Eindeloze terugreis deel 3: Bogota - Cali

Nou, het laatste deel van mijn reis is aangebroken. In Bogotá heb ik allerlei spullen, voornamelijk souvenirs, achtergelaten, die ik nu weer op kom halen om mee naar huis te nemen. Rond het middaguur kwam ik weer aan in Bogotá, waar ik verder de hele dag bezig ben geweest met mijn tas herinpakken met de souvenirs deze keer, waarbij ik gebruikmaakte van mijn net-gekochte trolley, waar stiekem toch iets minder in paste dan ik had verwacht, helaas. Het plan was om terwijl het nog licht was met de bus richting de busterminal te gaan, in verband met het ook niet al te veilige karakter van Bogota in het donker. Echter, zoals altijd, zijn mijn plannen niets waard en ben ik zo onvoorbereid als maar kan zijn, dus kwam het erop neer dat ik om 9 uur vertrok richting busterminal, met al mijn 100.000 spullen, terwijl ik geen idee had naar welke van de drie busterminals ik moest gaan om naar Cali te komen, of er überhaupt nog plek zou zijn in een bus en hoeveel reistijd ik nodig had om bij de busterminal uit te komen. Gelukkig liepen daar wat aardige jongeren rond, die zelfs vloeiend Engels spraken (ze dachten dat ik geen Spaans sprak) en ook nog eens dezelfde kant op moeten. Ze hebben mij op sleeptouw genomen, overal de deuren van de bussen voor me opengehouden zodat ik met al die 100.000 tassen op tijd de bus in kon komen en ze hebben me bij het goede station de bus uitgezet, met het advies een taxi te nemen tot aan de busterminal, want ook al is het heel dichtbij, het blijft niet zo veilig om met zoveel spullen over straat te lopen in Bogota in het donker. Maarja, toen ik aan een voorbijganger vroeg of de busterminal ver weg was en of ik een taxi moest nemen of ook kon lopen, gaf ze het advies te lopen, want het was 'derecho derecho', alleen maar rechtdoor dus, en nog dichtbij ook. En aangezien ik principieel tegen het reizen met taxi's ben, als het ook anders kan, heb ik dat advies, tot mijn spijt opgevolgd. Stel je voor, ik, al aardig moe van mijn hele week van alleen maar reizen, met een zware rugzak in een onhandelbare flightbag, een kleine rugzak met allerlei breekbare souvenirs, die dus ook redelijk zwaar was een een trolley gevuld met souvenirs. Na 10 minuten alleen maar rechtdoor te zijn gelopen zag ik nog niks wat wees op een busterminal, na een kwartiertje werd ik lastiggevallen door wat jongeren die kleingeld wilden hebben en die sowieso aan de drugs hadden gezeten, en na 20 minuten kwam ik bij een parkje met een brug aan. Blijkbaar moest ik de brug over, waarna er nog een brug zou verschijnen die ik óók over moest, waarna ik nog een minuut of 5 rechtdoor moest, waarna ik bij de busterminal zou komen. Nou, die bruggen, waren echt een regelrechte marteling. Met zoveel bagage, ruim 20 kilo en een lichaam dat gewoon al echt moe is van alles, is omhoog en omlaag lopen echt een ramp. Wat was ik blij dat ik eindelijk bij de busterminal aankwam, na een wandeling van ruim een half uur, en dat er nog bussen waren naar Cali. Vanaf dat moment was iedere 'nee' van mensen op een vraag van me al genoeg om de tranen in mijn ogen te brengen, puur door de vermoeidheid.
's Morgens kwam ik eindelijk in Cali aan, na een reis van nog zo'n 12 uur, waar ik het centrum een beetje verkend heb en daarna terugging om in te checken, redelijk op tijd, maar goed. Nadat ik 2 uur in de rij had gestaan om de check-in te doen, keek de mevrouw aan de incheckbalie me vragend aan: maar jouw vlucht is zondag, het is vandaag zaterdag.

Echt waar, gebeurt dit echt? Ben ik nou werkelijk in mijn haast om op tijd in Cali aan te komen, een dag vergeten? Blijkbaar wel. Dat betekende dat ik nog zo'n 27 uur moest gaan wachten op de vlucht die wel voor me bedoeld was.. Volledig inmobiel door de hoeveelheid bagage, volledig gebroken door al die nachten in de bus en alle onmogelijke situaties, mocht ik nog even meer dan een hele dag gaan wachten. Gelukkig had ik al gauw vrienden gemaakt bij het koffiekraampje, waar ik vrijwel al die tijd heb doorgebracht en waar ik ook midden in de nacht maar weer ben gaan zitten, nadat ze me weg hadden gestuurd van de plek waar ik met matje en deken een slaapplekje had gemaakt.
Na een eeuwigdurende nacht en dag, kon ik eindelijk op mijn eerste vlucht stappen, waar ik algauw weer vrienden werd met een Colombiaanse jongen, nadat ook deze vlucht een vertraging had van anderhalf uur... Vanuit Cali naar Medellín, waar ik allerlei vragen moest beantwoorden voor ik het land uit mocht en mijn hele trolley met souvenirs uitgepakt werd, die ik daarna opnieuw in mocht pakken aangezien de meneer echt niet wist wat ie aanmoest met al die spulletjes. Nog een paar uurtjes wachten en toen ging mijn vlucht naar Madrid, waar je op het vliegveld hoe dan ook moest betalen voor wifi, wat ik onzin vond en dus niet heb gedaan, waardoor ik mijn ouders nog wat laatste kopzorgen heb bezorgd. En na weer een aantal uur wachten in Madrid, werd ik eindelijk verwelkomd in Brussel.
Wat een reis. Het was het volledig waard, ook de laatste week, maar heftig is het wel geweest.