartje, op naar water en eten. Het eerste het beste eettentje naast mijn huis ben ik binnengestapt en binnen 2 minuten kreeg ik de dagsoep voorgeschoteld en een raar gelig drankje dat echt geen succes was. De soep ook niet trouwens, erg lekker, maar ik kon hem niet binnenhouden. De soep heb ik uiteindelijk nog opgegeten, waarna het hoofdgerecht kwam, rijst met kip. Hetzelfde probleem, dus na een paar happen heb ik het opgegeven.
Ik heb wel nog thee gekregen daar, die zou moeten zorgen dat ik me beter voelde, maar ook die viel niet goed. Dus toen ik rond 4 uur eindelijk thuiskwam, na een dag waarop ik niks gedaan had en toch zoveel had meegemaakt, ben ik maar eens gaan slapen. Ik was ten slotte al zo'n 8 uur wakker, dat is ook wel lang natuurlijk... Mijn geduld bij het telefoonkraampje op de markt is het niet eens waard geweest, want ondanks dat ik nu appjes kan ontvangen, kan ik verder helemaal niks. Geen appjes sturen, geen sms'jes, geen facebook openen, niet bellen. Ik was vanmiddag alleen niet zo in staat om terug te gaan, dus dat wordt nog een dagje offline. Nouja, ik overleef het wel, genoeg te doen hier, slapen bijvoorbeeld, en lezen... :)

Morgen gaat mijn 'gastmoeder' (ik weet haar naam eigenlijk nog niet eens, wat slecht) me nog een keer de weg wijzen naar de school en het centrum, en ik ben er echt van overtuigd dat ik vandaag heel erg close was. We zullen het zien, ik ga in ieder geval wat aanwijzingen opschrijven, en ik zou een kaart krijgen van de regio... Typisch...