6 uur te laat, moet kunnen baas

En dan is nu de tijd gekomen om aan het werk te gaan. Via Workaway heb ik werk gevonden in een hostel in Bogota, in ruil voor slaapruimte en ontbijt. Dat klinkt goed! Dus op naar Bogota. De busrit is zo'n 2-2.5 uur, dus het plan is om tegen het eind van de middag begin van de avond daar aan te komen. Daar zal ik dan kennismaken en als alles goed is morgen meteen beginnen met werken. Ik heb er echt zin in en het komt financiëel gezien ook zeker niet ongelegen, een tijdje wat minder geld uitgeven. Rond een uur of half 3 had ik de bus vanuit Bogota, mooi op schema dus. Bij het binnenkomen van de terminal werd ik al gelijk opgeëisd zou ik bijna zeggen, door een van de mensen die zijn busreizen moest verkopen en aangezien ik een keertje geen zin had in het heen en weer gesjouw tussen verschillende kraampjes, prijzen opvragen, vergelijken, onderhandelen e.d. heb ik er maar gewoon aan toegegeven, al had ik zo'n gevoel dat het vast goedkoper moest kunnen, maar oke. Ik mocht gelukkig nog wel even gauw wat te eten kopen, voordat de bus aan zou rijden, dus op naar de winkeltjes met empanada's. Die waren helaas alleen met kaas te verkrijgen (waarvan mensen het echt niet kunnen geloven dat ik het niet lust..), dus werd het een chorizo. Toen de mevrouw aan de slag ging met opwarmen, viel het me op dat op de aardappels die in de vitrine lagen kleine insectjes liepen, dus het was al een opluchting dat ik geen aardappel besteld had. En toen pakte ze een aardappel bij mijn chorizo in, hoort er blijkbaar bij. Onee, eten met miertjes. Gelukkig had ik op zijn minst gezien dat op de voor mij bestemde aardappel niet 'besmet' was, dus na een grondige inspectie in de bus, heb ik hem toch maar gewoon opgegeten. En dan te bedenken dat er in Nederland werkelijk niets met mijn eten mag gebeuren en dat er niemand aan mag komen, want anders eet ik het niet op. Reizen doet gekke dingen met je...
Rond een uur of 4 hadden de chauffeurs pauze, lunchpauze. Ik vond het nog zo dat ze bij zo'n korte busrit met 2 man zijn en dan ook nog eens pauze nodig hebben, maar oke, we zijn er in ieder geval bijna, dus dat half uurtje wachten, maakt dan ook niet meer zoveel uit. Dus toen we weer gingen rijden mocht ik niet meer van mezelf in slaap vallen, bang dat ik mijn bestemming voorbij zou gaan (ook al was Bogota de eindbestemming). Om 5 uur waren we er nog niet, om 6 uur gingen we net de bergen in en ik kon me echt niet voorstellen dat er zomaar ineens een gigantische stad op zou doen. Ik was al een tijdje licht in de stress, maarja behalve in de bus zitten en hopen dat we er ineens zijn, kon ik vrij weinig doen, dus liet ik nog maar een klein slaapje toe. En toen ik wakker werd, waren we er nog niet. De volledige zonsondergang heb ik gezien vanuit de bus, waar ik trouwens wel even blij van werd, want het was o zo mooi daar in de bergen, en nog waren we er niet. Nouja, als ik om 8 uur aankom, ben ik vast nog wel om half 9 bij het hostel, dat kan nog wel. Ondertussen durfde ik al niet meer te kijken hoe laat het was, dat zou de tijd vast minder snel voorbij laten gaan. Maar toen ik toevallig, zonder dat ik het in eerste instantie überhaupt doorhad, de tijd op de telefoon van een jongen zag, schrok ik toch wel een beetje, kwart voor 9 al! Wat zullen die mensen daar wel niet van me denken, ik zie het nog wel gebeuren dat ze me alsnog wegsturen wegens gebrek aan punctualiteit (waar, als ik heel eerlijk moet zijn, ook wel sprake van is, maar dat was het in dit geval niet). Wachten dan maar.. Toen zag ik winkeltjes en huisjes opdoemen, yes dat betekent dat we er bijna zijn, nog een minuutje of 10 schat ik. Maar ik zag maar geen terminal en ondertussen waren we het bewoonde gedeelte alweer uitgereden, weg hoop. Dat is nog zo'n 3 keer gebeurd, totdat ik ineens echt een grote stad zag. Lichtjes voor zover ik kon kijken, stoplichten, honderden auto's, ja dat ziet er zeker uit als een potentieel Bogota! Ineens maakt alle tijd die ik te laat ben niet meer zo heel veel uit, nu er het vooruitzicht is dat ik er binnen een half uurtje zal zijn. Aan het begin van de stad, wordt al eens gevraagd of er hier mensen uit moeten, maar dat is niet het geval, dus gaan we door richting de terminal. Of niet. Aan de zijkant van de straat wordt de bus stilgezet en gaan de mensen die in Tunja moeten zijn, de bus uit. Is dit een grap?! Tunja, daar heb ik wel eens van gehoord, dat lag zo'n 170 km van San Gil vandaan en is inderdaad een grote stad, aangezien er in San Gil al borden met Tunja erop stonden. Wat dat betekent voor mij? Niet alleen dat we er nog niet zijn, maar ook dat het nog wel even gaat duren voordat we in Bogota zijn, als Tunja bekend staat als grote stad, betekent dat ook dat het niet superdichtbij Bogota kan liggen, dan zou dat wel meer als geheel gezien worden. Ondertussen begin ik aardig wanhopig te worden. Het is niet alleen het feit dat een introductiegesprek rond deze tijd meer echt mogelijk is, of wat ze van me zullen denken nu ik zo laat ben, maar ook überhaupt het zo laat nog binnenkomen, en de reis vanaf de terminal naar het hostel, die ik eigenlijk gepland had met een lokale bus te doen. Dat gaat hem dan ook niet worden, het is donker, laat en Bogota staat simpelweg niet bekend als veilige stad, dus dat wordt dan een (ongetwijfeld dure) taxi. En het duurt en het duurt maar en ik zie niks hoopgevends onderweg. Sterker nog, bij Tunja, werd ik al bijna de bus uitgezet, ik was nog de enige die overbleef in de bus en de bijrijder van de chauffeur vroeg wat mijn eindbestemming was, aangezien ik maar betaald zou hebben voor de rit tot aan Tunja. Haha, echt niet dus, ik heb duidelijk tegen de fanatieke meneer gezegd dat ik naar Bogota ging en die heeft me 25 mille laten betalen en toen ben ik de bus ingestapt. Maar deze meneer houdt toch echt vol en zegt zelfs dat op mijn ticket Tunja staat, en niet Bogota. Jammer, ik heb geen ticket gekregen, dus daar kan noch Tunja noch Bogota opstaan, zoals gezegd, ik heb betaald en ben de bus ingegaan. De optie dat ze wel een ticket hebben geschreven, alleen voor de chauffeur heb ik nog overwogen, maar dat is niet eens mogelijk, ze wisten mijn naam, nationaliteit of andere nuttige gegevens niet. Of de bijrijder zich nu vergiste of daadwerkelijk me probeerde op te lichten, is me niet duidelijk, maar na overleg met de chauffeur heeft hij besloten me in ieder geval gewoon in de bus te laten. Heel hartelijk van hem!
