Dag Bogota, Hallo Jungle

Na bijna 3 weekjes werken in het hostel, ben ik wel klaar voor het volgende avontuur. Ondanks dat het werk leuk is en ik het heel gezellig heb met de collega's, ik steeds meer de schoonheid van Bogota begin te waarderen en steeds beter hier begin te aarden, begin ik er ook wel een beetje genoeg van te krijgen. Vooral de baas van het hostel, een Duitse meneer genaamd Manuel, speelt aardig op mijn zenuwen. Met de obsessieve opruimgedachten, waar ik natuurlijk volledig niet bij pas, de negatieve insteek en het extreem krenterige karakter, laten hij en zijn vriendin me niet op mijn gemak voelen. Zo wordt bijvoorbeeld alleen benoemd wat we niet goed doen en niet dat we wel meer dan 45 uur per week voor ze klaarstaan op vrijwillige basis, voel ik dat ze gefrustreerd zijn over de mate waarin we de keuken gebruiken, ook al wordt die iedere keer weer netjes door ons opgeruimd. Zo wordt ons plotseling verboden tijdens werktijd te koken, en eigenlijk zelfs te eten, omdat het maar 5 uurtjes zijn. Dat dat precies de 5 uurtjes zijn waarin normale mensen eten (van 5-10) wordt daarbij vergeten. Zo wordt ons niet verteld dat de avonddienst ineens veranderd is van tijden: 5-10 wordt 6-11, waar ik om 5 uur achterkom als ik klaarsta voor de volgende dienst. En daarbij, waar ik eerst nog wel eens na 10 uur ging koken en dus rond 11 uur kon eten, is na 11 uur gewoon te laat om te koken. Net gewend aan laat eten, is het nu ineens de bedoeling dat we voor 6 uur al avondeten. Sorry mensen, maar dat gaat hem simpelweg niet worden. Het ontbijt dat we krijgen bestaat uit 2 eitjes met een arepa, of een kom melk met ontbijtgranen, waar ik absoluut niet over zal klagen. Wel vind ik het best heftig dat we ieder eitje dat we gebruiken, moeten noteren en dat de eitjes iedere ochtend worden nageteld en als het niet klopt, worden we er meteen op aangesproken. Dat zijn de kleine dingetjes die er langzaamaan voor zorgen dat ik wel heel veel zin krijg in mijn volgende stop. Zoals gezegd, het werk is zeer oké en ik heb het heel goed naar mijn zin, maar het is tijd voor iets nieuws. En dat nieuws komt eraan. Aankomende zondagochtend zit ik in het vliegtuig naar Leticia, de jungle dus. Daar begint mijn volgende workawayproject: tours in de jungle vertalen. Dit is een win-win-win-situatie: Het enige waarvan ik zeker was dat ik ging doen in Peru, was de jungle ingaan. En een van de dingen die ik uiteindelijk niet gedaan heb, is precies dat. Het was zo'n dure onderneming, dat kon ik me gewoon niet veroorloven. En ondanks dat ik me van tevoren daar helemaal op ingesteld had, mijn wandelschoenen op de omstandigheden van de jungle had uitgezocht, geschikte kleding en sterk 'muggenspul' had meegenomen en zelfs een echt explorerpetje had ingepakt, is net dat ene wat ik zo graag wilde er helaas niet van gekomen. En nu heb ik de kans om niet alleen de jungle in te gaan, maar ook nog eens meer dan alleen de toeristenervaring te krijgen, meer te leren over het leven daar en de jungle zelf, mijn Spaans nog wat te verbeteren en dat alles zonder te betalen en zelfs eten te krijgen! Dit is het enige aan mijn reis wat ik van tevoren heb vastgelegd, naast heen- en terugreis dan, en nu is het eindelijk bijna zover. Dus dat betekent zaakjes afronden in Bogota, wat op dit moment vooral inhoudt: een oplossing bedenken voor het overschot aan souvenirs wat ik nu alweer verzameld heb, met nog meer dan 2 maanden reizen te gaan... Het blijft mijn zwakke plek. Maar ook betekent het een orde scheppen in de enorme chaos die mijn kluisje heet. Dat is de plek waar ik al dik 3 weken al mijn spullen in moet hebben zitten, de enige andere plek die veilig is van het zicht van anderen is mijn bed, dus ik heb ook al verschillende nachten verplicht met opgetrokken benen geslapen, omdat, zodra ik mijn benen zou strekken, er van alles van mijn bed af zou vallen. Zo netjes als ik al mijn stapeltjes kleding (valt wel mee, ik heb niet genoeg kleding bij me om heel veel stapeltjes te maken, maar toch) in mijn kluisje had neergelegd, rugzak erachter, andere handige spulletjes binnen handbereik, zo'n ravage was het al na een week en dat is in de weken daarop natuurlijk allesbehalve beter geworden. Ook betekent het één keertje eten afhalen van Señor Wok, een Aziatisch eetzaakje, waarbij we al 3 keer eten hebben proberen te bestellen, maar iedere keer een foutje maakte, het opnieuw moesten proberen en erachter kwamen dat hij ondertussen gesloten was. Heel belangrijk dus dat dat ook nog gebeurt natuurlijk. Ook betekent het een simkaartje kopen voor mijn telefoon en hopen dat die deze keer wel gaat werken, want ik ga ervanuit dat ik daar niet veel faciliteiten zal hebben, al zeker geen wifi. Als ik de verhalen moet geloven, komt er bruin water uit de douches en zie je overal waar je loopt rare, grote, vreemde en vooral enge insecten. Ja, dat wordt nog een puntje, ik en insecten. Niet bepaald goede vriendjes en toch ga ik me volledig in hun habitat wagen. Ach, ik zal er vast levend uitkomen... (??)
Maar bovenal betekent het nu gewoon vast mentaal voorbereiden op alles waar ik aan zal moeten gaan wennen en alvast heel erg genieten van het feit dat ik eindelijk eindelijk de echte jungle zal gaan zien en alles wat daar leeft, krioelt, rondkruipt, rondsluipt, etc. etc. Man, wat heb ik daar veel zin in. Nog een dagje in Bogotá, dat in het teken staat van tas inpakken en afscheid nemen, met een leuke pizza- en spelletjesavond in het hostel (het werk gaat namelijk gewoon door natuurlijk) met alle staf en misschien zelfs wel wat gasten, waar ik ook al veel zin in heb.
Nu ga ik weer echt alleen verder reizen, waar ik ondertussen ook wel weer aan toe ben, dat is tenslotte de hele opzet van de reis geweest, 'alleen' de wereld verkennen, want ja, hoe alleen ben je nu eigenlijk als je reist. Als je je maar openstelt, hoef je nooit alleen te zijn. Hoe dan ook, ik ben bijna klaar om naar de jungle te gaan en voor al mijn plannen daarna, en ga morgen nog eventjes heel mooi mijn Bogotaanse maand afsluiten in het hostel waar ik bijzonder veel tijd doorgebracht heb.