Rijden voor gevorderden, ook al zijn we dat niet..

En ook vandaag hebben we deze mooie motor nog tot onze beschikking, op naar een wat groter uitstapje dus. Een waterval welteverstaan, waar we ongeveer een uurtje naar onderweg zullen zijn, met een aardig stukje off-road, hè vervelend. Ronnie begint het stuk uiteindelijk als bestuurder, aangezien ik hem niet weggereden kreeg vanuit de positie waarin de motor stond. Ik was gelukkig niet de enige, uiteindelijk zijn we de weg met de motor aan de hand overgestoken en hebben we hem daar pas gestart, dus het lag niet volledig aan mij :). Na een goede 3 kwartier of meer op de weg, weer zo'n weg die de berg volgt, met onoverzichtelijke bochten, waar auto's en motors gekke dingen doen en inhalen zonder te kijken, kwamen we bij het zandpad aan. Mijn beurt. Aangezien ik nog een redelijk groot gevaar op de weg ben, maar het off-road rijden wel redelijk onder de knie heb, hebben we het maar zo verdeeld; ik het korte maar hevigere stuk en Ronnie lekker toeren, rekening houdend met ander verkeer, hobbeltjes en andere moeilijkheden. Ik moet zeggen dat dit een stuk heftiger was dan gister, met veel losliggende stenen, gekke paadjes waar je moeilijk op kunt blijven, maar beter niet vanaf kunt gaan, en een gekke hond die er niet om gaf of ie nu naast, voor of onder ons liep. En toen was daar ineens na een scherpe bocht een vrachtwagen, resulterend in een volledig geblokkeerde weg. De enige optie was een soort noodstop maken, om daarna met alle macht te zorgen dat de motor niet terug omlaag zou rijden (we stonden op een aardig steile helling) en met zijn tweeën de motor naar de zijkant van de weg te manouvreren, om te voet verder te gaan. Wat zal het er amateuristisch uitgezien hebben. En toen was daar de waterval, wat mooi zeg! Er was verder helemaal niemand, behalve de blije hond en wij. Na een lekker rustige picknick op de vervallen bankjes en tafeltjes, was het dan eindelijk tijd voor het zwemmen dan wel klimmen en klauteren over alle rotsen. Mijn voornemen was om ook te zwemmen, maarja toen de lucht langzaam maar zeker donker werd nadat we hadden gegeten, kwamen bij mij toch weer de twijfels opzetten en heb ik maar de veilige weg over de stenen gekozen. Al gauw begon het ook te donderen en werd het almaar donkerder. Voor mij genoeg teken om maar terug te gaan, naast het geratel dat ik in de bosjes naast me hoorden, waarvan ik niet wist wat de bron was en wat me redelijk in paniek maakte. Uiteindelijk besloten we toen het lichtelijk begon te regenen om toch maar vast terug te gaan, in de hoop dat de weg nog niet volledig in modder en plassen water veranderd was. Uiteraard werden we weer vergezeld door die leuke maar o zo onnozele hond, die het toch al drassig geworden stuk nog een grotere uitdaging maakte. En wat we verwachtten, was inderdaad het geval; heel veel modder, grote plassen, glibberige stenen en een motor met minder grip (wat logisch is, maar wel onhandig). Wel echt een leuke uitdaging. Enkel bij de paadjes waar je moeilijk op kunt blijven maar beter niet vanaf kunt gaan, durfde ik het niet helemaal aan en heb ik de motor zonder de motor aan naar beneden gerold, verder is alles verbazend goed gegaan. Uiteindelijk kwamen we veilig aan bij de normale weg, waar we eigenlijk zouden schuilen voor de regen, maar waar we daarna besloten om maar gewoon meteen door te gaan aangezien het toch nog niet zo superhard regende. En toen begon het inderdaad harder te regenen, toen we op de lange weg richting Guatapé zaten zonder veel mogelijkheid te hebben ergens te schuilen. In de bergen viel het allemaal nog mee, maar zodra we echt dit bij het stadje kwamen en niet meer tussen de bergen reden, kreeg de wind ook nog eens vat op ons, wat het echt heel erg koud maakte. Wat waren we blij toen we uiteindelijk op het plaza kwamen en een warm kopje koffie bij de leuke bakkerij konden drinken, wat het geheel helaas niet veel warmer maakte, aangezien het een volledig open ruimte was. Hier konden we ongeveer 1.5 uur bijkomen in onze natte kleding, totdat we de motor terug moesten brengen naar het winkeltje, waar we dan ook hadden afgesproken Yvonne, de Oostenrijkse vrouw, te ontmoeten, met wie we samen naar het volgende plekje zouden gaan reizen. Dat was nog even een marteling, in die kou opnieuw op de motor stappen, maar toch was het ook nog eventjes genieten van dit mooie gevoel op de Colombiaanse wegen. Vanaf Guatapé is nu het plan om terug te gaan naar Medellín, een bus te pakken naar San Onofre en vanaf daar aan te komen in het niet zo toeristische Rincón del Mar, een waar strandparadijs, zoals ons verteld is.

Uiteindelijk bleek het een reis van zo'n 20 uur te zijn, inclusief een heel oncomfortabele bus waarbij de stoelen zo ver naar achter konden, terwijl de ruimte tussen de stoelen daar niet op aangepast was, dat ik met moeite überhaupt kon gaan zitten en met geen enkele mogelijkheid mijn tas onder bij mijn benen kon krijgen, er was simpelweg niet genoeg ruimte voor. Colombianen zijn ook niet perse de eerste mensen die plek zouden maken voor anderen, dus ondanks dat ik het best netjes vroeg werd ik in principe gewoon volledig genegeerd of niet gehoord en werd me aangeraden mijn eigen stoel ook naar achter te gooien om zo toch maar die redelijk grote tas naar beneden te krijgen. Het heeft wat voeten in de aarde gehad, maar het is gelukt, waarna ik met heel veel moeite nog de nodige spullen uit deze tas heb gehaald (zoals een zeer noodzakelijk dekentje, want o wat een kou) en verder niet meer echt kon bewegen. Mijn benen optrekken was niet echt een mogelijkheid, die ruimte had ik niet voor me, en volgens mij (ik sliep half), toen ik mijn slaap toch nog op een of andere manier met mijn knieën omhoog zat, heeft de halfdove vrouw die naast me zat, simpelweg op mijn knieën zitten duwen totdat ik ze weer omlaagdeed. Ik geloof dat ik in de weg zat, dusja dat is dan natuurlijk het meest logische om te doen. Wat een gekkies hier.

Na de eerste busreis van een uurtje of 8/10 geloof ik, zijn we gelijk in de volgende gesprongen, waarmee we nog een goede 7 uur hebben gereden, waarna we met een auto die bijna uit elkaar viel over zandweggetjes en gebieden waar niet eens echt weg te bekennen was, naar Rincón del Mar zijn gebracht. Een afgelegen oord, waar we als vers vlees werden aangekeken en nageroepen, een zakje tomatensaus 9000 pesos kost (3 euro, wat heel erg veel is hier voor een zakje saus) en er echt niets te beleven was behalve het strand of dure tours naar eilanden e.d. Het was erg leuk, een nachtje volledig back to basic, in een hangmat, zonder eigen kamer oftewel plek om je spullen normaal te kunnen gebruiken, en we hebben ons goed vermaakt bij het erg goedkope sapjeswinkeltje, maar de beslissing was al gauw gevallen dat we morgen gewoon weer teruggaan naar de bewoonde wereld, net als normale mensen richting Cartagena. Al met al een hele beleving...