Uiteindelijk, na zo lang wachten, zo vaak de tijd vervloekt te hebben, zoveel stress en zoveel mogelijke scenario's bedacht te hebben waarin het hostel me vriendelijk maar vastberaden weer weg zou sturen op het moment dat ik daar bijna midden in de nacht aan zou komen, had ik dan toch het idee dat we de busterminal van Bogota naderde. En ja, deze keer echt, na 10 minuten kwamen we aan bij de terminal. Ondertussen was het al half 11 geweest en had ik aardig wat honger en aangezien ik toch al zo laat was en toch een keer moest eten, deed ik dat maar even bij de terminal, voordat ik op zoek zou gaan naar een te dure taxi. Tijdens het eten raakte ik in gesprek met een Bogotaanse vrouw, die me aansprak op het feit dat ik slippers droeg, aangezien ze verwacht dat zij de enige hier zou zijn met sandaaltjes aan, gezien de temperatuur. En inderdaad, normaal gesproken, kleed ik me warm aan voor een busrit, maarja normaal gesproken reis ik 's nachts, en voor 8 uur of meer. Dat was dan misschien nu ook het geval, maar dat wist ik van tevoren niet. Gezien de temperatuur in San Gil en de korte verwachte reistijd van max 3 uurtjes, heb ik het maar bij een broek met een shirtje en slippers gehouden, in plaats van mijn standaard dikke sokken, dikke trui, sjaal en dekentje. Alhoewel, het dekentje heb ik altijd bij me in mijn tas, daar heb ik echter geen seconde aan gedacht. En ik ben echt praktisch 10x dood gegaan van de kou, oh wat was het toch koud in die bos. Zodra de zon weg is, is de geringe warmte die er al was, ook meteen weg, en toen heb ik dus nog een uurtje of 3 zeker in de bus gezeten. Ik geloof dat ik zo'n anderhalf/twee uur heb mogen genieten van mijn dekentje. Hoe kan ik daar nou niet eerder aan gedacht hebben, aangezien ik meerdere keren letterlijk gedacht heb: had ik nou maar iets om me toe te dekken, dat zou al zoveel schelen. Maar het dekentje in mijn tas, nee daar kom ik natuurlijk niet op. Dat was ook het eerste wat ik deed toen ik aankwam bij de terminal, mijn dikke trui aantrekken, dat daar mijn halve tas voor leeg moest, was minder belangrijk dan een einde maken aan mijn leed :).
Uiteindelijk heeft de vrouw me nog gewaarschuwd voor Bogotanen, die volgens haar allemaal slecht waren en allemaal mijn spullen zouden willen stelen en ze heeft me nog gewaarschuwd dat ik niet moest schrikken als er een héél oude man naar ons toe zou komen, 'maar echt oud, 80'. Ehm, oké? Ze legde me uit dat het haar vriend was en dat ze op hem aan het wachten was, gewoon, zodat ik er niet van zou schrikken. Tot zover mijn toevallige ontmoeting met deze aardige mevrouw. Vrij gauw nadat zij en haar stokoude vriend :) ervandoor waren gegaan, was ik ook klaar voor het laatste deel van mijn reis van vandaag, op naar de taxi naar Chapinero, de buurt in Bogota waar ik moet zijn. Aangekomen bij het hostel, zag ik vooral een groot zwart hek, een bel waarvan ik niet wist of ie bij de buren hoorde of het hostel, een camera en mensen binnen. Helaas leken de mensen binnen mij niet echt op te merken, ook niet via de camera, dus daar stond ik dan, redelijk hulpeloos. Uiteindelijk kwam er iemand naar buiten, om te vragen of ik een reservering had, en toen ik zei dat ik de vrijwilliger was, liep hij gelijk weer naar binnen, om de poort open te doen gelukkig. Daar kreeg ik vrijwel meteen uitleg van de werkzaamheden, regels, wat we krijgen en zeker ook wat niet, en het rooster. Mijn eerste werkdag zal gelijk een nacht worden, dus ik ben heel benieuwd. Ik heb er in ieder geval heel veel zin in!